Тракиски племиња
Тракијците за прв пат се споменуваат во пишани извори во Хомеровите поеми „Илијада“ и „Одисеја“. Името на територијата на која живееле, исто така, се појавува oвде - Трада (XIII век п.н.е.).
Историчарот Херодот (484-425 п.н.е.) наведува дека „Тракискиот народ е најброен во светот, после индискиот“. Бројот на нивните племиња надминувал сто. Истиот автор наведува дека „доколку имале еден водач или доколку Тракијците се разбирале меѓусебно, нивниот народ би бил непобедлив и многу посилен од сите народи“.
На преминот од II кон I милениум п.н.е., Тракијците забележале максимална територијална експанзија, онаа што е спомената погоре. Огромниот простор што го зафаќале го фаворизирал појавувањето на нивната јазична и културна диференцијација. Како резултат на тоа, во текот на првата половина од I милениум п.н.е. Раните Тракијци биле поделени на оние лоцирани јужно од Балканските Планини (Haemus) - Jужнитe Тракијци (Meridionali) и оние северно од овие планини - Северни Тракијци (Septentrionali).
Јужно од Балканот, античките автори ги споменуваат следниве племиња: Одрисијци, Бријанци, Корали, Крестонијци, Кробиди, Моесијци, Трибали, Бесијци итн.
Од балканските племиња, Одрисите успеале да формираат државна организација. Нивното кралство го основал Тервес I (470-440 п.н.е.), по што следел кралот Ситалкос (440-424 п.н.е.). Грчкиот историчар Тукидид (460-398 п.н.е.) напишал дека „основата на Одриското Царство создала сила што ја надминале само Скитите“. Кралството имало 150.000 војници, од кои една третина биле коњаници.
Северно од Балканот живееле Гетите (на двата брега на Дунав), Дакијците (во меѓупланинската област на Карпатите), Костобоците (Северна Трансилванија), Тирагетите (на устието на Днестар), Карпидите (во Централна и Северна Молдавија) итн.
Во средината на I п.н.е., во животот на Северните Тракијци се случиле суштински промени од економска, политичка и културна природа, генерирани од внатрешни фактори, како и од влијанието на хеленската цивилизација, Јужните Тракијци и Скитите. Во процесот на консолидација на Северните Тракијци, посебна улога одиграле Гетите, кои живееле на територијата помеѓу Балканот, Буг, Карпатите и Црното Море. На оваа област се откриени 345 споменици што им припаѓале, од кои повеќето (242) се наоѓале источно од Карпатите.
Гетите живееле во утврдени тврдини бранети од стрмни брегови или карпести ридови. Во Орхејските шуми, такви тврдини се наоѓале во Бутучени, Фурчени, Машкарауци, Скок, Потарка итн. Тврдината Бутучени се појавила на преминот од X до IX век п.н.е. Во IV до II век станалa една од најмоќните воени тврдини, веројатно центар на политичка формација.
Првото историско споменување на Гетите доаѓа од „таткото на историјата“ Херодот. Во неговите записи за походот на персискиот император Дариј против Скитите (514 п.н.е.), тој пишува за отпорот на Гетите кон персиската војска. Овој отпор имал сериозни последици - Гетите „веднаш биле поробени, иако се најхрабрите и најправедни Тракијци“.
Како што Гетите влегувале во сферата на интерес на грчкиот свет, количината на информации за нив се зголемувала. Долгорочни врски меѓу Гетите и Грците биле воспоставени со создавањето на грчки колонии во сливот на Црното Море. На брегот на Добруџа, во VII век п.н.е., биле создадени колониите Томис, Хистрија, Калатис (Мангалија) итн. Во VI век п.н.е., на устието на Јужен Буг се појавила колонијата Олбија, а на устието на Днестар колонијата Тира. Во понтискиот слив биле создадени околу 90 колонии.
Колониите донеле цивилизација супериорна во однос на домородната, што го забрзало напредокот на гетското население; во IV-III век п.н.е., помеѓу нив започнал процесот на воспоставување племенски сојузи, потоа на воени и политички структури, претходници на формирањето на државата (видете поглавје 2).
