Кајгана психолог

[DeviAngel]

Имам огромен проблем секогаш ама секогаш мислам отпоќе значи да не сум навредил некоја личност или дан е ме сватила таа личност погрешно и од тука ми почнуваат сите мисли, мозгања, проблеми, прашување дали е така. Кога и да се зближам со некој чоек то ми се случува, и стално ама стално ме разочарвале луѓето со кој сум бил близок бар во едно 70% и пак продолжвам да сум тука и верувајте на чоек од сите што ги знам лошо му немам напраевно (барем не свесно) и да ми изгреши се помош да ми побара одма ќе рипнам ќе помагам. А и многу пати ми рекле дека мн се извинвам, дека мн велам фала и дека премн мислам ....

Значи ств овај проблем со премногу мислење ме мачи тотално, или ако се зближам со некоја личност и сега се слушаме повеќе во текот на денот онака за да се слушниш за маубет шо било како било, што план има нема, па што се случило ( збораме на другарска база) одма после то се осеќам како да ја напонувам таа личност и се мозокот ме носи на мисла дека мие таа личност лута дека сум ја напнал или ме избегава .....
Ако некој може да помогни или сподели совет фала, ако не фала на времето

 

[Ipsissimus]

Доколку навистина има психолози на темава, би сакал да слушнам нивно мислење за следново.
На кој начин влијае укажувањето дека одредено однесување е производ на потсвесни тенденции?
На пример препознаваме дека одредена реакција кај некоја личност е производ на потсвесната потреба за идентификување со некого, ако и го соопштиме тоа, какво дејство ќе има таа информација врз неа?

 

[GoD.HateUSaLL]

Доколку навистина има психолози на темава, би сакал да слушнам нивно мислење за следново.
На кој начин влијае укажувањето дека одредено однесување е производ на потсвесни тенденции?
На пример препознаваме дека одредена реакција кај некоја личност е производ на потсвесната потреба за идентификување со некого, ако и го соопштиме тоа, какво дејство ќе има таа информација врз неа?

Не сум психолог ама мислам дека знам шо прашуваш.
Eдна реченица од Кришнамурти ми остави голем впечаток пред некој ден, баш на темава, вели "The very act of observation has a some kind of a result " или така нешо од видеово.
Го кажува у смисол, нервозен си в'крај, во даден момент се дистанцираш и Сфаќаш, или *обзервираш* што ти се случува и сфаќаш дека мислата и емоцијата ти се случуваат Тебе, и самиот акт на обзервација произведува резултат. У случајов, самиот акт што си станал свесен те смирува. Значи, самиот факт дека ти на некого му Соопштуваш што се случува, самиот акт на "обзервација" или "сфаќање", самиот акт на "очевидност" произведува резултат.
Е сеа каков резултат, незнам. Посекако зависи од ситуацијата.

 

[leandra]

Имам огромен проблем секогаш ама секогаш мислам отпоќе значи да не сум навредил некоја личност или дан е ме сватила таа личност погрешно и од тука ми почнуваат сите мисли, мозгања, проблеми, прашување дали е така. Кога и да се зближам со некој чоек то ми се случува, и стално ама стално ме разочарвале луѓето со кој сум бил близок бар во едно 70% и пак продолжвам да сум тука и верувајте на чоек од сите што ги знам лошо му немам напраевно (барем не свесно) и да ми изгреши се помош да ми побара одма ќе рипнам ќе помагам. А и многу пати ми рекле дека мн се извинвам, дека мн велам фала и дека премн мислам ....

Значи ств овај проблем со премногу мислење ме мачи тотално, или ако се зближам со некоја личност и сега се слушаме повеќе во текот на денот онака за да се слушниш за маубет шо било како било, што план има нема, па што се случило ( збораме на другарска база) одма после то се осеќам како да ја напонувам таа личност и се мозокот ме носи на мисла дека мие таа личност лута дека сум ја напнал или ме избегава .....
Ако некој може да помогни или сподели совет фала, ако не фала на времето

Не сум психолог али имам драга особа која ми излезе пред очи кога те прочитав и добро знам каков проблем имаш. Затоа ќе ти објаснам како е од другата страна со ваков другар до себе. Незнам кои се причините што водат до тоа често извинување или мисли дека напињаш некому. Апсолутно не е така. Значи немаш причина да се извинуваш, ниту фала да викаш. Исконтролирај се и најважно од се опушти се. Вака размислувај: Колку ми даваат во еден однос толку и јас давам исто. Затоа и функционираме. За до толку да ја мислиш за секој нов пријател не заслужил. Тргни го впечатокот дека се наметнуваш или досаѓаш. Кога си со некој другар и ако ви оди муабетот и функционирате на иста фрекфенција, нема што ти да го напињаш. Ако не сака некој да се дружи со тебе ќе ти каже или покаже. Вака со постојано извинување и повлекување ти лично ќе го уништиш односот, а нема потреба. Размислувај себично, размислувај трезвено. Значи другарството не се темели во едниот да биде тука за се и да внимава да не згреши, а другиот да си дозволува се. Другарство е 50%-50%. Апсолутно нема ни потреба да се слушаш секој ден или можеш и сто пати да се слушнен во еден ден. Сакам да кажам нема правила во другарство се е спонтано.

Опушти се во релаците со нови луѓе. Значи апсолутно не го користи зборот извини или да не ти згрешив нешто. Понашај си се нормално каков што си. Ако не те прифатат каков што си до утре да се извинуваш нема да помогне. А за другарство треба да постои еден клик, велат гомно со гомно се привлекува така да тој што те прифаќа е ист како тебе. И не е напињање ако се јавиш да го прашаш што ќе се прави вечер, имаш ли план и не е одбивање ако ти рече дека е зафатен. Сите имаме планови и апсолутно не е страшно ако те нема во нечиј план. Значи не си фаќај на срце сечие понашање, тоа не е добро за тебе. Оки барај ме кога ќе се ослободиш убав помин и така натаму. Имај поголем круг на пријатели кои те прифаќаат таков каков што си. И утредента после дружба не разгледувај детали во мозокот од вечерта туку само насмеј се на заедничките моменти оти на крајот само тие се паметат. И баш е добро да те има некој во близина, поискрено суштество немам видено. Толку јако однадвор, а толку емотивно, каква комбинација. А искреноста е она кое се цени Барем за мене најбитна особина за другарство. Доверба и искреност. Не сакам бе да се гледам денес или неделава со тебе следна ќе се видиме или таа по неа, никаде нема правило колку пати да се гледаме и слушаме. Ко ќе ни е кеиф.

 

[Ipsissimus]

Не сум психолог ама мислам дека знам шо прашуваш.
Eдна реченица од Кришнамурти ми остави голем впечаток пред некој ден, баш на темава, вели "The very act of observation has a some kind of a result " или така нешо од видеово.
Го кажува у смисол, нервозен си в'крај, во даден момент се дистанцираш и Сфаќаш, или *обзервираш* што ти се случува и сфаќаш дека мислата и емоцијата ти се случуваат Тебе, и самиот акт на обзервација произведува резултат. У случајов, самиот акт што си станал свесен те смирува. Значи, самиот факт дека ти на некого му Соопштуваш што се случува, самиот акт на "обзервација" или "сфаќање", самиот акт на "очевидност" произведува резултат.
Е сеа каков резултат, незнам. Посекако зависи од ситуацијата.

Во случајов кој ти го посочи, се работи за станување свесен за сопствената состојба како производ на таа потсвесна идентификација, јас прашував како би реагирала конкретна личност кога некој друг би сватил дека нејзините постапки се резултат на потсвесен тригер. Дали тоа би и помогнало и самата да го свати тоа, или можеби би имало контра ефект и би допринело до одрекување, негирање?

 

[Bodhidharma]

Не сум психолог ама мислам дека знам шо прашуваш.
Eдна реченица од Кришнамурти ми остави голем впечаток пред некој ден, баш на темава, вели "The very act of observation has a some kind of a result " или така нешо од видеово.
Го кажува у смисол, нервозен си в'крај, во даден момент се дистанцираш и Сфаќаш, или *обзервираш* што ти се случува и сфаќаш дека мислата и емоцијата ти се случуваат Тебе, и самиот акт на обзервација произведува резултат. У случајов, самиот акт што си станал свесен те смирува. Значи, самиот факт дека ти на некого му Соопштуваш што се случува, самиот акт на "обзервација" или "сфаќање", самиот акт на "очевидност" произведува резултат.
Е сеа каков резултат, незнам. Посекако зависи од ситуацијата.

Не те смирува, туку прекинува идентификацијата со нервозата во случајот.

Kога сме кај Кришнамурти и укажувањето на вистината на другиот еве што има да каже

I maintain that Truth is a pathless land, and you cannot approach it by any path whatsoever, by any religion, by any sect. That is my point of view, and I adhere to that absolutely and unconditionally. Truth, being limitless, unconditioned, unapproachable by any path whatsoever, cannot be organized; nor should any organization be formed to lead or to coerce people along any particular path. If you first understand that, then you will see how impossible it is to organize a belief. A belief is purely an individual matter, and you cannot and must not organize it. If you do, it becomes dead, crystallized; it becomes a creed, a sect, a religion, to be imposed on others. This is what everyone throughout the world is attempting to do. Truth is narrowed down and made a plaything for those who are weak, for those who are only momentarily discontented. Truth cannot be brought down, rather the individual must make the effort to ascend to it. You cannot bring the mountain-top to the valley. If you would attain to the mountain-top you must pass through the valley, climb the steeps, unafraid of the dangerous precipices.
Повеќе тука!....контраверзни работи со ЏЏ ама добро човече

 

[GoD.HateUSaLL]

Во случајов кој ти го посочи, се работи за станување свесен за сопствената состојба како производ на таа потсвесна идентификација, јас прашував како би реагирала конкретна личност кога некој друг би сватил дека нејзините постапки се резултат на потсвесен тригер. Дали тоа би и помогнало и самата да го свати тоа, или можеби би имало контра ефект и би допринело до одрекување, негирање?

Неможе пеер некој друг за неа да сфати дека нејзините постапки се резултат на штогод. Он може да обзервира и да и посочи, да послужи како тригер за она сама да сфати. И се случува истиот процес понатаму.
Е сеа ефектот, односно дали она ќе сфати и прифати или негира зависи од тоа дали е вистина или не. Ако е вистина па зависи дали е спремна да се соочи или не. Контраефект имплицира посакуван ефект, а јас во случајов не ти го знам па неможам да ти кажам. Во секој случај, еден проблем не може да се реши со истото ниво на свест на кое е креиран/создаден. Така што со самотото тоа што личноста ја правиш Свесна за проблемот ја дигаш над него и ствараш соодветни услови истиот да се реши. Е сеа дали ќе се реши посекако зависи од нејзината сила или интенција као сакаш.

 

[Forza Milan!!!]

На гости ми дојдоа роднини со кои пред 7 години бевме како една фамилија, а се скаравме за ситница да не кажам детски глупости. Од тогаш само на мене ми зборуваа, а со мојата фамилија немаа никаков контакт. Брат ми не сака ни да ги прими, а јас среќен што повторно дојдоа кај нас.
Ми го "стопија" срцето со тоа дека сакале повторно да комуницираат со нас затоа што сите ги избегнувале и имале сериозни домашни проблеми.

Зошто сум толку загрижен и ми е жал за проблемите на другите, не знам да мразам и гледам на сите да и помогнам без разлика колку ме имаат разочарано?
По секое разочарување си викам еј со мене никој не се замара, никој не ми помага а јас глупав губам време за решавање на туѓи проблеми и судбини. Лутината и нервозата ми траат многу кратко, потоа пак ми се враќа добрината.
Денес сите да ме бодат со нож, да ме навредуваат утре пак ќе ги сакам.

 

[fatamorgana123]

Јас пак,во последно време мислам дека си патам од тежнеење кон успех.
Не сум била ваква порано.
Ич не ми било гајле за некој неуспех.
Али во последно време само се нервирам за тоа.
Ту бед.

 

[KaspeR1312]

epa vaka gledam vie se zezate ama jas imam eden seriozen problem so tatko mi neznam sto pveke da napravam, toj e tolku dobar so drugite sto ispaga glupav ,sekoj negov zbor e laga celo vreme mi vetuva nesto a od toa nisto koga i da mu se javam vamu sum onamu sum za 15 min sum tuka a nego go nema so saati , zgora ne se ima navika da odi vo kafana i da pie alkohol cesto go gledam pijan doma cesto karanici so majka mi taka i mi go unistuva zivotot so negovata ne serioznost zosto ne deka sme siromasni ama parite sto gi imavme gi prokurca poleka poleka so toa negovo odnesuvanje sto sega sme vo dolgovi no toj pak zivee vo nekoi negovi svakjanja i ne e svesen za sitoacijata , ednostavno custvuvam omraza kon nego !

 

['менко]

epa vaka gledam vie se zezate ama jas imam eden seriozen problem so tatko mi neznam sto pveke da napravam, toj e tolku dobar so drugite sto ispaga glupav ,sekoj negov zbor e laga celo vreme mi vetuva nesto a od toa nisto koga i da mu se javam vamu sum onamu sum za 15 min sum tuka a nego go nema so saati , zgora ne se ima navika da odi vo kafana i da pie alkohol cesto go gledam pijan doma cesto karanici so majka mi taka i mi go unistuva zivotot so negovata ne serioznost zosto ne deka sme siromasni ama parite sto gi imavme gi prokurca poleka poleka so toa negovo odnesuvanje sto sega sme vo dolgovi no toj pak zivee vo nekoi negovi svakjanja i ne e svesen za sitoacijata , ednostavno custvuvam omraza kon nego !

Не знам , друг можеби подобро ќе ти каже а мој совет е разговараш со него и блиските да го убедите дека тој многу греши и дека треба да се промени ако нејќе да се промени ,прави случки кои ќе му помогне сам да сфати друго не знам ... Со лесно поздрав

 

[Dzeem]

Здраво на сите! Нова сум на форумов и навистина ми треба помош, очигледно немам кому да се обратам ни пак имам храброст да се отворам некому за се тоа што ми се случува.Кога да сум пробала да раскажам некому се не ме разбирале потполно, тешејќи ме дека е минливо.Но ова ми се случува последнава година, минувам низ многу тежок период од семејни, финансиски, проблеми со друштвото, но најмногу од се ме убива фактот кој неможам да го прифатам а тоа е тригодишната врска која во скоро време заврши. Секој ден плачам и дома и во школо, не јадам, немам желба за ништо, не искачам, попуштив во школо поради недостиг на концентрација кога треба да научам нешто, дури почнав и сама да си зборам и да замислувам некои работи. Навечер неможам да заспијам, наутро рано станувам, и повторно- со солзи во очите. Немам сила за ништо- и физички и психички. Понекогаш урлам, врискам и одеднаш пак сум тажна и така е постојано. Моите не знаат за ова, и нема шанси да дознаат затоашто воопшто не сум блиска со нив, тие се причина што заврши мојата врска и што останав сама без рамо за плачење. Никогаш не биле тука за мене, а сега поради нив не е тука ни тој што најмногу ми треба. Реалноста ја гледам но сепак пробувам се да вратам на свое место, да биде како порано, свесна сум дека залудно се мачам но не се откажувам. Тоа ме уништува, ја изгубив смислата за живот, чувствувам огромна празнина во душата. Депресивна сум. Ве молам за помош, навистина незнам како да продолжам со животот.

 

['менко]

Здраво на сите! Нова сум на форумов и навистина ми треба помош, очигледно немам кому да се обратам ни пак имам храброст да се отворам некому за се тоа што ми се случува.Кога да сум пробала да раскажам некому се не ме разбирале потполно, тешејќи ме дека е минливо.Но ова ми се случува последнава година, минувам низ многу тежок период од семејни, финансиски, проблеми со друштвото, но најмногу од се ме убива фактот кој неможам да го прифатам а тоа е тригодишната врска која во скоро време заврши. Секој ден плачам и дома и во школо, не јадам, немам желба за ништо, не искачам, попуштив во школо поради недостиг на концентрација кога треба да научам нешто, дури почнав и сама да си зборам и да замислувам некои работи. Навечер неможам да заспијам, наутро рано станувам, и повторно- со солзи во очите. Немам сила за ништо- и физички и психички. Понекогаш урлам, врискам и одеднаш пак сум тажна и така е постојано. Моите не знаат за ова, и нема шанси да дознаат затоашто воопшто не сум блиска со нив, тие се причина што заврши мојата врска и што останав сама без рамо за плачење. Никогаш не биле тука за мене, а сега поради нив не е тука ни тој што најмногу ми треба. Реалноста ја гледам но сепак пробувам се да вратам на свое место, да биде како порано, свесна сум дека залудно се мачам но не се откажувам. Тоа ме уништува, ја изгубив смислата за живот, чувствувам огромна празнина во душата. Депресивна сум. Ве молам за помош, навистина незнам како да продолжам со животот.

Кажи си зашто имаш семејни проблеми ? Која е причината ?

 

[hristinnna]

Пак јас.
Овој пат и треба совет во врска со пријателство и социјализација.Долго е малку, али немам на кого да се искажам, па оној што сака да ме посоветува нека ми пише порака.

 

[Josef K]

Здраво на сите! Нова сум на форумов и навистина ми треба помош, очигледно немам кому да се обратам ни пак имам храброст да се отворам некому за се тоа што ми се случува.Кога да сум пробала да раскажам некому се не ме разбирале потполно, тешејќи ме дека е минливо.Но ова ми се случува последнава година, минувам низ многу тежок период од семејни, финансиски, проблеми со друштвото, но најмногу од се ме убива фактот кој неможам да го прифатам а тоа е тригодишната врска која во скоро време заврши. Секој ден плачам и дома и во школо, не јадам, немам желба за ништо, не искачам, попуштив во школо поради недостиг на концентрација кога треба да научам нешто, дури почнав и сама да си зборам и да замислувам некои работи. Навечер неможам да заспијам, наутро рано станувам, и повторно- со солзи во очите. Немам сила за ништо- и физички и психички. Понекогаш урлам, врискам и одеднаш пак сум тажна и така е постојано. Моите не знаат за ова, и нема шанси да дознаат затоашто воопшто не сум блиска со нив, тие се причина што заврши мојата врска и што останав сама без рамо за плачење. Никогаш не биле тука за мене, а сега поради нив не е тука ни тој што најмногу ми треба. Реалноста ја гледам но сепак пробувам се да вратам на свое место, да биде како порано, свесна сум дека залудно се мачам но не се откажувам. Тоа ме уништува, ја изгубив смислата за живот, чувствувам огромна празнина во душата. Депресивна сум. Ве молам за помош, навистина незнам како да продолжам со животот.

Прво да кажам дека не постои универзален патерн на работи што треба да ги правиш за да излезеш од вака сложена и верувам тешка ситуација. Остави овие книгиве и новиве филмови со напатствија за среќа. Од било кого највеќе што може да добиеш се совети што евентуално ке ти ја ублажат духовната болката со тенденција ситуацијата да се движи кон подобро.

Што би те посоветувал јас? На почеток треба да се соочиш со фактот дека еден период од животот ке ти биде тежок. Немаш магично стапче веднаш да ги поправиш работите. И почни да јадеш зошто здравјето ти е најбитната работа во живот. Друга многу битна работа што треба да престанеш да ја правиш е правише е да се затвараш. Кога си самата со себе си евоцираш спомени од минатото, правиш разни комбираторики во смисла ова да беше, вака да беше. Така само ги редиш циглите на ѕидот и запаѓаш во уште поопасен вртлог. Излези надвор, сигурно имаш пријатели со кои одамна не си се видела. Покани ги, запознај нови. Колку и да не ти е до луѓе дружењето ке те ослободи бар на неколку часа од мисли. Дефинирај си самата на себе што значи среќа. Кај секоја индивидуа е различно. Ако те прави среќна да црташ - цртај, ако сакаш да читаш - читај. Многу е важно е да се посветиш и на нешто ново. Стави си за цел да научиш некој нов странски јазик или пак почни да планинариш. Нема подобар лек за скршени срца од планина. Не заборавај и на умствена надоградба. Читај, истражувај.

Генерално тоа е. Тие што ти кажале дека ке помине се во право. Panta Rei. Може после xx години целава ситуација ке ти изгледа смешно. Како дигресија еден муабет од Six feet under. Иде вака:

Nathaniel Fisher: You hang on to your pain like it means something. Like it's worth something. Well, let me tell you - it's not worth shit. Let it go! Infinite possibilities, and all he can do is whine.
David Fisher: Well, what am I supposed to do?
Nathaniel Fisher: What do you think? You can do *anything*, you lucky bastard - you're alive! What's a little pain compared to that?
David Fisher: It can't be that simple.
Nathaniel Fisher: What if it is?


Млада си пред тебе е живот и треба да се бориш.
Имаш две опции: борба или авто-деструкција.
Избирај.