Прозни искри

  • Креатор на темата Креатор на темата The`bItCh
  • Време на започнување Време на започнување
Емоционален притвор

И што после се? Што кога стануваме имуни и рамнодушни на човечките допири, на искрените прегратки? Кога истите оние личности во чија прегратка сме трепереле, одеднаш се причина за наша несоница, наши солзи? И после тоа нормално, незибежно се јавува страв... Страв да не се повтори истото, па истото... И одеднаш, дури да трепнеме со око, срцето ни се скаменува, а ние самите стануваме роботи, заробени во кафез изграден од нашите чувства... Сами сме, не ни треба ничија прегратка, ниту зборови на утеха... Се што сакаме е да сме сами... Но, дали е навистина така? Дали начинот на кој делуваме за надворешниот свет реално ја отсликува бурата која длабоко во нас ни пакоси и го уништува и последното нешто за кое копнееме, за кое живееме? Нормално дека не... Но се е тоа дел од оној автоматски одбранбен механизам кај нас, да создадеме лажна слика пред другите за да не не' видат повредени. Па добро, некогаш и подобро е така... Но треба да сме свесни дека и на тој начин ризикуваме да изгубиме нешто друго... Ризикуваме таа една, вистинска личност за нас, која не' чека некаде далеку (па и блиску нека е=)), да не не' запознае онакви какви што навистина сме... А со тоа и да не не' засака онакви какви што НАВИСТИНА сме...
 
Животен крстопат

Во животот често сме соочени со моменти на одлука; моменти кога разумот ни вели една работа, а срцето друга... Нормално, најчесто разумот и срцето не' советуваат за сосема различни работи. Затоа и знаеме дека што и да одлучиме, нешто ќе придобиеме, а нешто ќе изгубиме и ќе потоне во длабочините на заборавот. Се што ќе остане ќе биде само мала лузна, како дел од сите оние лузни кои ги врежуваат сите животни искуства во нас, и не' оформуваат во тоа што сме: сентиментални, бесчувствителни, храбри, кукавици, оптимисти, песимисти... Но чекајте, зошто воопшто да мора да се најдеме себеси во такви ситуации? Зошто мора толку често срцето да посакува едно, а разумот друго? Ајде, барем за ова сите знаеме: затоа што разумот секогаш го бара најрационалното, а срцето секогаш најслаткото, но често и забранетото решение...
 
"Yes it's finally happened.
Nothing means anything anymore.
Nothing is respected,
nothing held sacred,
nothing remembered.
The prevailing attitude is dump that old school crap,
forget those fools,
they don't matter anymore,
they never mattered.

Forget how to develop film
cause we've got digital cameras now,
forget how to sweep a floor
cause we've got a Roomba to do that for you,
forget how to raise a spoon to your mouth to eat,
we're going to cut off your arms and legs,
you don't need them anymore.
We'll get machines to do everything for you
and feed you intravenously.
Just lay there like the useless slug you now are
and take it.

Don't worry,
we'll put a pair of virtual reality goggles on you
so you can live any life you want,
take in any data,
as much information as you can take in,
that will be your life from now on
because nobody gives a damn anymore about the past,
nobody gives a damn anymore about how hard the struggle was,
or how many fights had to be won to get us here,
because we're here now and that's all that matters.

Accept the new live feed,
live the dream instead of the reality
and let big brother take care of the rest.
We'll even let you know when to die."

Is that where you all want to go?
Because that's where your logic is leading you.
Revamping yourselves into sci-fi muppets.
But,
If you forget history,
you're not doomed to repeat it...
you're just doomed.

Remember remember the fifth of November
Gunpowder, treason and plot.
I see no reason why gunpowder, treason
Should ever be forgot...

 
Досада во едно дождливо попладне.

Знаеш како...
Гледаш розова сенка во туѓа спална и наеднаш си среќен што го доживуваш тој филмски момент. Ја сонуваш често...толку често што ти е срам да кажеш дека е секој ден. Пишуваш, си замислуваш, едноставно лебдиш-во тие мигови светот ти изгледа прекрасен.
Подоцна...
Хех, како да се гледаш во скршено огледало. Целиот си со лузни...се гнасиш од самиот себе. Сакаш да побегнеш, да те снема...но не можеш да побегнеш од себеси и бруталната реалност дека еден залудно потрошен сперматозоид е апсолутниот момент на исполнување што и треба на неа.
На крај...
Се убедуваш себеси дека не вреди, се обидуваш да ја мразиш велејќи си дека не ти треба нејзината детска насмевка...колку.......*%%„_(*‘.
 
A new day has come...

Седеше сама на балконот и плачеше за прерано згацнатата среќа. Колку ли се само оние чии партнери умираат веднаш по свадбата? Зар има некој кој би можел да издржи таков товар?
Спомените од поминатите денови заедно со него ја бодеа како остра игла, а неговиот глас кој се’ уште одекнуваше во нејзините мисли го тераше солзите невино да се тркалаат по нејзиното лице, навлажнувајќи го и полека но сигурно нагризувајќи го...
Ова утро, креветот беше растурен само наполу. Неговата облека ја немаше расфрлана насекаде по собата. Неред кој таа неописно го обожаваше. Палтото кое тој секогаш го оставаше на едно од кујнските столчиња сега беше околу неа штитејки ја од ладниот ветер кој дуваше надвор.
Лончето го имаше засекогаш загубено своето капаче.
*****************************************************************
Поминаа години додека таа да се опорави и да продолжи понатаму. Едно утро се разбуди со новата љубов покрај неа. Овој пат беше убедена дека никогаш нема да ја загуби. Новиот ден започна. Новиот живот започна. Повторно седеше сама на балконот, овој пат со очила за сонце и утринско кафе.
Колку и да беше навидум среќна, таа длабоко во себе знаеше дека ништо не е исто како што беше порано.
Лончето најде ново капаче. Но таа знаеше дека колку и да одговара, ништо не е како оригиналното. Беше среќна, но тагуваше.
Зад очилата и ова утро се појавија солзи. Солзи кои беа поеднакво невини како оние пред неколку години. Солзи кои повторно го нагризуваа нејзиното лице. Солзи кои се лизгаа секое неделно утро до крајот на нејзиниот живот.
 
How can I speak or sing or sigh - or signify
How can I tell you? How can you know?
The joy, the splendor, the love - a blessed communion
The sweetness of the sun beaming through my window in dolcet streams,
The first kiss of a warm and gentle spring.
Bathing and washing my hands of the dank drear cobwebs left
By a winter’s worth of bleak and barren toil.
Anointing my weary and broken head
With a soft sprinkling of the dappled honey of promise.
The rushing rising earth smell of the South,
Impetuous, imperious, capering through the house,
Gamboling in mirth with the scent of rising bread dough.
How can I tell you? How can you know?
A joy without singing, a mirth without speaking. Love’s spring.

for my Angel
2a7d16b.jpg
 
Кругот повторно се врти

Некој и наредил на судбината да живеам. Живеам за да се пронајдам себе си, а кога конечно ќе го сторам тоа, повторно да се вратам кај оној што и наредил на субдината да се родам.
Судбината е мојот вечен сопатник. Ме следи до самиот крај. Ќе одам против неа,но таа тогаш ќе ми докаже дека со неа нема играње.
Колку само патетично е кога ќе сфатиш дека немаш поента, бесцелен си.
Така е и со еден млад живот, кој се роди во безгрижа, но таа безгрижа се повеќе постануваше голема грижа за него. Се соочуваше со разни проблеми, преминуваше преку се. Се обидуваше да зачекори на правиот пат, да ги избегне сите лажни патокази, но не успеа. Повторно згреши и таа грешка го натера да се врати од почеток. Годините минуваа, а тој сеуште не го пронајде својот пат...се до еден ден кога сфати дека сите тие патокази воделе кон еден и единствен неизлез. Кругот на животот.
Сите тие патишта воделе кон него. Влегуваш и излегуваш од него и повторно така. Како една бескрајна приказна, се до оној момент кога ќе сфатиш дека сето тоа било без поента.
Чекорам сама по тој трнлив пат на кругот. Секој трн ме тера повторно да се вратам еден чекор назад и да почнам од ново.
Темнината и безгласието се моите единствени придружници, а судбината мој следбеник...
Таа е до мене иако не ја гледам, ме тера да се трудам да чекорам сигурно, избегнувајќи го секој трн што ќе ми се најде на патот. Но која е таа? Зошто ми го наложува она што е безполезно. Што добивам јас од неа?
Кој ли би ме запамтил кога ќе ме нема...
И така кругот повторно ќе се врти..
 
Животот во маѓепсана кугла полна со огледала е вистинско уживање за секоја млада девојка која што везе сонови во својата кожа.Малку надеж и неколку капки амброзија за да не се зацрнат деновите што чекаат кратење на конецот на девственоста.
А огледалата се толку волшебни.

Огледалце, огледалце, кој е најубав на светот?

Мазната површина полна молекули сврзани во дијамантски силна врска го менуваа своето структурирање за да можат да поклонат одговор соодветен на секоја девојка на овој свет, болна за да биде убава, силна, симпатична и просто прекрасна.Очите кои што одговараат никогаш не се објективна сила, а гравитацијата не зависи од Месечината, кога огледалото е она што создава сказна за дете.

Огледалце, огледалце, кој е најубав на светот?

Страсната врска помеѓу објектот и субјектот е нешто што психолозите сакаат да го дефинираат како сексуална претензија на субјектот кон објектот.Секако, објект на страст и похотност секогаш е одразот во огледалото, што е многу повеќе егоцентрично посакување на себеси како тешење и билдање на самодоверба.
Љубовта кон себеси е најдолгата романса од сите нив.

Огледалце, огледалце, кој е наубав на светот?
Погрешно поставено прашање.
Огледалце, огледалце, кој е најегоцентричен на светот?
Ти најмила!
 
Ете, дојде и она кое не го очекував. Болката се појави одеднаш. Она за кое мислев дека е совршено, излезе да е само една тенка маска, која многу брзо падна и се скрши на милиони ситни парчиња. Сега, оваа маска, колку и да се лепи, секогаш ќе биде напукната.
А јас не знам дали некогаш ќе можам да заборавам. Двете совршени очи кои беа дел од маската, сега се распрачија. Колку само сум среќен што срцето не беше дел од таа маска...
Можеби раната ќе заздрави, но болката секогаш ќе биде тука. Како оној грд артритис кој ги мачи луѓето на една обична промена на времето. Токму така ќе остане сето мое сеќавање на таа маска. Маска за која мислев дека не е ништо повеќе од розева реалност.
 
-убиј ме
-што ?
-убиј ме те молам
-зошто ?
-сакам болката да прекине сакам да се исклучи вечната мешаница во мојата глава сакам да прекинам да дишам сакам да прекине осаменоста
Те молам убиј ме,животов е доволно сив и тажен .доволно маки и страдања видов no more ,сакам да се ослободам од ова смртно тело кое плека се деградира заедно со твоите норми соништа и принципи заедно со други тела кои трунат и ти го отежнуваат животот,
Се уморив од вечното хранење на свое и нечие его ,доста е мислам дека доволно беше ,ми се смачи од канибализмот на луѓето и од мојот.
Ми се смачи да од животното во мене кое сака да ги поебе животните од спротивниот пол и убие тие кои се конкуренција
Ми се досади од едното идто во животот јади,спиј,еби,понижувај,биди понижен ,прегази,биди прегазен ,
Од вечната борба
сеа ќе ме убиеш ?
 
Stani, spi, pobedi , izgubi sakaj mrazi .
Krug spirala. Borba spokoj zivotni stazi.
Boi misli, sovest i nagon.
Traenje praznotija, vo masina faten
stapica zlaten .
Seniste vo nokta , minuva niz mojot svet
a jas sonuvam so otvoreni oci .
Zamini buro zamini , dolgo te cekav.
Zamini buro dolg bese patot,
krajot e toj sto pocetok znaci
i sekoj sekoj od nas razlicno zraci.
 
Најубав е звукот на глувоста, звукот на немоста, на молчењето на сите жолчни трепети во мене, во тебе, во нас... Тогаш замислувам дека сум на огромна тревна ливада, позлатена од среќа, одморена и измедитирана, посипана со живот смирен, заигран. Лежам на сите тревни гранчиња, или она што останало од нивните ливчиња и полека пропаѓам, тие ме земаат, се впиваат во целото мое тело кое станува корења, се доближува кон инсектите, оние кои ми се најнеомилени... И иако е ова морбидно, сакам да биде тажно, да ме боли, да стигнат камењата, корењата и земјата во мене подлабоко, да ме изгнијат. И онака тоа порано или подоцна ќе ми се случи... Студот допира до моето срце, но и самиот тој се плаши од мразот создаден околу моето. Кршено, кршено, без артерија полна со кислород, со убиени желби, со верижно разурнато срцево ткиво... А види мајку му, сеуште чувствува... На него не му е потребен кислород за да го боли, знам. Само сакам да стигнам до дното низ хумусот, за да не слушам. За срцето... Знам дека ќе боли. Но ќе мислам, на тебе Аце, само така ќе се стоплам.
 
...таа седеше во негвиот скут, и ја играа нивната омилена игра, игра во кои правилата си ги креираа самите, правила кои беа едноставни, "ќе се гледаме во очите" рече таа и тој што нема да издржи и прв ке трепне ќе го добие најслаткиот бакнеж досега, тој воодушевено се согласи...и ѓи добиваше најслатките бакнежи досега... :back:
 
И тишината почна да убива. Таа, која беше моја утеха. Таа, која знаеше да ме остави да размислувам. Сега, и таа се сврте против мене. Зошто тишино? Зарем не можеше да застанеш на моја страна кога сите ме осудуваа? Зарем не можеше да ми се придружиш на тагувањето? Сега, само злокобно пиштење. Пиштење, од кое полудувам. Ушите не ми се привикнуваат. И јас морам да се придружам на пискотот. Па пиштам: „КАДЕ СИ ТИШИНО?“
 
еци^^^ напиша:
Prostalnoto pismo na Gabriel Garsija Markes:

Oci vo oci so smrtta...
...Vljuben vo ljubovta, koga bi imal samo malo delce od zivotot, bi im pokazal na lugeto kolku gresat koga mislat deka treba da se vljubuvaat koga ke ostarat,a ne znaat deka ostarele koga ke prestanat da ljubat. Koga Bog bi zaboravil deka sum samo obichna kukla i bi mi podaril samo edno delche od zivotot, mozebi i ne bi kazal se shto mislam,no nesomneno bi go mislel seto ona shto ke go kazam. Bi spiel pomalku-bi sonuval povekje, zatoa shto so sekoja minuta shto ke ja pominam so zatvoreni ochi gubam sheeset sekundi od svetlinata. Bi se sonchal gol ostavajki gi goli ne samo moeto telo-tuku i dushata.
Koga bi imal samo edno delche od zivotot bi gi ubedil sekoj maz i zena deka mi se najdragi na svetot, bi ziveel vljuben vo ljubovta i bi uzival vo sladoledot od chokolado. Ne bi pominal nitu eden den a da ne im kazam na onie shto gi sakam deka gi sakam,a na decata bi im podaril krilja, no bi gi ostavil samite da nauchat da letaat, a starite bi gi poduchuval deka smrtta ne doagja so starosta,tuku so zaboravot.
Tolku mnogu nauchiv od vas lugje. Nauchiv deka shtotuku rodenoto bebe, koga za prv pat ke go stegne prstot na svojot tatko-toa trae vechno. Nauchiv deka chovekot ima pravo da gi gleda rabotite odozgora. Nauchiv deka lugjeto ne prestanuvaat da ljubat koga ke ostarat, tuku ostarele koga ke prestanat da se vljubuvaat..


Markes pred svojata smrt,im go ispratil ovaa pismo po elektronska poshta na site svoi prijateli!!!
Кликни за повеќе...










:O:O:O:O:

Marquez e mrtov?????????????? no way..

mislam deka ova e samo desinformacija..od kaj go najde postot..marquez e atheist...shto go spomnuva bog..sigurni ste deka marquez go ima napishano ova...
 
You must log in or register to reply here.

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom