2. Што фајде од протести: мантрата која постојано ја повторуваат сите кои се разочарани од постојниот систем, но немаат идеја што треба да се промени за да биде подобро гласи: „абе треба овој народ, работниците, студентите, пензионерите, социјалците, конечно да излезат на улица, да кршат, да палат, да фрлаат камења и молотови коктели, па конечно да се свести владата и сите политички партии дека вака веќе не може, вака веќе не смее“.
Во некои европски држави ова веќе е дел од реалноста. Во Франција моментално се во тек масовни протести на кои учествуваат милиони луѓе кои се незадоволни од економската и социјалната положба во која се наоѓаат. Во Грција веќе подолго време така размислува голем дел од населението, па секојдневно таму има штрајкови и протести на незадоволните граѓани.
Но што фајде од тоа?
Еве во Франција актуелно е барањето да се спречи продолжувањето на работниот век и да може и понатаму Французите да одат во пензија со навршени 60 години старост (без оглед на стажот), а не како што сака владата француска, да биде границата за пензионирање крената на 62 години.
Оваа реформа е сосема јасно зошто не им се допаѓа на работниците – оти ќе мораат да работат подолго, а кој сака подолго да работи? Од друга страна, уште појасно е зошто владата сака да ја крене границата на пензионирање: пензискиот фонд нема доволно пари за да исплаќа пензии, па мора да се намали приливот на идни пензионери за да не колабира за неколку години пензискиот систем и потоа ама баш никој да не може да зема пензија.
Значи нема пари државата, а истото е причина и за проблемите на Грција, каде што нема веќе кој да ѝ позајмува на грчката влада и со тие пари таа да дели 14та плата на вработените во државните претпријатија, великодушни субвенции, инфраструктурни и други градежни проекти и слични раздавања на пари од кои во изминативе децении се научија да зависат најголемиот дел од грчките граѓани.
