Промени во карактерот

[Fortune]

Имаме тема што не ни се допаѓа во нашиот карактер и што би сменале, но ете можеме да дискутираме и за тоа дали е можно тоа да се примениш вистински.

Сигурно во животот сте си рекле дека нешто ви пречи во вашиот карактер, можеби нешто сакате да смените. Колку човек може да успее во промената? Дали некоја карактеристика која ја поседувате, на која сте навикнале и која е дел од вас може да се промени ако сметате дека ви штети?

Обично велиме: „До сега не сум се сменал/а, од сега па ич“. Што не` тера да останеме пасивни ако е потребна промена? Дали станува збор за она: „Се прифаќам и ме прифаќаат онаков/ва каков/ва што сум“?

И, велат дека, колку повеќе години има човек, толку потешко му е да се смени. Дали е ова токму така или не мора да значи?

Сте успеале да се смените? За што станувало збор, што ве натерало да се ангажирате за својата промена?
Дали сте забележале промена кај другите (поблиските, нормално) откако рекле дека планираат да се сменат?

Имам многу прашања, ама ајде за сега доста е.

 

[SCORPIO__20]

cesto pati mi imaat receno deka sum ponekogas cuden ponekogas neozbilen ponekogas postojano se smeam i deka cesto pati sum go menuval svojot karakter :pos2: jas pak velam karakterot ne mi e smenet upotrebena e nova maska na liceto.. pa i ne sekogas mozes da udovolis na sekoja li4nost.. nekogas okolnostite i periodite niz koj proagas te teraat da vneses promeni vo karakterot..ili si prinuden na toa.. ipak sekogas sum za promenite pa ne e losho da se vibrira so karakterot normalno vo granicite na normalata

 

[Ashley]

Нормално е луѓето да се менуваат со текот на времето. Не верувам дека има некој што не го менува карактерот. Можеби нема целосно, но некои карактеристики сигурно.
Одеднаш неможе никој да се смени, но ако мисли дека вреди да се смени, дека тоа нешто му смета и сл. тогаш постепено може да го менува карактерот.
До сега сум менувала многу карактеристики, за кои мислам дека е добро што сум ги сменила. Една од тие е да не бидам премногу чувствителна. Ми требаше време додека да станам потврда, да не ме повредуват ситниците. Сега дури и поголемите работи неможат да допрат до мене.
Како и да е, јас сум секогаш за промени(се тече, се се менува).

 

[PiNkGiRl]

Definitivno moze da se promeni nesto od karakterot dokolku silno toa go sakame. Jas mnogu pati sum sum si razmisluvala sto e ona vo mojot karakter sto me nervira,sto ne e ubavo i ako odlucam da go smenam togas navistna vnimavam sto pravam vd idnina i sum uporna zamislenoto da se smeni.

 

[Shorty]

mnogu puta mi se menjava karakterot. nekad u skolo sum mnogu ziv(se zafrkavam, vicevi , peem) a nekad pa sakam da bidem sam... ne znam zosto..

 

[CuCeNcE]

Можни се тие промени само ако стварно се сака.Нормално неможе тоа одма во истиот момент да се смени, али со тек на време се поправаат тие работи што ни сметаат во нашиот карактер.

 

[Swifty]

Секој човек се прилагодува кон општеството,а исто така за да се прилагоди го менува на некој начин својот карактер...не целосно,но во некои сегменти каде што тоа е потребно.Али во секој случај секогаш останете тоа што се,едноставно да имате едно гордо ЈАС.поздрав.

 

[Маwечко]

Ne vikam deka mojot karakter e sovrsen...sekogas ke ima nesto kaj mene sto na drugite ke im smeta,no vo nikoj slucaj ne bi se smenila zasto ako se smenam...veke nema da bidam toa sto sum...veke nema da bidam jas!

 

[XENIA]

јас го имам сменето мојот карактер на подобро, порано лесно се провоцирав, бев злопамтило, љубоморна, кога увидов дека ова ми штети само на мене си свртев нов лист, и сега си терам cool.

 

[Дивајн]

Сигурно во животот сте си рекле дека нешто ви пречи во вашиот карактер, можеби нешто сакате да смените. Колку човек може да успее во промената? Дали некоја карактеристика која ја поседувате, на која сте навикнале и која е дел од вас може да се промени ако сметате дека ви штети?

Незнам, зависи за која карактеристика станува збор, најверојатно. Ако се тоа добрината, злобата, лажењето, искреността и слични на овие, кои се баш големи и најверојатно скоро вродени карактеристики, не верувам дека можат да се променат. Но, доколку се тоа некои карактеристики како изневерувања (во врска), некултура, оговарање, однесување, мислам дека можат да се променат, но само ако сами сфатиме дека не ни се добри, повредуваат други и ни штетат.

Обично велиме: „До сега не сум се сменал/а, од сега па ич”. Што не` тера да останеме пасивни ако е потребна промена? Дали станува збор за она: „Се прифаќам и ме прифаќаат онаков/ва каков/ва што сум”?

Како што пишав погоре, додека сами не сфатиме дека нешто што се менува треба да си промениме, секогаш така ќе се вадиме пред самите нас или пред другите.

И, велат дека, колку повеќе години има човек, толку потешко му е да се смени. Дали е ова токму така или не мора да значи?

Токму спротивното е тука ... што повеќе години има човек, толку подобро може да се процени, толку подобро да размисли и толку повеќе да пресече дека од денес веќе не е стариот и лошиот тој.

Сте успеале да се смените? За што станувало збор, што ве натерало да се ангажирате за својата промена?

Да, донекаде. Сум била многу нервна, многу наивна, многу непромислено лоша кон другите, сум преќутувала, сум внимавала како се однесувам итн итн итн ... сега дел од тие карактеристики се малку променети, а дел целосно. Помалку ја вадам мојата нервоза низ уста кон тие што ми значат, од наивна имам уште малку од тоа н-то, се трудам да не сум непромислено лоша (значи да размислам пред било што да направам или кажам), не преќутувам повеќе ич кон тие што не го заслужуваат тоа, и не внимавам како се однесувам, исто кон тие што не го заслужуваат тоа.
А што ме натерало? Луѓето околу мене со тек на време ме натерале сама да сфатам дека треба да се променам, па за нивна љубов навистина се трудам, иако сеуште имам свои моменти.

Дали сте забележале промена кај другите (поблиските, нормално) откако рекле дека планираат да се сменат?

Ау, да ... дефинитивно да. Ех, љубовта, ваква или таква, знае чуда да прави ...

Имам многу прашања, ама ајде за сега доста е.

Хит ми додека ми се пишува ...:smir:

 

[Eko1]

Никој не е совршен.... тоа е факт.... секој си има свои маани. Најчесто од тоа што јас сум осетил лично и на луѓе околу мене промени во карактер настанале во главно од две причини: мака или љубов.

Од мака е онаа "лошата" промена.... кога човек нејќе но мора.... на пример животниот стил (бил богат па банкротирал) па сега мора да смени некои особини во карактер и тнт.

На секого му е кодирано во гените да стрми кон совршенство..... така да знам дека тие што ме сакаат знаат дека не би направил ништо намерно да ги повредам или навредам.... туку таков сум (карактер јебига).... и обратно.... и јас имам разбирање кон тие што ги сакам дека никогаш намерно не би ми направиле ништо лошо.

Лично во мојот карактер би сакал да го сменам тоа што секогаш кога сум нервозен тресам зелени..... едноставно нервозата ми ја замаглува реалноста.... така да кога сум љут само јас сум во право.

Тоа дека годините имаат некаков ефект мислам дека не е толку битно колку што е тоа дека со тек на годините луѓето околу се адаптираат на тој карактер.... па и една мала промена одма покажува резултат кај нив,.... па следуваат прашањата: што ти е?... болен си?.... дај смири се убав беше.... и тнт.

 

[Fortune]

Никој не е совршен.... тоа е факт.... секој си има свои маани. Најчесто од тоа што јас сум осетил лично и на луѓе околу мене промени во карактер настанале во главно од две причини: мака или љубов.

Од мака е онаа "лошата" промена.... кога човек нејќе но мора.... на пример животниот стил (бил богат па банкротирал) па сега мора да смени некои особини во карактер и тнт.

Се сложувам. Љубовта е најдобар мотив за промена на некои карактеристики. И не мора да се трудиш нешто посебно, самата те води, па понесен од убавите чувства не ни забележуваш колку си се променил. И оп после некое време сфаќаш дека нешто се случило, дека нешто не е како што било, доаѓаш до заклучок дека несвесно љубовта кон партнерот и љубовта на партнерот кон тебе те променила. И убаво е чувството, ослободен си од секакви негативни чувства, не чувствуваш дека под притисок си се сменал како во случајот ако маката е мотивот.
А со маката е нешто поразлично. Знаеш дека мораш, често е пропратено со нервоза се` додека не привикнеш на ситуацијата и се помириш дека мора да се смениш барем привремено.
Значи, во првиот случај - те пратат нежни, пријатни, опуштени, слатки чувства, а во вториот - напнатост, незадоволство, разочараност бидејќи си принуден да се смениш.

Тоа дека годините имаат некаков ефект мислам дека не е толку битно колку што е тоа дека со тек на годините луѓето околу се адаптираат на тој карактер.... па и една мала промена одма покажува резултат кај нив,.... па следуваат прашањата: што ти е?... болен си?.... дај смири се убав беше.... и тнт.

Значи, адаптирани се тие околу? Бидејќи прво те сфатив како да мислиш на адаптација на самиот човек. А што е со самиот човек? Ај тие околу секоја промена ја сфаќаат како којзнае што да се случило, како цел свет да му се превртел на човекот, како да се пореметил.
Секоја промена ја чувствуваат најблиските, па ако знаат што допринесло за промената, нема да им изгледа толку чудно.

Еве, на пример, конкретно.. Ти се случило тебе некој да ти замери за некоја промена?

Хит ми додека ми се пишува ...:smir:

Ти се случило да те седне некој и онака за време на муабет да ти рече дека си многу сменета? Ете, дека не те препознава.

 

[Serpico]

Сигурно во животот сте си рекле дека нешто ви пречи во вашиот карактер, можеби нешто сакате да смените. Колку човек може да успее во промената? Дали некоја карактеристика која ја поседувате, на која сте навикнале и која е дел од вас може да се промени ако сметате дека ви штети?

Верувам дека можеби единственото тешко менливо нешто кај човекот е душата. "Пилето" што си го носи во некоја спирала на ДНК-та. Наспроти тоа, силно верувам во менување на човековиот карактер.

Обично велиме: „До сега не сум се сменал/а, од сега па ич”. Што не` тера да останеме пасивни ако е потребна промена? Дали станува збор за она: „Се прифаќам и ме прифаќаат онаков/ва каков/ва што сум”?

Ако луѓето кои јас сум одбрал да ги сакам или сум ги засакал без бирање, што повлекува дека јас го почитувам нивното мислење, забележат негативни промени во мојот карактер и покажат желба повторно да видат дел од мене кој некогаш постоел, јас ќе го прифатам нивното мислење. И ако се самоанализирам објективно и не сум толку горд да не признаам грешка нити толку безличен да се изгубам во себе барањето, ќе го лоцирам проблемот, и нормално, начинот на негово решавање. Значи, не прифаќам да сум пасивен. Ако сум се променил на полошо, можам повторно на подобро. Можеби ќе е потешко, ама ќе вреди.

Ако станува збор за карактерна црта која ја носам (по)долго време и ја имам инфилтрирано во мојот начин на живот и не е предизвикана од ништо друго туку од леснотиите и тешкотиите на она што се вика растење, тогаш нивото на способноста за конструктивен само критицизам и брза реакција ќе го дефинираат периодот и воопшто можноста да ја видам промената која сакам да ја видам кај себе.

Сте успеале да се смените? За што станувало збор, што ве натерало да се ангажирате за својата промена?
Дали сте забележале промена кај другите (поблиските, нормално) откако рекле дека планираат да се сменат?

Мислам дека Рузвелт еднаш рекол: Има два типа на луѓе кои никогаш нема да успеат во животот. Оние кои долго лежат будни, и оние кои не се будат иако веќе одамна станале.

Јас сакам да бидам секогаш буден и на ноѕе, и да живеам на единствениот правилен начин на живот... Мојот начин.

Мојот начин за мене е правилен затоа што јас знам да прифатам критика од родител и пријател и да се отерам у три лепе ако сум го заслужил тоа... зошто, зборовите на луѓето кои ме сакаат за мене значат.

За да направам нешто околу тоа, сепак мора да ја најдам причината и силата во себеси. Никогаш не е лесно да се каже- "Да, згрешив". Ама тоа е доблест на оние за кои епитетот "Човек" и борбата да се стане човек значи нешто повеќе од крв, месо, тестостерон или прогестерон, свинско или пилешко, од позади или однапред, 1000 или 10 000.... Значи и нешто што се вика почит, морал, надеж, љубов. Прво према себе. Потоа, према целиот свет.

Вистината е дека парите, популарноста, моќта, гордоста- понекогаш не тераат да ги заборавиме работите кои навистина значат... Едноставните работи како пријателство, фамилија, љубов... Работите кои веројатно веќе сме ги имале.


"Тогаш Хансел и рече на Гретел: Ајде да ги дробиме овие трошки од лебот за да си го најдеме патот до дома. Зошто загубувањето на нашиот пат ќе е најсуровото нешто што може да ни се случи."



Кога еднаш ќе се загубиме, имаме два избори. Да ја пронајдеме личноста која еднаш сме биле или потполно да ја загубиме. Бидејќи, некогаш мора да излеземе од кожата на она што сме за да се присетиме на она што од секогаш сме сакале да бидеме.Она што навистина сме. Под сите маски...најчистото - Ние!


....................
Да, одбрав да верувам во промена на карактерот на човекот. Верувам во неговата моќ.

Нема друга опција :smir:

 

[Eko1]

Еве, на пример, конкретно.. Ти се случило тебе некој да ти замери за некоја промена?

Нормално дека да..... имав навика да зборувам многу (читај имам)... т.е. само јас да се слушам на маса..... неколку од луѓето околу мене ми имаа пречено за тоа.... демек леле Еко колку зборвиш, како не ти е мака..... и така еден ден јас се решив.... отсега нема да зборувам толку како порано..... и полека полека намалив драстично (од 1,000 на 100 зборови).... и наеднаш почнаа реакциите...... абе што ти е.... што ќутиш.... иако со моите 100 зборови пак бев ако не прв тогаш сигурно втор од вкупно пет-шест луѓе на масата..... полека почнаа да ме нервираат таквите прашања/одговори..... тие: што ти е.....јас: ништо...... тие пак.... јас пак..... и неколку пати со ред ми завршуваше вечерта со следнава реченица: дај бе остајте ме на раат ништо не ми е..... толку муабет имав да кажам.

Така да морав да се вратам на таа моја "нормала" за доброто на сите..... иако сите и ден денес истиот коментар го имаат..... Тие: леле колку јадиш ла*а...... Јас: јебига таков сум.

И сега според тебе кој комприс да го напрвам јас?..... Дека нормално и мене ми смета кога така ми коментираат.... а и ете се потрудив се сменав.... и тоа беше џабе.

Затоа велам ке се адаптираат тие околу мене.... и тогаш веќе нема промени.... лошото останува лошо.

 

[Fortune]

Ако луѓето кои јас сум одбрал да ги сакам или сум ги засакал без бирање, што повлекува дека јас го почитувам нивното мислење, забележат негативни промени во мојот карактер и покажат желба повторно да видат дел од мене кој некогаш постоел, јас ќе го прифатам нивното мислење. И ако се самоанализирам објективно и не сум толку горд да не признаам грешка нити толку безличен да се изгубам во себе барањето, ќе го лоцирам проблемот, и нормално, начинот на негово решавање. Значи, не прифаќам да сум пасивен. Ако сум се променил на полошо, можам повторно на подобро. Можеби ќе е потешко, ама ќе вреди.

Немаш потреба баш да го лоцираш проблемот кај себе ако некоја личност од гореспоменатите ти укаже на тоа. Тој веќе го лоцирал за тебе. Малку е потешко самите да забележиме дека сме се сменале, сепак тоа е процес кој трае, не се открива преку ноќ. Ако нешто ти се случи, па помине сето тоа, за повторно да дојде барем нешто слично, тогаш можеш убаво да разграничиш каков си бил тогаш и каков си сега со сличната ситуација.
Во ред, ќе прифатиш критика од личноста што ти укажала и ќе се обидеш да ги најдеш вистинските причини за таа состојба. Но, прашањето е дали ќе дојде менувањето за да бидеш повторно добар за таа личност или затоа што ти така сакаш и си се чувствувал убаво додека си бил стариот. Што ако ти си ја сменал таа карактеристика затоа што не ти одговарала, те притискала, не ти дала некои позитивни резултати? А сега се појавува коментар од личност која (ин)директно бара да бидеш стариот. Како ја решаваш борбата во тој случај? Дали би се сменил само затоа што некој бара од тебе, по цена да се вратиш и свртиш кон сопствено незадоволувачко искуство со веќе преживеан негативен одраз врз твојот живот?

Никогаш не е лесно да се каже- "Да, згрешив"

Точно дека не е толку едноставно и просто да кажеш дека си згрешил, но не можеш пред друг да признаеш ако пред себе прво не го направиш тоа. Кога ќе откриеш каде е грешката, па си ја признаеш, кога ќе ти стане јасно каде запнало тогаш доаѓа потрагата по начинот за исправување на истата. И од тебе зависи дали ќе научиш, дали ќе извлечеш поука и дали ќе посакаш да се смениш. Најубаво е кога нема да мора некој друг да дојде да ти каже што му пречи, да можеш сам да почувствуваш и да ја изненадиш личноста со своето надградување како личност.

Кога еднаш ќе се загубиме, имаме два избори. Да ја пронајдеме личноста која еднаш сме биле или потполно да ја загубиме. Бидејќи, некогаш мора да излеземе од кожата на она што сме за да се присетиме на она што од секогаш сме сакале да бидеме.Она што навистина сме. Под сите маски...најчистото - Ние!

Дека потполно може да се загуби некој, не верувам. Секој во животот барем еднаш ќе се почувствува како да не е тој, како да е друга личност, се изненадува од своите постапки и неочекувани размислувања. Ако сака, ако повторно почувствува потреба да ја тргне маската, тој не може да заборави каков бил и како се изгубил. Можеби ќе поминеш часови, денови, месеци во размислување, но со упорност секој може да биде она што е.

И сега според тебе кој комприс да го напрвам јас?..... Дека нормално и мене ми смета кога така ми коментираат.... а и ете се потрудив се сменав.... и тоа беше џабе.

Затоа велам ке се адаптираат тие околу мене.... и тогаш веќе нема промени.... лошото останува лошо.

Не верувам дека таа забелешка била затоа што им пречело што си таков, туку можеби ти се чудат како можеш ти, а тие не можат.