Ќе си го средиме само ако работиме на тоа. А не да плачеме. Еве пример у Венецуела бензинот е еден денар, али они се производители. Кај нас никој ништо не работи, сите сакаме директори да биваме, сите сакаат пенкало у рака да држат, а мотиката никој. Епа нема така. У Скопје живеат 600.000 луѓе, од држава од 2.000.000, нема напред тука, или многу тешко. Некој треба и бразда на нива да пушти, а не све граѓани ќе биваме. За споредба Љубљана е 200.000. Кој ни е крив што у време на комунизмот кај нас луѓево со сила ги изведоа у град против нивна воља.

