Несреќа си е несреќа, без разлика колку загинале...
И ова е трагедија од големи размери. Среќа во несреќа е што нема многу загинати, но последиците се големи. За разлика од Јапонија, Балканските земји не се толку финансиски моќни. Цели градови отидоа под вода, знаеш колкава штета е тоа за населението?
Со кои пари ќе ги изградат куќите од темел?
За држави како Балканскиве, којзнае колку време ќе треба за да се вратат тие краеви во нормала.
Па мене срце ми се кине кога на некој цел труд ќе му пропадне, откако врнежите ќе ги уништат насадите, а камоли вакви трагедии, кога пред се гледаш животот да си го спасиш, а последиците кои се трагични ги занемаруваш во тој миг...
Да не заборавиме и дека може и на нас да ни се случи, не сме далеку од ова, мада сега претпазливоста е на највисоко ниво, па дури и да ни се случат дождови како во Србија и Босна, веројатно нема да бидеме толку погодени. Мајка ми ја преживеала поплавата во Скопје, непреспиени ноќи поминати крај Вардар со оглед на тоа што живееле одма до кејот... емјотресот не го памти толку, колку што ја памти неподносливата бучава на водат и непроспиените ноќи во миговите на поплавата во 1962...
Ептен се осеќам глупо што не можам да помогнам. Имам огромна желба да отидам во Србија, ама стварно не знам како би помогнал со оглед на тоа што ниту сум добар пливач, ниту сум обучен да давам некаква медицинска помош