Во античкиот свет, општествата се развивале во одреден правец, од елемнтарно преживување па до појавата на философијата и уметностите, што секако дека е еден вид културен и културолошки скок, кој јас не го спорам.
Со и по првото Христово доаѓање. родот човечки, прифаќајќи го Христовото учење, завзема сосема нов тек во своето живеење,т.е. општеството се пренасочува така да, надминувајќи го максимумот од антиката, се насочува кон нова смисла на живеењето: а тоа е: како да се одживее овој живот и како де се подготвиме за смртта, со можност за влез во Рајот.
Значи. ако античкиот свет беше самодоволен и самоодржлив, Христос доенсе со Себе сосема нов начи на живеење, каде луѓето кои се обратиле во христијанство, ја осознале смислата на овоземното живеее, за разлка од луѓето од антиката. Така, настапува т.н. „мрачен„ среден век, каде умовите од луѓето не се занимаваат со испразна философија, која не нуду вечен живот, туку се занимаваат со животот во вечноста, кој Христос ни го понуди.
А........ Таа, објективната РЕАЛНОСТ во која живее предренесансиот човек е ЗАМЕНЕТА со идејата за убавата иднина!!!! Таа идеја, за убавата иднина, сеуште е идеја-водилка и за соврмените луѓе, кои сметаат дека науките, кои ја заменија религијата, ќе не спасат од овоземното зло и ќе ни дадат одговори на сите можни прашања!!! Затоа светот сеуште се занимава со идината и само со иднината!
П.С. Без молтитва кон Бога, животот на Земјава навистина би бил бесмислица...