Драга Кајги,
Есента полека, но сигурно, пристигнува во мојот крај. Почна дождливиот период. Насекаде има накиснати кровови, некаде прокиснати, на прозорите тропа дождот, накиснати улици, дупките на улиците прекриени со вода, од дупките има куп искршени коли, испрскани луѓе, а има и луѓе кои на дождливото време трчаат да го стигнат преполниот автобус, само за да не чекаат друг, па додека трчаат шлапкаат по вирчињата. Лисјата почнаа да паѓаат, гранките да висат соголени, дрвата ми изгледаат пусти, остарени... ми изгледаат како осамени луѓе во длабока старост, без заби, облечени топло, а сепак си седат во топла соба крај грејното тело (леле извитоперен ум, само голотија да се спомнувало, ова е навистина лош пример за младите) и како гледаат низ прозор кој си врви по патот. Ееее, сега, староста и лудоста не ни бегаат, да можеме да бидеме стабилни што е можно подолго, би било супер. Средината ни треба се` повеќе и повеќе, ама како да ни бега.
Животот е чуден, многу чуден! Се случуваат работи за кои во моментот немаме објаснување, туку тоа си доаѓа отпосле само од себе и продолжуваме понатаму. Исто како и годишниве времиња. Процесот е ист! Само ни е мака дури да помине, сакаме се` набрзина, моментот не го живееме `ко што треба. Ни треба многу сила за да преминеме преку некои тешкотии, а кога ќе ги преминеме сфаќаме дека сме посилни и тоа ни дава поголем мотив за да продолжиме посмело во животот. Туку, за разлика од дрвата, кои сега, есенва, ќе зјаат накиснати и студени, ние си ги кажуваме маките. Ќе си најдеме некој со кого ни е пријатно да си муабетиме и ќе си ја отвориме душата. После ни е полесно. Маката, тежината, сепак си ја носиме ние самите, ама кога има некој до нас полесно се соочуваме со се`. Убаво е кога околу нас ги имаме луѓето кои ги сакаме и најважно луѓето кои не сакаат. Тогаш е полесно да си ја отвориме душата, а душата... Таа е без дно, секогаш има што да каже, само треба некој да ја ислуша. Драга Кајги, се случуваат премногу работи, за некои мислам дека погрешив, за некои сум сигурна дека погрешив, а некои... сакам да траат цела вечност.
Денес е многу убав ден, се надевам дождлив. Имам некои обврски да ги завршам, па ќе уживам во дождот. Слободно нека врне цел ден, нема да ми смета, туку напротив, убаво ќе ми биде. Работите ќе се наредат како и секогаш. Трпение - спасение. За уживање, пак, редот се знае, мора да се запази. Откако се` ќе завршам, ќе се посветам на себе. Ќе си пуштам добра музика, ќе си направам чајче (знам дека би требало добро винце, ама си го зедов делот

) Топоски в скут и ќе уживаме во прекрасното време, ќе славиме за животот, за убавините кои ни се случувааат, за среќата, за живите, ќе се потсетам на оние кои не се повеќе тука, оние кои засекогаш отидоа во некој друг свет, оние кои колку толку се порадуваа на земните убавини и ќе се радувам на оние кои сеуште се радуваат.
Драга Кајги, јас отидов да средам што треба да се среди. Се читкаме после. Поздрав Кајги!