Никогаш не сум јас виновен/а?

[Crazy in Love]

Има многу вакви примери кои за се што ќе им се случи во животот обвинуваат некој друг. Дали професорот зашто ставил 3ка, дали другарката која чудно почнала да се однесува, дали тоа шефот дал премалку време да се заврши работата, дали другарот на кој сте му се раздрале, затоа што сметате дека он си го заслужил тоа...

Секогаш другите ни се виновни, а никогаш не се запрашуваме дали проблемот е во нас? А што е вистината? Дали секогаш некој друг може да се обвини или и во нас е проблемот? Зашто секогаш мора друг да е виновен? Недоволно самокритичност или?

Вие? Секогаш “Цацко“ е крив или знаете добро да просудите кога проблемот е во вас?

А да и дали секогаш може човек да се оправда за своите постапки со тоа што ќе обвини друг? Полесно ќе му биде на душата ако за својот неуспех обвини некој друг?

 

[Magde.]

кога ќе се деси нешто на што не можам да влијаам секогаш цацко ми е крив,не можам одма да се соочлам дека јас сум крива.
секогаш имало застој у сообраќајот,братми беше у веце и не можев да се спремам на време,кучето ми избега па го бркав да го вратам дома,професорката ме мрази.пмс,саатот не ми ѕвонеше..ехеее можам да си барам оправданија до бескрај...
знма дека јас сум крива ама не кажувам на глас
за самокритика не се тепам да бидам прва....

сепак не сум без осет па и апсолутно секогаш друг да е крив,кога сум крива онака апла признавам,а и подобро е некогаш да се ја признаеш грешката,барем нема да ја повториш отколку да кривиш некој па пак да ти се случува истото

 

[Луси]

Јас сум човек кој секогаш стои зад своите грешки, или вина, како милувате, никогаш во животот не набедувам друг а знам дека сум јас виновникот, од раното детство па до сега, цврсто стојам зад своите постапки и грешки, не се кријам и не наведувам дека некој друг го сторил тоа, или поради некој јас сум направила грешка, признавам јасно и гласно јас сум виновна, моја е грешката...
Не сум од тие кои ја префрлаат вината на другиот, или кој си ја има муавата си ја ишка...
Подпросечно ми е да местам или набедувам друг за мојата грешка, не сум од тие луѓе, ако веќе сум виновна и свесна сум во ист момент дека ќе треба да се соочам, со кого и да треба, претпоставен или зависи во кругот на семејството, со дијалог се се пребродува и решава, арно ама да се каже јасно и да се признае е доблест.

 

[Паган-др]

Секогаш е така кај повеќето. Првин гледаат да ја фрлат вината на други па после на себе. И јас сум таков не викам не, ама не постојано. Секогаш си ги угледувам грешките, некогаш веднаш некогаш после некое долго или кратко размислување. Но тешко ми е сепак да признаам дека грешката е моја но повеќе пати признавам. Тешто нетешко морам да признаам. Но сепак има ситуации каде и друг ми згешил нешто или сме згрешиле во иста ситуација заедно. Тогаш е нешто друго.

 

[RockLady]

..абе одсекогаш кривим другого..ама сепак кога размислувам на тој проблем или шо и да е...понекогаш сваќам и велам во себе дека сама сум крива и дека би требало поинаку да постапам....но сепак се зависи од самиот карактер на личноста...хих...

 

[kapetan]

nazalost i jas sum takov...sekogas krivam drug...site se krivi samo jas sum vo pravo..i sakam da se smenam ama nz kako ke pomini nekoj den i istoto pak istoto

 

[WondeR`]

Знам кога сум јас крив, а кога е друг крив за нешто, никогаш не сум обвинувал друг за мој грешки.

 

[Xfire]

Кога си во училиште кога професорот ке праша кој го направи ова или ако те обвинува нормално дека ке кажеш дека ти не си крив, кој е луд на него да се истура или кец да му пише, секогаш другарски се договарат пред часот и ке пробат никој да не излезе крив, и да си крив во школото нормално дека ке се криеш. Ми се има случувано вакво нешто кога соборив парно во школо јас не сум крив ни тој не е и на крај излезе дека парното само паднало

 

[rossonerka]

Хммм јас па признавам дека сум виновна за одредени работи.
Можеби некогаш обвинувам друго лице но веднаш знам и да се извинам и да кажам дека јас сум си крива сепак. Се случува и да не сум свесна за мојата вина и да окривам некој друг во афект пред се. Но потоа вистината излегува на виделина.
Мои си се грешките и нема зашто да ја ставам гордоста пред мене и да не ги признавам. Сопствените грешки се најдобар учител во животот.

 

[Mädchen]

Па некогаш навистина не сум јас виновна,ама кога сум знам да си ја признаам грешката.Не велам дека немам некогаш некој друг обвинето,но најчесто согледувам кога сум јас винвна,посебно кога се работи за факултетот.Никогаш немам речено леле професорот е крив.Стално си кажувам еј јас сум крива не научив доволно и сл.

 

[crazy lady]

Sekogas ja baram greskata prvo vo mene. Koga sum vo pravo cvrsto se drzam do mojot stav, koga ne sum se izvinuvam. Spored mene pametnite luge si gi priznavaat greskite.

 

[*princess*]

Има многу вакви примери кои за се што ќе им се случи во животот обвинуваат некој друг.Дали професорот зашто ставил 3ка,дали другарката која чудно почнала да се однесува,дали тоа шефот дал премалку време да се заврши работата,дали другарот на кој сте му се раздрале,затоа што сметате дека он си го заслужил тоа...

Секогаш другите ни се виновни,а никогаш не се запрашуваме дали проблемот е во нас?А што е вистината?Дали секогаш некој друг може да се обвини или и во нас е проблемот?Зашто секогаш мора друг да е виновен?Недоволно самокритичност или?

Вие?Секогаш “Цацко“ е крив или знаете добро да просудите кога проблемот е во вас?

А да и дали секогаш може човек да се оправда за своите постапки со тоа што ќе обвини друг?Полесно ќе му биде на душата ако за својот неуспех обвини некој друг?

Па не би рекла дека ќе му биде полесно на душата,, но полесно ќе му биде во очите на другите ако обвини некој друг,,иако во себе веројатно ќе биде свесен дека тоа го прави всушност за да се заштити себеси...Ова е донекаде разбирливо,,но не го оправдувам кога станува збор за посериозни и лоши дела..
И не мора да значи дека сме секогаш ние навистина виновни...Всушност,,не сме секогаш свесни дека сме виновни,,затоа што гледано од наша страна,,сигурно дека ни се чини неправедно тоа што професорот ни ставил лоша оценка,,која според нас не е реална и каква што заслужуваме,,па затоа ни е тој виновен...Дури и ако не сме се спремиле доволно,,сигурно нема така да го прифатиме тоа и да се обвиниме себеси..Но,,сепак мислам дека да,,овде постои и недостаток од самокритичност,,затоа што само така нема да дозволиме и сл пат да се случи истото,,и пак да обвиниме некој друг,,туку така би поработиле на себеси и секако исходот би бил позитивен

 

[Mlad_man]

Во поголемиот дел од случаите стварно како мозокот да не сака да признае дека си ти па викаш не бев јас, но има и такви ситуации кога не си ти. Некогаш признавам некогаш не признавам дека сум крив или слично, некогаш се обидувам кривицата да ја отргнам од мене ама не да наместам некој туку на пример ако добијам единица на тест и цело време се правдам овој ми зимал внимание и такво нешто. Но најмногу ме нервира во случаите кога стварно јас не сум кривецот, а сите прсти ги впериле накај тебе. тогаш е гадно чуството.

 

[Saladin]

Ретко (скоро никогаш) ја префрлувам вината на друг. Ако сум јас виновен, се трудам да ја поправам грешката. Но во тие „скоро никогаш“ случки всушност работи несвесниот систем на самодобрана... Но тоа е кога стварно ќе навлезам во шкрипец...

 

[Justice for All]

Ова ме потсетува на мајка ми во некои ситуации. Мрази да признае грешка. Тоа е за неа како да потпише капитулација. И ќе ги криви другите што ја донесле во таква ситуација.
Ама околностите не се изговор. Секој човек е сам свој господар и како таков одговорен за своите постапки. Затоа, најчесто признавам кога сум крив. Кога сум крив ама мислам дека сум во право, барам да ме убедат, не се давам лесно. А кога сум крив и мислам дека има шанси да не ме фатат, ќутам како риба.