Прозни искри

[marsovka]

Додека седев затворена во својата соба и разгледував една страна на Вистината со детска фасцинација, се појави сенка на ѕидот, полека се формираше слика на младо момче со мрачен сјај во очите.
-демону?! Мислев дека си нашла друга жртва дека ме напушти, дека живееш од душата на друга робинка.
-јас смртна жено сум те напуштил, не ти ме напушти, ти никогаш не ме повикуваш, не повеќе ... не ме бараш , ми се лизгаш од рацете и дозволуваш смртни мажи да те имаат.
-знаеш дека откако ти се појави тука во мојот свет, ниеден маж не ме допрел. Никој не ме бакнал. Никој го нема вкусено моето срце.Ниту ја има допрено мојата душа. Моето тело, душа и срце те чекаат тебе да се материјализираш, да завземеш тело на смртник...зошто секогаш ме обвинуваш и измачуваш вака.
-зошто никогаш не ме повикуваш?зошто не ми го дадеш твојата душа и ќе прекинам да те измачувам .
- не можам да ти ја дадам мојата душа
-зошто?
-затоа што ти треба да ме бакнеш за да ми ја земеш душата, а немаш материјално тело за да ме бакнеш.
-тогаш умот? дај ми го те молам, дај ми ги мислите твои .
-не можам , треба да ме погледнеш со твоите смртни очи а не демонски кои ме плашат и сакам да ги заборавам.
-дај ми го срцето ? а потоа ќе прекинам да те измачувам дури и ќе направам да се осеќаш ко принцеза.
-не можам , ти требаат раце за да ми го земеш.
-Проклета да си , како да ти верувам дека си моја кога неам делче од тебе . Ме лажеш си играш со мене , што треба да направам за да те имам .Те сакам цела.Сакам да те поседувам и да ми бидеш мојата најскапоцена играчка.Што сакаш кажи за да те имам...
-Сакај ме и дојди ми во тело на смртник една вечер и љуби ме како ниеден маж досега.
-бараш премногу знаеш дека тоа не го можам, дека сум заробен во тело на смртник.
-знам , ама само така ќе бидам твоја и тогаш ќе го имаш срцето, умот и душата моја , телото мое и онака само на тебе припаѓа.
-добро чим така, кога ќе одам на пат кон пеколот ќе застанам за да те посетам, ќе ти ја одземам и уништам душата, ќе ти заматам умот и на крај ќе ти го ископам срцето. И додека крвариш ќе водам љубов со тебе. Ќе те направам обична празна школка без душа, ум и срце. Обична марионета на мојата господарка Лилит. Зар толку сакаш да водиш љубов со мене дури и по оваа цена?Знаеш можеш да се предомислиш.
- не се предомислувам, те посакувам .Очајно.
-зошто? Можеш да имаш друг маж кој ќе те сака и кој ќе води љубов со тебе а ништо не мораш да му дадеш за возврат .
-затоа што ти ги имаш клучевите од ковчегот на моите тајни, најскапоцените работи мои се таму заклучени, без нив сум ништо.Подобро лушпа, марионета отколку ништо.

најтивко во себе прошепотев:
-ти си мојата инспирација

Утрото дојде и го растера демонот ,мојот господар бега од светлината.
Собата повторно стана светла. А јас и се вратив на Вистината.
Инспирацио моја се гледаме утре, посети ме пак макар и како сенка.

 

[la-loca]

"Колку убава била Смртта..."- си помисли со радост.
"Колку убава била Смртта!" Толку топла, љубезна, добра, а ја опишуваат како грда типка, со коса на рамо. Се смееше толку пријатно и топло, што би дал се на светот да ја види уште еднаш...уште само еднаш. А таа му трепна со насмевка и ја снема.
"Уште еднаш, уште само еднаш"- викаше неговиот дух, преколнуваше неговото срце, се дереа душата, алкохолот и дождот заедно, и таа дојде пак. Пак се насмеа со сета своја убавина, облечена во црно, но со весел лик, со зелени очи, боја на смарагд и недопрена африканска природа, со толку кршлив поглед и нежни очи, и со невистинска љубов и топлина во себе. А насмевката...несмислива. Му се доближи и го помилува по лицето со своите бели, нежни, врели раце...
А тој се смееше, неговата душа беше топла од таа љубов, од тој нежен допир, од алкохолот, од дождот, од прекрасната насмевка на Смртта, од нејзината врела душа, од нејзината добра нежност, но беше топла, среќна, задоволна, исполнета од непоимливата нежност на нејзиниот допир, загреана од неизглаголивата добрина и привлечност на таа чудна прекрасна мома - Смртта, која го грееше духот и го поткреваше срцето само со својата присутност, ја вжештуваше кожата, ги разбрануваше чувствата...Ах да знаеше досега дека таа мома е најубава...

 

[Toecutter]

Немам идеја...како да започнам со пишување на нешто...три точки...
Инспирација? I don`t need no frekin` inspiration...добро де, ја слушав Das Boot од U-96...ако тоа се смета...

За почеток сите сме во исто срање.Иако ја обожавам лоботомијата како големо достигнување на човековиот род морам малку да сум сериозен.Да,во ист сос сме патиме од истите болки,сите сме на бродот кој тоне а кој стаорците одамна го напуштија.Можеме да се самозалажуваме до степен на инфантилност но на крај знаеме дека сме само шрафови во ритуалот на капиталот кој по својата некрофилска природа го гази она човечко кое еволуцијата ни го дала,со кое природата секојдневно не дарува а ние лоботомирани мајмуни го игнорираме бидејќи е - бесплатно.Па работиме како идиоти по цел ден за истото да го - купиме!
Заглавени во меѓусебни односи на ниво на ботови со свест од која би се срамеле и термитите, ја славиме смртта на човечноста со занес на праведници.Праведници од оној вид од кој ми се повраќа,сите оние кои не убедија дека она што е бесплатно мора да се купи,она што го имаме дека треба да го набавиме,а она за што сме свесни, дека треба да го дознаеме на телевизија.All of those nine-to-five Joe`s & Jane`s...
Сите ние сме армија на однапред осудени губитници,лишени од секаква алтернатива која би не довела до недвосмислен заклучок до кој степен сме заебани во умот и за какви монументални идиоти се работи.Никогаш не се чудете зошто работите не тргнуваат од мртва точка.Мртвата точка сме сите ние.
Lегија на дебили кои работат цел живот за интереси на безвредни свињи кои никогаш нема да ги запознаеме и да видиме за какви гомна се работи.
Оние кои ни се даунлодирани како пример и модел се истите оние кои не вредат ни половина стих од `Азра`,ма каков стих не вредат ни пробушен куртон.
Не дека не е страшно.Да се види дека нема ќуп со злато на крајот на виножитото дека сме трчале во погрешна насока и дека животот поминал во потрага по еликсирот на шопингот во соседниот мегамаркет.И се она што било бесплатно а највредно сме го менувале за беспотребни ситници,играчки за возрасни деца и слична помија.
At least the economic parameters are fine...aren`t they...

For the last time please turn the TV off...untill it`s not late.
And if it is...i don`t give a shit...enjoy...
I`ll just switch the chanell and watch something else...

Bzzzzzzzz...

 

[Kallista]

Најсуовиот и најсладок немир на крвта....
Љубов.....
Како влегува љубовта во телото ако не низ окото? И во тој поглед нешто се праќа. Тоа можете да го наречете дух, може да го наречете животинска искра, можете да го наречете проклета зараза - дури и најучените луѓе не се согласуваат меѓу себе, но што и да е, тоа се движи од љубовникот кон љубениот, а кога еднаш е примено, тоа е незапирливо, патува се до утробата а од таму се разлева низ целиот крвоток..Тоа е извесен вид лудило од кое никој не сака да се излекува....
Кога некој ќе го покосеше таа болест, одеше кај неа зашто таа долго и упорно ја проучуваше и се сметаше стручњак за лекување... Ја жртвуваше својата чистота, за да им помогне на другите да ја вратат својата... Има скапи курви кои целиот свој живот го поминуваат молзејки ги љубовниците. Најнапред еден, па друг, па пак првиот се додека ќесето како стојко не ги заболи од развлекување... Но таа не го правеше тоа. Кај неа немаше изливи на љубомора, немаше лажни солзи и додворување...Го зема тоа што и треба нејзе, го дава тоа што го сакаат тие.. Таа ја носи својата похота под совршена маска на пристојност. Секогаш се восхитуваше од менувањето на машкиот темперамент кога се под дејство на алкохол. Како најстрашливите стануваат како бикови, плукаат и беснеат, или како оние веќе докажаните и силни завршуваат лижејќи ви ја раката како полуспепо маче...

.....Таа го впиваше неговото ласкање, живееше од него, растеше од него, како растение што се движи спрема светлината, како никогаш да не и беше доволно... Но сепак повеќе му веруваше на огледалото , на она што тоа ќе и го кажеше, затоа што иако другите ќе се обидуваат да и ласкаат, тоа немаше причина да ја лаже... Сега кога би се родила повторно, сигурно дека не би знаела дали би ја избрала убавината место грдотијата.... Во кревкоста на убавината има премногу грижи...

 

[Пеам на свадби]

Кога мислиш дека ќе умреш, сакаш подлабоко. Се` ти изгледа стаклено и сјајно. Тука си, а исто ко да не си. Тогаш сфаќаш се`. Колку си бил несвесен што си жив, невитален и мизерен, а си мислел дека правиш големи дела, дека ,,ти било тешко". Секоја информација од вестите ти е нечујна, не те интересира животот во Африка, ниту во твојот град. Се плашиш да се соочиш со него, затоа што твојот ти се лизга од рацете. Единствено ти останува да пишуваш. И ти се чини, поубаво го правиш тоа од претходно. Едната рака на тастатурата, другата на образите. Потоа смена со рацете. Солзите се преажурни.

 

[Toecutter]

Two brothers in the back of my mind

Излишно е да се каже дека не ги запаметив нивните имиња.И покрај тоа што учеа во другиот клас и што беа добри луѓе.Двајца браќа,цигани.Да...го имаа се она што нас ни бодеше очи.Партали,смрдеа,вечна настинка...тешка сиротиња...да не опишувам понатаму бидејќи не ми се опишува состојбата на нивната беда.
Беа ете...различни од нас.Остануваа после часови и одеа да соберат од мензата она што останало.Нас,на ситите говеда ни делуваше sooo lame таквата постапка.И тоа што се повторуваше секој ден.
Знам...знам...тоа го собираа за дома,за да каснат нешто уште неколку нивни браќа и сестри.Сега знам.А тогаш...ги пресретнувавме надвор и им го правевме она кое им го правевме...лебот завршуваше на земја од каде повторно го земаа,шлаканиците,клоците и навредите беа standard drill ,ни служеа како боксерска вреќа на која ги истуравме ебаните фрустрации од дома,од школо,од ќенеф,од мозокот кој ни беше празен иако натопен во тестостерон кој не се трошеше во нечија пичка туку во шољата од вецето,задните клупи и садистичките испади врз послабите од нас.
Ништо од тоа не може да се спореди со шокот.Шок...зошто не пружаа отпор,зошто не се бореа,зошто на некого од нас не му ја скршија главата навечер позади некој ѕид со шипка...зошто не ги повикаа своите бројни браќа,братучеди,другари...браќата Цигани...се уште не можам да сфатам иако знам дека одвај стоеја на нозе...и веројатно имаа некоја своја животна филозофија (ова е срање каква филозофија,ама ајде...да ја развијам мислата во некој правец...) која беше неразбирлива за нас...
И уште нешто знам...nevermind Махатма Ганди и се она што сум го прочитал од тогаш...преку вас излезе на виделина она што го криевме...тешката заебаност...наша а не ваша...вие само сакавте да ве оставиме на мир.И солзите во вашите очи,и зборовите, измешани цигански и македонски со кои не молевте да ве оставиме...тоа се врежа во нашиот хард диск...остана...иако секогаш ќе биде избегнувано при евоцирањето спомени од `среќните школски денови`...

Не...браќата не беа единствените на кои им беше приредувано тоа.Иако на друг начин имаше и многу други.Кои добиваа редовно следување мизерија и очај.

Сме биле деца? Не сме знаеле поинаку? Е па фала,родители,роднини,комшии и наставници што не направивте такви.Фала што не воспитавте така, најголемо задоволство ни беше а и уште ни е да видиме некого во калта да се утешиме дека не сме најзаебани гомна на светов,дека и под нас има некој кој можеме да го газиме.Свршувавте на тоа и нас не дресиравте на тој начин.Фала за ништо.

Наредниот праведник и душегрижник нека се обеси.И сите поддржувачи на различноста како некојси идеал.Знам колку различноста е прифатена и знам колку и јас сум ја прифаќал.Затоа поштедете не од вербален пролив.You`ve done enough as it is...

..............

Ова ви е посветено вас...знам дека не живеете во виртуелниот свет,дека немате интернет и дека овие зборови никогаш нема да ги прочитате.
Ви се извинувам од се срце и се надевам дека еднаш,некогаш ќе го имате сето она што јас го немам и дека еден ден ќе ме погледнете со ист онаков презир со каков што јас и останатите ве гледавме тогаш.

 

[la-loca]

Убаво ми е. Толку многу ми е убаво што се плашам пребрзо да не заврши. Се плашам да не се разочарам, се плашам нешто да не тргне наопаку и повторно да патам...да патам...нешнто на што веќе одамна навикнав...До мене во секој момент имам една прекрасна девојка со исто толку прекрасен карактер, ми одговара премногу, имаме исти размислувања, сакаме исти работи, сродна душа ми е и кога сум со неа само небото ни е граница и чест и задоволство ми е што ја имам за најдобра другарка. Верувам во неа многу и ете после толку многу пати што ме разочарале другарки се плашам да не се случи и со неа истото. Но сепак потсвесно верувам дека не б ме повредила, дури и да го стори тоа јас пак ќе ја сакам и почитувам зоѓто знам дека не би ме повредила намерно. Заедно можеме се и правиме се серќни сме и насмеани и секој момент поминат со неа е се поубав и поинтересен. Со неа никогаш не ми е досадно. Со неа би седела цело време, па макар и да молчиме. Пријатно друштво за молчење тешко кој може да најде, а сепак да му биде убаво.И неа не и цвета се во животот. И нејзе животот и приредил многу несреќи, но кога такви две разочарани души ќе се спијат тие се претопуваат во една и функцираат така, исто како јас и Ана сега. Да Ана е името на девојката за која ви зборувам и ќе зборувам, ќе раскажувам за сите случки што ни се случиле и што уште ни се случуваат. И после долгото одење по непознати улици кој секогаш завршуваат со ќор сокак наидов на неа. Ми даде зрак светлина во мојот живот полн со темнина. Доволно ми е и тоа за да бидам среќна, оти човек кога нема знае да се задоволи и со она малку што му го нуди животот, а луѓе што отсекогаш имале не знаат да ја ценат скапоценоста на животот и да сфатат колку смо животот е убав. Го сфативме тоа и двете заедно. И сега после се те молам Господе не одзимај ми ја и оваа трошка среќа што ја имам, не ми го одзимај животот, биди барем еднаш фер и не дозволувај да доживеам повторно разочарување. Дозволи ни и на двете да бидеме среќни и помогни ни да го најдеме вистинскиот пат во животот и чувај не од лошото, и верувај дека кога тогаш за сета добрина ние ќе ти се одолжиме...

 

[smart ass]

Ехаа...

беа времиња...ццц-одамна а се сеќавам убаво,немавме ние до четврто услови за физичко,па затоа не носеа крај вардар,тогаш немаше кеј и мало мовче.Ехх времиња.

Една фудбалска топка и играј,трчај...наставникот забега настрана,дојде еден дечко може 25 години и крвнички го истепа ферди-то беше може братот на ту****о...којзнае,ама добро што случаен минувач дојде,а беше србин и му рече-да ми је био брат на лице место би те убио....го фана тепачот и го тргна настрана,а јас отидов до ферди и го прашав зошто го тепаа...не одговори ништо.

Стана полека,а и неможеше да оди...едвај.

Веќе ми се враќа слика во главата кога видов како крвнички го удри по глава...лелее...а бевме 10 години,а овој тепачот 25 може....три дена ферди го немаше нашколо,и наредниот час физичко на паркот близу автобуската имаше штркови-јас со милина ги гледав,а потоа се скривме и со останатите школски запаливме драва...цигари 12 денари беа,а потоа се камуфлиравме со бомбончиња негро.

 

[[vladimir]]

....Стоев без да можам да се поместам, без да можам да кажам збор предмене стоесе црно бела преубаво врамена слика. Ме понесе магијата на несто што е тука, а сепак одамна не постои, нешто врз што стоев, а е одамна исчезнато. Беше тоа слика од истиот град. Ми се јави некое длабоко чувство на стравопочит или некое длабоко секавање, незнам. Патував низ времето.
Безброј ситни човечки фигури се гледаа, од кои веке ни прав не е останат некаде на некои гробишта, се беше собрал таму во тој час да биде овековечен. Секој еден со сопствен живот, а заедно тркалаат една приказна. Камен на камен, неколку тули и малтер и се се обновуваше само кутрите луѓе вечно заминаа.

Можам да се заколнам оти се видов себе си на фотографијата. Некаде, во задните улички, стоев како и секогаш, со скрстени раце, бескрајно не заинтересирано ама баш за ништо. Секогаш ме сметаа за малку чуден никкогаш никој не ми правеше муабет, а јас бев крајно незаинтересиран да го нарушам совршениот хаос во кој така хармонично функционираа сите.
Ич ама ич не ми олесна кога сфатив дека отсекогас сум стоел во позадина. Може никогаш не се потрудив да ги исправам едноставните работи.


Јас никогаш не сум бил јас, а не го ни знаев тоа. Ми докажаа и сега веќе е невозможно да го одрекувам тоа. Баш таква е вистината. Помалку или повеќе сурова. Другарите никогаш не ми биле другари, ниту пак девојките, девојки. Животтот тече јас никогаш не сум успеал да го стигнам. Наместо да бев актер во мојот живот, бев статист во многу други.


Зошто од некои животи никогаш нема реприза?

 

[Toecutter]

Моментот

Дојде моментот кој сите го очекуваа.Свечената вечера беше при крај.Младенците иако уморни од сета глупава гужва,малограѓански честитки,луѓе во костуми кои не им се по мера,жени на кои вечно им се заканува кршење на петицата и кои се тетерават на штиклите...конечно го гледаат креветот пред нив,двајцата реликти на пуританското воспитување.Дојде моментот кој тој и таа го очекуваа...hush hush...

Изгреа сонцето и за Јуриј Владимирович Стрелцов,прв мандат,поранешниот комсомолец,четири пати силуван за цреме на плаќањето на долгот кон престилката на смртта.Воената академија,неприсуството на погребот на таткото алкохоличар и лудата верзија на едиповиот комплекс кон неговата мајка.Поткажувањето.Дојде неговиот момент.Власт.Пари.Моќ.Црвеното копче.

Дојдоа петте минути и за него,малиот од пристаништето,штедливото копиле кое држеше тезга,откажувајќи се од секојдневните ситни задоволства,стрпливо трасирајќи го патот кон средната класа тоа дувло на попување и морализирање каде што тој мечтаеше да припаѓа,очајно тоа го посакуваше и конечно дојде пред целта,имаше свој бизнис.Иднината му изгледаше розева како задникот на мадагаскарски лемур.

Чекор со судбината фати и Дерек Чемберлен,роден во раскош и декаденција,Ivy League образование,Trust funds,површна површност,дете на сопственици на четири концерни за производство на страв,процесија низ многу женски и машки меѓуножја,скалилата на буржоаскиот сон,гувернерска канцеларија,нови избори и победа.Го доби своето,Мандатот во Oval офисот.Моќ,слава и книгата со шифри за потомокот на старата лоза дегенерици.

Мозаикот се поклопи и за детето од другиот влез на зградата,не се делеше од фудбалската топка и од црвенилото во образите секогаш кога една негова мала плава врсничка ќе поминеше крај него.Се почесто им се сретнуваа погледите.Дојде и нивниот момент,првиот несмасен бакнеж и неговот збунето ломотење дека еден ден ќе игра за Евертон.Веројатно истиот ден кога таа ќе започнела да глуми заедно со Едвард Фурлонг.Сепак тоа беше нивен ден,убав и прекрасен со вкус на нејзиниот јазик во неговата уста.

На исполнување на својата животна мисија од поодамна беше Ахмед Ибн ал-Самани,средовечниот шеик,чудовиштето од заливот,мајсторот за манипулации и интриги,строгиот муслиман,вечниот жонглер меѓу истокот и западот,коцкарот кој се коцкаше со милиони секој виденд,а во слободно време со животите и субдините на неговите поданици.Единственото нешто над кое немаше надзор беше баш во неговиот череп.Галопирачката шизофренија и манијата за величина.

Таа не беше ништо посебно по ниедна основа.Никаква фантазија не би била доволна за да најде некоја посебност и да и даде некакво значење.Освен за сопругот и двата сина,на нив тројца го посвети животот,приготви тони храна, испра тони валкани алишта и подари многу мајчински бакнежи за добра ноќ за синовите и инцидентен рутински секс за сопругот.Дојде време да се оствари нејзиниот сон.Синовите се школуваа,се вработија а на повидок беше и свадба на едниот од нив.Жената светеше како никогаш во животот.

Иднина предвидлива,танцот во сенката на Реал-политик полката и секојдневните радости и таги,малите и големите надежи на малите и големите играчи на сцената.

Некои би посакале да остане така,привиден спокој и лажен мир,насилство на екраните и пензионерски коментари во паркот.Скоро сите тоа го очекуваа,некаков си предвидлив пат на живеачката и главните актери,но и епизодистите и статистите - likewise...Единствена пукнатина на таа слика беа демоните во една шеикова глава.

Вториот јавач на апокалипсата не дојде како што е предвидено во светите списи,немаше црвен коњ и меч.Дојде неприментно за морнарите на USS `Gettysburg` во форма на Exocet, а минути подоцна и за оние на `Удалои`.
Конфузната меѓународна конференција,прекинат коитус на врвот на страста од првата брачна ноќ,отварање на силосите за ICBN,шеиковата последна партија покер,големиот влог и истовремениот удар врз двете супер сили.Розевата иднина на новопечениот бизнисмен доби темноцрвени тонови од мегатоните детонирани над неговото пристаниште.
Црвеното копче,книгата за шифри,breakdown in communications,блефот на Јуриј,блефот на Дерек обата неуспешни и ефтино изведени.
Скаменетата прегратка на клупата каде првата љубов ја доживуваа wannabe фудбалерот и глумицата,несвесни дека првиот им е и последен бакнеж.Задоцнет државен удар,главата на шеикот надената на копје од почесната гарда.
Интерконтиненталните балистички ракети како си салутираат разминувајќи се на патот кон вечноста.Недосонуван сон на една мајка за парче среќа откраднато од монотоното секојдневие жртвувано во име на среќното утре...

Yes,everybody was looking forward to that day after...
Well,don`t be so daft...
There was no DAY AFTER

 

[smart ass]

Просто невозможно,би се рекло,па дири и анбливбл.....даааа,конечно македонскиот синдром,дури и во виртуелниот свет...изгледа има господ кој ја чул клетвата на филип втори а и таа полека се остварува.

Денес бев сведок на интернет садизам-Тууууууу кое задоволство,која иронија....Лес мизераблес,ко бош еве ајде некој член пиша ќе се откажам од форумот ако се јават 50 "души"- и опаа се отвори кутијата-излегоа

ДА!!

УРААА!!(три пати),петиција да видиме дали ако некој рекол дека ќе отиде во вселената до 24:00-ако не отиде сечење екстремитети и праќање кај господинот погоре-даааа,знам некако познат е...драги вие станавте како него....уствари не ја научивте лекцијата негова-он заврши таму од кај што излезе,вие станавте бетер од него,одма сите добри ангели се свртеа на страна на сатаната-хејјј почнувам да верувам во господ...хахаха...ај до 24:00....ќе се откажам и од него.

50 мизераблес...па некои со потпис и со вистинско име БОООО која радост,сатисфекшн,You wanted to test somebody's faith But you ain't GOT ENOUGH.


уфффф...потпишете си DEATH SENTENCE.

 

[marsovka]

Денеска прочитав пост: Тежок, мрачен роман кој одлично ја сецира сјебаноста на нашите цинични генерации изгорени од хипи ерата, како и машката улога денес.
Али на крајот ипак дава утеха.
Прв пат да се насмеам.Мило ми падна конечно иам чуства конечно не се осеќам безнадежна и без чуства ,празна. После неколку дневен своевиден пекол, без емоции, не можев да се насмеам на ниеден виц, на ниедна саркастична забелешка.Се насмеав. Конечно, и на што се се смеам ?На тоа дека на крајот има утеха, надеж, светло на крајот на ебаниот тунел.
Кого лажете ебате ?!
Нема надеж, нема светла иднина, нема ебана куќичка со бела ограда, нема хармоничен брак и здрави ебани деца и ако имаш среќа да можеш да имаш деца.Нема ебате тоа што сакате вие ебате децата !!! Доколку имате среќа ќе имате право да бидете деца до 20 и некоја, потоа се е тиње. Си ебано сам. Нема мама, тато, бато, рандом име на некој кој ти го викаш твој најдобар другар. Нема никој , не ни рачунај на твојот дечко/девојка. Него/неа му треба ебана гушка, некој да го сослуша, да ги смири кога е нервозен/а, да има со кого да искочи и ако успее да те убеди да имате секс тоа е супер,уште посупер е ако сте ситуирани.Задоволен е што има лажен ебан осет дека не е сам. Ебана илузија, бегство од реалноста за момент од неговите грижи. Не те сака тебе туку осетот кој го има со тебе дека се е во ред.Ебате ништо не во ред.НИШТО!
Се осеќам мизерно почнуваат да ми се тркалаат солзи по лицето, се осеќам мизерно бидејќи неам за прв пат било каква илузија во животот.Ја барав вистината е па ја добив, ја сакав вистинита без оглед колку ќе боли . Искрено не знаев за што ја трампам илузијата и незнаењето во мојот живот. Мислев дека знаењето е сила. Е ... само цената испадна превисока. А нема враќање назад . Има само напред .
Се осеќам мизерно бидејќи ова не е стар ебан трек и мирот и просперитетот да владее.
Се осеќам мизерно бидејќи не можам да избегам повеќе од реалноста како порано. Се е грдо без кич фасадите кои ги исмеваме. Не знам што е погрдо кич фасадата или грда, гола градба без фасада.

Се смеам кога читам љубовта победува се. Ја исмевам оваа реченица . А сеа сакам барем за миг да биде вистинита и реална оваа реченица.
За миг сакам да се осетам сакано без да мислам дека тој ме сака ради сексот, мојот начин на кој го третирам, моето искуство или знаење. Сакам да ме сака некој ради мене за момент, секунда, сакам да верувам во тоа дека ме сака ради мене.Сакам да ме сака а не да ми се восхитува и лигави. Сака....а не посакува. Сакам да се осеќам сакано, осет кој одамна го неам осетено.Сакам да сакам и да бидам сакана . Ама ко секое мало нешто што го бараме нема да го добиеме. Нема утеха, нема спас, нема светло на крајот од тунелот. Има само гола борба и осаменост. И додека другите мирно спијат во тишината мислејќи дека се сакани и сакаат некој , само јас липам безгласно .Бидејќи ја знам вистината. Секој се раѓа , живее и умира сам. Ебано сам . Се друго е ебана илузија .

 

[Toecutter]

Таков е денот...

Драги мој,кога последен пат си се видел во огледало?Не во она во кое се гледаш секое утро сите овие години туку она другото....знаеш на кое мислам...не се фолирај.
Таков си каков што си и тука нема бегање.Обеси го алтер егото како крпа за бришење нозе.Или тоа или престани.

Три години сам по светот...можеби е само тоа? Можеби...а можеби е таков ден или само се сети на она кое си го потиснувал со години...

Ќе бидам секогаш тука за секого?За типот што се тресеше од паркинсон и бараше да му купиш милк-шејк,оти ете тоа му дошло во умот и те гледаше со оние очи?
За најновото пријателче во виртуелниот свет,за неговите луди идеи,испадите на светлина и моментите на најцрн мрак?
За било кого и било каде?

Мислиш дека на сите тие им се ебе за тоа што си посветил внимание? Немој драги мој знаеш ти подобро од тоа...

Знам и од што се плашиш.Јасно ми е.Јасно како гол живот.Дека нема да има никогаш кој тебе да те сослуша.Да ти пружи човечко разбирање,макар тоа нека биде и површно,макар поради стари заслуги,макар само да возврати гест.
Никогаш на никој нема да му ја кажеш својата приказна.
Како ехо низ деновите кои поминуваат ќе те мачи оној црв `на кого да му ја кажам маката своја`?
А тек радоста...

На никого.Сам си го избра својот пат и сам ќе патуваш.Не,нема да си физички сам како што не си ни сега...секогаш ќе има некој...ќе се мота наоколу...кому живо му се ебе за твоите мисли.За све она кое се дестилирало низ сите твои подеми и падови и целиот ебан живот.
Боли? Не ми кажувај...сам си го избрал тој пат...и сега носи си го товарот...никој нема да го дознае она најубавото во тебе.Помири се со тоа.

Знаеш што...еби се драги мој...сам си го избра патот...go ahead then...

 

[smart ass]

Ретко навистина...ретко-да осетам главоболка.

тромаво утро,кутриот јас станувам,одам да се измијам и правец дневна(потопло е)..требаше да одам в болница се разбира,но овојпат да ја платам физикалната само.

Во ред си реков,нема машини и тие сатовите тик-так..тик-так..аааа па сестрата шо зјапа БУУУУ...

како и да е појадок ко појадок,ама сабајлето ми почна арно бидејќи додека го пиев кафето одеа ПРОЕКТИТЕ...ТИ СИ МАКЕДОНИЈА, и за беља беше баш онаа кога на стадионот трчаат,работници,пожарникари,доктори....арно ама немаше човек со кече или барем на лева рака да пише јас сум 23%-ДИСКРИМИНАЦИЈА!!!!!!!....нејсе тоа во мојот ум се сврте иако е за жал трагикомично-но една вистина која ја поштувам у целотперење мозоци е баш онаа рекламата со химната...кога сите стануваат а еден идиојт збори на мобилен....е ОВА е реалноста мили,бидејќи тој на мобилниот не е албанец.....туку маа..маак....

симболично си реков поентата е сам себе убијал-КИНЏООООО!!!!(и знамето се цепииии)...

пиејќи кафе ме удри една нервоза и на мајками и реков ТИ СИ МАКЕДОНИЈА...
одговорот беше-Марш ненормален глеј се како одиш..не изигравај.

И да во право е,се спремав за на болница,врнеше дожд-што убаво,а јас не носам чадор,макар и не е важно....тукуу патиките...испокинати
интересно се наполнија со вода како титаник,а јас си мислев дека газам на сунѓер...то е плесибо ефект а студот десерт.

Не беше тоа најлошото....тек дојде,по стандардна процедура со ливче и код одам на наплатно у хоспитал и го среќавам лицето *******
не го познав,ослабен...он ми пријде здраво другарче не ме памтиш

се претстави,и ми стана јасно истиот кој му беше цимер на мој братучед...на времето во англија.

Пред четири години на споменикот пушевме џоинт,па со мојот братучед ми кажуваа импресии од англија...кафичите...кетаминот и МДМА со PCP...за кое им велев булшит....

сега.....

истиот пред некоја недела требаше повторно да се врати во англија-но НЕ..НЕ успеа...добил паничен напад на аеродром,и приметив додека ми објаснуваше...леле те боли коленото и уште толку мислиш на тоа...ии мислиш повеќе и повеќе...излева од контрола=ЛАВИНА.

Излеговме надвор да запалиме цигара и малце муабет...па имаше постојан немир...нервоза ги движеше нозете,несакани контракции на лицето....тешко ми падна.

Го прашав како тука...македонија,и ми рече дека е задоволен,се сретнал со пријатели бла бла...

Добро е што сепак он УСПЕА и навистина ме израдува тоа...му дозволија конечно да оди во авион после 300 тестови за кои ми кажа...но сепак имаше страв,видлив додека ми зборуваше за аеродромот,луѓето кои се движат..чиниш колонија школки,морав да му ја доловам таа слика како нормална бидејќи така и е....нејсе он разбра сам и мило ми е,ниту кафе ниту пак алкохол не конзумира сега...но не по негова волја...забрана од лекар.

Си велам потоа,абе добро...па човеков два три пати го имам видено во животов,зошто баш сега...тука го среќавам,кој пишал да се сретнеме мме му....

Мораше ли да биде така и понатаму го оставив мојот CPU да прави милиони комбинации а јас несвесно продолжив накај дома,а и ја сретнав ****...одеше на работа,нејзината насмевка додека ме виде ме сврте за 90 степени.....убаво моме е работи со козметика па ја на шала и велам-
ма каајј ни ти не помагаш...тато доби инфаркт кога се родив од шо сум ружен.

ама ај налет....следува хепиенд...ОРРР мејби...

 

[Johnny Stulic]

Ова требаше да оди во Слободен Уметник темата ама ќе беше погребано во Канта затоа го оставам овдека

Слободен уметник е според мене тип кој навлегол во доцни 30-ти со незавршен земјоделски факултет, излегува во Точка или слични кафулина сам и досега нема издадено ниту едно дело ниту пак се обидува да издади ...но е креативен да не заборавиме. Живее од платата на жената му која работи во државна администрација или во банка и се ебе со шефот и повремениот џепарац од родителите професори во пензија.
Го маневрира истиот муабет со векови и е секогаш по дифолт лево ориентиран и кога се однесува разговорот за сообраќај, има прочитано 5 книги од кој 3 се фикција и 5 стрипови од Алан Форд. Секогаш ги спомнува некој еминетни имина во културата и напоменува дека се другари уште во времето од Корчагин. Музика нема слушано од пред 3 години зошто на компјутер има само порничи и една епизода од Стар Трек по грешка сметната од торент наместо порнич. Тој е толку слободен што не претставува проблем да дискутира за генетски инжињеринг или пак за миграција на пингвините за време на нивниот марш дури знае и дека Дрејкова равенка не ја измислив Дрејк. Слободен уметник има профил на фејсбук со 41 пријател од кој 23 се аптеки и фолк-пејачки, останатите се негови ботови со различно име. Слободен уметник си прави сам разговор помеѓу мсн и јаху, се снима на скајп тест и се пушта одново само за да се социјализира, уште мирца на лезбијан-кафе и на фрилезчат додека сите оддамна направија емисии на телевизија. Слободен уметник гледа Биг Брадр, Фарма и навива за Радиша додека пцуе јавно дека го лобомотираат народот и дека би ја ебел дебелата Драгица зошто дебелите жени се цицка во права смисла на зборот.
Слободен уметник не знае да игра дота само коридори, дрка на Цеца и Индира Радиќ, ги знае сите песни на микс 1 и 2 во живо од Дуле Китиќ и го нервира да слуша Пинк Флојд од фазата на Сид Берет.