|Volkswagen|
Тастатурата е посилна од мечот!
- Член од
- 21 јули 2009
- Мислења
- 2.736
- Поени од реакции
- 905
Сина жолта светлина полека се прикраде низ ситните дупки на моите ролетни. Го поремети мојот длабок сон. Започнаа реденките по „список“ на се живо и диво прво од проклетото утро, од потребата за 2 часовен сон, па се до проклетата дневна рутина. Така полека се довлечкав до ролетната да го растерам магловитиот поглед со остар поглед кон булеварот. Очекуваш бран свеж воздух да влета во собата, а те удира реа од смрдеи...но сепак ја оставаш вратата „да се излуфтира“ . Кафето клокоти на ринглата. Веќе започнуваш да размислуваш како што треба. Се е со тон жолтеникава боја исто како во Le Fabuleux Destin d'Amelie Poulain.
Сите рутини обавени. Спакован сум, ранецот на мене и се нурнувам во денот. Улици, брзања, ...нервозни луѓе...Единствените луѓе што полека ги влечкаат нозете се пензионерите кои „на време“ си ги обавија своите дневни задолженија (во 6.15ч во амбуланта, па во 7.15ч во банка) летаргично шетаат по улиците немо гледајќи ги „младите“ како трчаат по своите обврски и длабоко во себе си приспомнуваат како им било нив кога тие биле млади (сигурно полесно забл.авторот). Тагата ја убиваат во партија шах или се дават во водата која започна да клокоти и чека да премине во ручек.
Но, она што денес ми предизвика внимание, не беа нивните физички активности. Не беше дневната рутина со која тие се соочуваат секојдневно. Денес...решив да нурнам подлабоко.
...Депресија...
Модерната болест на нашето време. Убива исто толку луѓе, а можеби и повеќе од рак предизвикан од пушење, дрога и сл. Но, овде нема „Не, благодарам...“.
Одеднаш се погледнав наоколу. Се беше толку убаво. Жолти згради, жолт асфалт, ластовичките прават акробации на студениот утрински воздух, небото блеска со светло сина боја. Од време на време допира до мене мирис на некое дрво чие име не го знам ,ама ми мириса толку убаво. Поминувам покрај локалното игралиште и се смеам во себе на начинот на кој зборува тренерот на малите надежни фудбалери (позади Три Бисери, секој понеделник, среда и петок во 9ч сабајле забл.авторот).
Шетањето на моите очи на крајот започна да завршува на лицата на бескрајните поминувачи. Ништо не забележуваа. Го гледаа само часовникот, а обврските започнаа да ги обавуваат преку своите мобилни телефони. Собираат енергија да се соочат со своите колеги, шефови и газди. Длабоко во нив се гледа надежта за едно подобро задутре (сите знаеме дека утре ќе биде ист шит) кога тие би уживале, би имале многу пари...стан...модерен автомобил и пристоен одмор некаде низ Европа и викенд излети на Егејско море.
20 години истиот такт - Весело Сонце,...а тажен народ. Манична депресија на секое лице. Чувствуваш како нервите на секого се оптеретени под максимален товар на дневните обврски. Сето тоа сите не тепа...не убива во поим...за она што сме и кои можеме да бидеме...
Чаре дами и господа?...Хм ...нема, барем не го поставувате на правилното место, тоа е сигурно... На погрешно место, во вистинско време.
Името на насловот е нешто што треба да го слушнете овде,...на крај...откако се пронајдовте себе си.
Сите рутини обавени. Спакован сум, ранецот на мене и се нурнувам во денот. Улици, брзања, ...нервозни луѓе...Единствените луѓе што полека ги влечкаат нозете се пензионерите кои „на време“ си ги обавија своите дневни задолженија (во 6.15ч во амбуланта, па во 7.15ч во банка) летаргично шетаат по улиците немо гледајќи ги „младите“ како трчаат по своите обврски и длабоко во себе си приспомнуваат како им било нив кога тие биле млади (сигурно полесно забл.авторот). Тагата ја убиваат во партија шах или се дават во водата која започна да клокоти и чека да премине во ручек.
Но, она што денес ми предизвика внимание, не беа нивните физички активности. Не беше дневната рутина со која тие се соочуваат секојдневно. Денес...решив да нурнам подлабоко.
...Депресија...
Модерната болест на нашето време. Убива исто толку луѓе, а можеби и повеќе од рак предизвикан од пушење, дрога и сл. Но, овде нема „Не, благодарам...“.
Одеднаш се погледнав наоколу. Се беше толку убаво. Жолти згради, жолт асфалт, ластовичките прават акробации на студениот утрински воздух, небото блеска со светло сина боја. Од време на време допира до мене мирис на некое дрво чие име не го знам ,ама ми мириса толку убаво. Поминувам покрај локалното игралиште и се смеам во себе на начинот на кој зборува тренерот на малите надежни фудбалери (позади Три Бисери, секој понеделник, среда и петок во 9ч сабајле забл.авторот).
Шетањето на моите очи на крајот започна да завршува на лицата на бескрајните поминувачи. Ништо не забележуваа. Го гледаа само часовникот, а обврските започнаа да ги обавуваат преку своите мобилни телефони. Собираат енергија да се соочат со своите колеги, шефови и газди. Длабоко во нив се гледа надежта за едно подобро задутре (сите знаеме дека утре ќе биде ист шит) кога тие би уживале, би имале многу пари...стан...модерен автомобил и пристоен одмор некаде низ Европа и викенд излети на Егејско море.
20 години истиот такт - Весело Сонце,...а тажен народ. Манична депресија на секое лице. Чувствуваш како нервите на секого се оптеретени под максимален товар на дневните обврски. Сето тоа сите не тепа...не убива во поим...за она што сме и кои можеме да бидеме...
Чаре дами и господа?...Хм ...нема, барем не го поставувате на правилното место, тоа е сигурно... На погрешно место, во вистинско време.
Името на насловот е нешто што треба да го слушнете овде,...на крај...откако се пронајдовте себе си.
Attachments
-
72,1 KB Прегледи: 95