Грчкото монополизирање на целокупната античка историја не само што не' понижува нас, Македонците, туку и длабоко го иритира здравиот разум. Овој пат настрана ќе ги оставиме политичките, па и мошне загрижувачките расистички аспекти кои современа Атина ги внесува во „македонското прашање“. Да се задржиме, велам, само на прашањето на здравиот разум; присвојувањето на целокупната античка историја, и тоа во регион многу поширок од сегашна Република Грција, личи на присвојување на римското наследство, на пример (кое и' припаѓа речиси на цела Европа, а со кое, богами, се гордеат и САД, кои огромен дел од римската државотворна иконографија презедоа при симболичкото обликување на сопствената држава). Замислете Италија да им забрани на Американците да ги користат римските столбови, латиничните натписи, симболот на орелот итн. Или замислете некоја држава да го присвои христијанството? Изгледа лудо, се разбира. А важноста на старогрчкото културно наследство за формирањето на целокупната нововековна западна цивилизација речиси е еднаква со важноста на христијанството.
Земете и посовремени примери: кој е „стопанот“ на модернизмот, широкото културно движење кое во дваесеттиот век драматично го промени не само западниот свет туку целата Земјина топка? Модернизмот, низ науката, архитектурата, сликарството, литературата, музиката, настануваше едновремено на повеќе десетици места во текот на речиси сто години. Не може прецизно да се одреди ниту почетокот ниту крајот на тој феномен кој политички се поврзува со двете светски војни, а стопански со неверојатно забрзаната индустријализација во втората половина на 19 век.
Зборот ми е: токму како државјани на Македонија можеме и мораме многу послободно да им приоѓаме на сопствените втемелувачки митови. Да ги измислуваме? Па, се разбира! Луѓето се идентификуваат со убавите приказни. Она се што самите ќе прогласат дека се. Не постои ниедно друго правило за признавање! Тоа го велеше и големиот модернистички гуру Марсел Дишан: „Уметност е она што јас ќе го прогласам за уметност!“ Клозетска шолја, сушилка за чаши, гола девојка, партија шах, мојот сопствен живот како уметнички чин... Многу години подоцна политичкиот теоретичар Бенедикт Андерсон дојде до истото, анализирајќи го настанувањето на нациите: „Секоја нација е измислена творба!“
Ќе бидам конкретен и конструктивен: еден од поубавите македонски митови може да биде оној за славниот пејач и лиричар Орфеј (велат дека тој ја измислил и азбуката), кој живеел во Македонија и на некој начин е натрапник во рамките на старата хеленска култура. Со музиката од својата лира тој ги маѓепсувал дивите ѕверки и дрвјата, а дури и карпите трепереле од звукот на неговата музика. Во Тракија и ден-денес на планините постојат неколку дабови кои се во истата положба во која биле затекнати кога Орфеј престанал да свири.
Орфеј е поврзан и со топонимот Македонија: тој најголемиот дел од животот го поминал во Тракија и е познат - како што вели експертот за грчката митологија, Роберт Грејвс - како крал на Бистонците, Одризите или Македонците; Орфеј бил убиен во Македонија (т.е. во западниот дел од Тракија кој подоцна бил наречен Македонија), од страна на Дионисовите блудни Мајнади, кои му ги отсекле рацете и нозете, а главата (која и отсечена продолжила да пее, пливајќи се' до островот Лезбос!) ја фрлиле во реката Хербо.
Низ приказната за Орфеј современите Македонци можат да го потврдат она што не' проникнува и што е важен дел од нашиот идентитет: ова парче земја е копча не само меѓу световите туку и меѓу времињата. Орфеј е континуитетот на забранетиот и декадентен Египет во стара Грција (меѓу другото, и затоа тој е ритуално распарчен, за сосема да се сотре египетското сончево влијание).
Уште една работа која нам ни го приближува Орфеј е култот на Сонцето. Необичното обожавање на Сонцето како татко на сите нешта, веројатно, потекнало од северен Ајгеј, од избеганото свештенство на еднобожечкиот египетски фараон Акхетон од 14 век пр.н.е. Потврда на ова се наоѓа кај Софокле, каде што Сонцето се спомнува како „најстар пламен омилен на тракиските коњаници“ и како „господар на боговите и татко на сите нешта“. Се чини дека конзервативните Тракијци му се спротивставиле на култов и го сосекле во корен во некои краишта. Подоцнежните орфички свештеници носеле египетски одежди; тие полубогот бик (којшто жив го јаделе) го нарекувале Дионис, а со името Аполон го означувале бесмртното сонце, разликувајќи го така Дионис, богот на сетилата, од Аполон, богот на интелектот. Како што вели Грејвс, ова објаснува зошто главата на Орфеј ја поставиле во светилиштето на Дионис, а неговата лира во Аполоновиот храм.
Значи, многу е важно да се истакне дека вечниот западен раскол меѓу аполонското (интелектуалното, прецизното, убавото, „машкото“) и дионисиското (сетилното, дивото, грдото, „женското“) го помирува токму Орфеј и тоа токму на почвата на Македонија, „копчата меѓу световите“.
Најнакрај (но, не најмалку важно, се разбира), во христијанската иконографија Орфеј е персонификација на Исус Христ лично! Христијаните најчесто го прикажуваат како свири на својата лира опкружен со диви ѕверови. Што, исто така, не е лоша симболична слика (ама иронична, сублимирачка!) на Република Македонија опкружена со своите соседи.