Најтешко е човек да си прости сам на себе?!

[Crazy in Love]

Простување себеси, и простување на другите, едно без друго не иде.

Точно, се согласувам, но сепак еве пример мене многу полесно ми е да им простам на другите ако ми згрешиле затоа што едноставно го прифаќам фактот дека се луѓе и дека може да се случи да направат грешка, но многу потешко си опростувам себеси затоа што секогаш ми тлее прашањето: Како можев да си дозволам вака да се зезнам или да утнам? Потешко е според мене човек на себе да си прости отколку на другите, зошто секогаш од себе имаме најголеми очекувања.

 

[Cool Hand Luke]

Точно, се согласувам, но сепак еве пример мене многу полесно ми е да им простам на другите ако ми згрешиле затоа што едноставно го прифаќам фактот дека се луѓе и дека може да се случи да направат грешка, но многу потешко си опростувам себеси затоа што секогаш ми тлее прашањето: Како можев да си дозволам вака да се зезнам или да утнам? Потешко е според мене човек на себе да си прости отколку на другите, зошто секогаш од себе имаме најголеми очекувања.

Така е и со мене, често беснеам на други луѓе но само пред себеси, а кога сум пред нив гледам дека нема место за хејт, може малку презир, малку повеќе. Се укажува на потребата од натсвест, просветление, тогаш ја гледаме суштината на другите која е исто со нашата, а лошите работи само минлив сон.

Тоа е тоа, его, погрешен став према себеси. Ако према себеси грешам, и према другите ќе бидам необјективен.

 

[Жозефин]

Лесно е да простиш на другите, но себе си е најтешко...

Ваква реченица имам прочитано и ме замисли...

Што мислите, дали навистина е така? Дали полесно ги простуваме грешките на другите? Дали повеќе се осудуваме и сме престроги кон нас и кон грешките кои ние ги правиме?

Дали потешко си опростуваме на себе, затоа што она што ние го правиме само ние сме одговорни за тоа?

Вие?

Потешко им простувате на другите или на себе?

јас мислам дека тоа се две различни работи, простување на себе, и простување на другите.
на другите колку лесно ќе им простиме е индивидуално. зависи на пример, колку ти значи личноста што згрешила, колку згрешила... зависи од човек до човек, можеби јас би простила за една работа, ти не би. се е индивидуално.

а на себе... можеби кога ќе оплескаме нешто, на другите не им е толку важно. можеби тие полесно ќе ни простат. ама ние знаеме колку ни е важно тоа нешто и колку влијае тоа на нашата самодоверба и чувство за вина.. има луѓе што не се грижат. а има и што претерано се грижат. ако некоја грешка си ја направил во врска со некој друг човек тогаш е важно колку ти значи таа личност, и колку тој лично ја смета штетата за голема. можеби ако си му драг тој ќе ти прости, ама тебе уште ќе ти стои чувството на вина. а ако се работи за тебе...тогаш е најтешко. зависи колкава грешка си направил. ама во секој случај, вината секогаш ќе те стигне, секогаш ќе ти се врати и никогаш нема да успееш да избегаш од неа. на овој или оној начин ќе дојде пак. грешките направени во врска со себе можат да се преболат најчесто единствено со нова, подобра шанса која ќе ја искористиме (од искуство) подобро од претходната што сме ја упропастиле. тогаш можеме да дојдеме пред себе и да речеме да, згрешив. ама научив нешто од тоа и следната прилика ја искористив исправно. според мене единствено така можеме да се помириме со грешките.

 

[shubi-dubi]

Порано имав еден механизам така што лесно се претопував со се, едноставно немав граници. Им "простував" вртејќи ја лутината кон себеси постојано со што се доведов до депресија. Кога почнаа тоа емоциите да се прелеваат одлучив да поведам малку евиденција за себеси. Уф, наидов на многу себеобвинувачки пораки, а за многу од нив немаше основ да си се лутам. Сега сфаќам колку не сум простила ништо, само разликата било во тоа што лутината била насочена во обратен правец. Е сега сум им лута на сите што ме повредија. Дур не се потроши таа енергија, реално, никому не му е простено. Лутината свртена кон себе ја црпи нашата енергија, а лутината кога ја истураме нанадвор тогаш таа и се троши. Е кога ќе се потроши ќе простиме - ако сакаме! Или едноставно ќе си тргнеме по својот пат незамарајќи се повеќе. Како што пишува во еден од погорните постови потполно се согласувам, затоа што тоа е еден процес кој трае и воопшто не е лесно некогаш или често пати да си простиме на себеси:
"Простување себеси, и простување на другите, едно без друго не иде." - Cool Hand Luke

 

[Cool Hand Luke]

^ Истотака и повредувањето други.

 

[Разочарана...]

Oбично со тек на време ќе заборавиш што ти згрешиле, ќе ги оправдаш некако, и да не им простиш што знам како што поминува времето по не се замараш, но тоа што јас го имам направено, згрешено ако може да се каже особено на некој што ми значи ќе си го носам како товар цело време. Се случило да ми згрешат мн повеќе отколку јас нив, но кога ќе направам нешто што не требало, не можам да си го оправдам... грижа на совест тоа ти прави

 

[мачор]

простување себеси никогаш. но тоа не значи дека треба да бидеш немирен, туку помири се со тоа.

 

[Дмт]

Простување на себе си , се ти е тоа мајнд гејм.
Посматрај го од надвор , не е страшно.
Е сега ефектите кои произлегуваат од фактот што не си можел да си простиш може да бидат заебани.

 

[najaaciiusvetuu]

I E NAJTESKO IMA NEKOI RABOTI SO DO DEN DENES NEMOZAM DA SI GI PROSTAM SO SUM GI NAPRAIL SO NE TREBALO SO SUM IZREAGIRAL KAKO STO NETREBA AL TOA E !!! KE SE POMIRIS SO TOA I TOLKU !!!

 

[Luna ***]

Оу да.Многу ми е потешко да си простам себе си отколку на другите,без разлика за каква грешка се работи.Ова малку и ме чуди.Веројатно се работи за преголема строгост и нефлексибилност кон себе си за разлика од околината.

 

[Darling]

Пффф тешко. Кога можел Исус да ми ги прости грешките оти па ја да неможам?
Едноставно е! Секако дека никој не очекува да бидеме перфектни и никогаш да не грешиме.
На крај краева, грешката е најдобро школо.

 

[Emma]

И не само простување, воопшто, да се договориш со сам себе, да си се налутиш, да си кажеш way to go, да се разочараш, да се натераш да почнеш од почеток, а пред тоа да се натераш да видиш дека си паднал... Живеењето со сам себе генерално е најтешко. Сам сопствена тајна да си чуваш е најтешко. Симон најубаво си кажа во Диво месо, фрли го Симон во најшироко поле... Не може Симон од Симона да побегне.

 

[Дмт]

И не само простување, воопшто, да се договориш со сам себе, да си се налутиш, да си кажеш way to go, да се разочараш, да се натераш да почнеш од почеток, а пред тоа да се натераш да видиш дека си паднал... Живеењето со сам себе генерално е најтешко. Сам сопствена тајна да си чуваш е најтешко. Симон најубаво си кажа во Диво месо, фрли го Симон во најшироко поле... Не може Симон од Симона да побегне.

Toa e така затоа што човек сам на себе не си веруе.
А зошто не си веруе ?
Затоа што има повеќе од една личност у него хахах.
Тоа доведува до ова

 

[goran]

Ce si prosti covek sam na sebe zosto da ne za da prodolzi ponatamu niz zivotot potesko e da trgne protiv samiot sebe.

 

[vlako088]

Да има многу вистина во ова. Има постапки за кои јас никогаш нема да си простам на самиот себеси, секако на другите им проштевам.
Ве прашувам има ли некој да ми каже не како да си простам на себе си туку како да не мислам на постапките за кои не меможам да си опростам?