Легенда, една голема легенда, играч кој го одбележи модерниот Арсенал заедно со Венгер, играч кој кога играше кај нас, немаше човек шо барем минимално прател фудбал да не знаеше за Анри од Арсенал, слично како за Меси и Роналдо денес.
А 90% од нас, почнале да го гледаат и пратат Арсенал првенствено заради магијата на овој човек, најдобриот и најкомплетниот напаѓач во лигата од кога јас сум прател англиски фудбал.
За жал, како што прочитав и тој самиот ги спомна во исечокот од интервјуто, ќе ги памтам и пропуштените шанси на историската утакмица во Париз, тој трофеј да му беше освоен кај нас ќе го направеше уште поголем, но и вака тој е легенда.
Јас верувам дека клубот секогаш ќе ги отвори вратите за Анри ако е потребно, ние го чекаме негово е да се врати дома, каде што припаѓа, во која сака улога.
On England…
“They adopted me and I am at home over there. My “home sweet home” is London. My club, is Arsenal. When I put on that red and white shirt it gave me the same effect as the French shirt. Like when Clark Kent puts on Superman’s cape. I become somebody else, somebody stronger. Since my first season, I wanted to do that for my whole career… When I left the club, a part of me died. I cried…”
Why did you leave then?
“Because I am a competitor.”
And because Arsène Wenger wasn’t ambitious enough?
“I have nothing else to add. I am a competitor… but I returned, you have to leave to return no? The fans maybe understood that I was transparent, that I was never a “character”. Maybe they respect that… In England, certainly in London, I think that the people loved me for the player that I was.”
Сигурно нема ниеден фан на Арсенал кој му замери што замина, кај нас го даде максимумот, врвот на својата кариера, најдобрите години, ослободи место за еден млад и полетен тим, за еден убав проект кој немаше многу среќен крај за жал, враќањето 2012 само го потврди тоа, со можеби неговиот омилен гол во кариерата за Арсенал, голот за победа над Сандерленд (Сандерленд беше нели).
А 90% од нас, почнале да го гледаат и пратат Арсенал првенствено заради магијата на овој човек, најдобриот и најкомплетниот напаѓач во лигата од кога јас сум прател англиски фудбал.
За жал, како што прочитав и тој самиот ги спомна во исечокот од интервјуто, ќе ги памтам и пропуштените шанси на историската утакмица во Париз, тој трофеј да му беше освоен кај нас ќе го направеше уште поголем, но и вака тој е легенда.
Јас верувам дека клубот секогаш ќе ги отвори вратите за Анри ако е потребно, ние го чекаме негово е да се врати дома, каде што припаѓа, во која сака улога.
On England…
“They adopted me and I am at home over there. My “home sweet home” is London. My club, is Arsenal. When I put on that red and white shirt it gave me the same effect as the French shirt. Like when Clark Kent puts on Superman’s cape. I become somebody else, somebody stronger. Since my first season, I wanted to do that for my whole career… When I left the club, a part of me died. I cried…”
Why did you leave then?
“Because I am a competitor.”
And because Arsène Wenger wasn’t ambitious enough?
“I have nothing else to add. I am a competitor… but I returned, you have to leave to return no? The fans maybe understood that I was transparent, that I was never a “character”. Maybe they respect that… In England, certainly in London, I think that the people loved me for the player that I was.”
Сигурно нема ниеден фан на Арсенал кој му замери што замина, кај нас го даде максимумот, врвот на својата кариера, најдобрите години, ослободи место за еден млад и полетен тим, за еден убав проект кој немаше многу среќен крај за жал, враќањето 2012 само го потврди тоа, со можеби неговиот омилен гол во кариерата за Арсенал, голот за победа над Сандерленд (Сандерленд беше нели).
Ако не, како лев бек, на пример. 
