Да се биде млад и геј, најчесто е осамено и изолирано патешествие. Најчесто страдаме од огромен притисок создаден од мислата “Дали е нормално?“ Соочени со фактот дека може да бидете етикетирани од средината, чуствувајќи се како “малцинство“, имањето потешкотии да се најде партнер, имањето лажни перцепции дека геј-луѓето не можат да имаат семејство, дека геј-животот е осамен, дека вашиот идентитет дури и не е “геј“ бидејќи не сте промискуитетни, дека геј-луѓето по правило имаат СИДА... не е чудно што може да се почуствуваме безнадежно.
Без разлика дали некој знае за вас дека сте геј, или не, овој притисок може да биде огромен. Криеме многу тајни, често кажуваме лаги и се чуствуваме инфериорни пред другите. Сево ова води до изолација, и за жал, до депресија. За некои, депресијата постанува толку голема, што сметаат дека единствен излез е самоубиството. Едно истражување од далечната 1989, спроведено од американското министерство за здравство во врска со самоубиствата кај младите, дојде до запрепастувачки резултати: најмалку една третина од успешните самоубиства на тинејџери, е извршено од геј-тинејџери! Овој број најверојатно е значително поголем, бидејќи хомофобијата и срамот (на семејството) најчесто ја прикриваат причината за самоубиството. Со постоечката стапка на самоубиства поради овие причини, на секои 5 часа и 48 минути, еден геј-тинејџер си го одзема животот!
Но, самоубиството никогаш не е единствена опција за бегање од депресијата. За секој од нас постојат огромен број на алтернативни патишта во животот. Не знам колку ќе помогне фактот дека НЕ СИ САМ. Тука, околу тебе, постои некој кој те чека, кој ќе те сака, ќе се грижи за тебе во идните месеци, години... Факт е дека моменталната зголемена депресија се надминува. Секој од нас имал тешки моменти во животот, кога не бил разбран од најблиските, од семејството, браќата или сестрите, другарите, околината... Но останува фактот: некогаш целосно губиме надеж, и покрај сите убави нешта во животот, кои во тој момент не ги гледаме. А тие цело време се тука, крај нас. Само не сме свесни за тоа. Посебно ако си од оние кои се уште се кријат, сигурно мислиш дека никој не те сака. А не е така. Си се запрашал ли: “Дали се сакам јас себе си?“ Можеш ли да бараш од некој да те сака ако ти првин не се сакаш и цениш себе си?
Животот често е многу тежок. За сите, не само за геј-тинејџерите. Но денес како никогаш до сега, е возможно да пребродиме се и да излеземе како победници. Често животот ни станува подобар, многу подобар, откако ќе пребродиме некоја огромна животна тешкотија. И во најголемите длабочини на депресијата, чуствуваме дека можеме да го пребродиме проблемот.
Да размислиме малку за следново тврдење: “Самоубиството не е прашање на избор. Тоа се случува кога болката ќе надвладее со нашите способности за справување со истата.“ Тоа е тоа. Ако некој помисли на самоубиство, не значи дека е лоша, или слаба, или ненормална личност. Тоа само значи дека во моментов внатрешната болка надвладеала над нашите способности да се справиме со неа. Тоа е како кога на плеќи носиме голема тешка вреќа и некој постојано ни дотура по малку од багажот. Нормално е дека во еден момент нема да можеме да издржиме повеќе и ќе паднеме. Постојат различни видови на болка. Тоа што некого може да го повреди, друг само го прави посилен. Суштината е дека дали ќе подлегнеме на искушението, зависи од тоа со какви способности за справување со ситуацијата располагаме.
Самоубиството не е ниту зло, ниту добро; тоа не е резултат на дефект кај личноста, од морален аспект, е неутрална постапка. Едноставно, тоа е резултат на надвладување на болката врз нашите можности да се справиме со неа. Со искушението можеме да се справиме на еден од двата начина:1. Да најдеме начин да ја намалиме болката; 2. Да најдеме начин да ги зголемиме способностите за справување со неа. И двата се можни.
The Liberator