Кајганче
Понекогаш се хејтам што имам закаснети емоции

. Се испративме со Сирсе, 4ипол саата летнаа како две секунди, скоро сите почнаа да цмиздрат а јас останав на mute. Синоќа почна малку тужно да ми станува, потсетувајќи се на некои моменти, ми се пушташе и солза али џабе, како оперирана да сум од искажување чуства.
Се' си собирам внатре, си се таложи и си тлее. Дури и моментите на распрскување станаа реткост. Hey, maybe it's a good thing, who knows.
Нешто што највеќе не поднесувам е неодлучноста кај луѓево. Толку ли е тешко да се одлучи дали ќе е црно или бело? Мора ли секогаш да ги има тие пропратни компликации и тегавења за се' и сешто? Или можеби тоа е интересниот дел кој јас никако не можам да го разберам? Ако знаеш што сакаш, што бараш, go for it. Предолгото чекање и пребирањето се само беспотребно губење време и нерви кои на крајот ќе направат да останеш со празни раце.
П.С. Неверојатно ми е колку исти размислувања имам со една личност. Смешното е што кога ме разубедува, ги изговара истите зборови кои мене ми одsвонуваат во глава а јас ги игнорирам

. Муабетот дека успешно влијаам со моите совети врз другите, a кога станува збор за самата врз себе не е така, мислам дека ќе пропадне во вода наскоро заради пишаното погоре

.
Со песнава сум максимално заразена деновиве, ме гаѓа у срж: