~DaRko
Поштен лопов
- Член од
- 29 март 2009
- Мислења
- 5.888
- Поени од реакции
- 2.481
Д.
денеска се избрукав повеќе пати квалитетно.
имав куп обврски. од сабајле одам низ град како мува без глава и гледам на клупа една жена. ја глдам во очи како позната ми се виде ама никако да ми текне која е. ја одминав (си се праам на две и пол) и слушам: Добро утро Даре. Како си?
се вратам пак ја гледам, ја поздравив (целиот збунет) и тогаш дури ми текна дека е братучека и од мама т.е. тетка ми. женава кој знае што помисли за мене. лудак.
после одам во полиција. прашувам од шалтер на шалетр дур дојдов до вратата што ја барав....ехеее.... гледам оклу врата седнати некои луѓе (АМА НЕ БЕА ПРЕД ВРАТА) ја фино лепо како што бев затрчан си тропам на врата, и тамам да ја отворам, од зад мене кога ми скокна сите. п.м. ми вика еден постар бело-капец: абе дечко тебе те воспитале дека на ред треба да застанеш. почекај. ние не сме луѓе овде? и ја во ум си викам: па не сте.
ти реков, ми рече заминав и оттаму.
последна станица в аптека, на баба да и земам лекарства
ама не ми даваа без рецепта, па одев до кај матичната да ми препише. тропам на врата гледам седнале 3 сестри/докторки појма немам што беа (сите во бел мантил, намирисани, дотерани). им кажувам што е работата и викам ај викнете ја докторката да ми препише.
и одеднаш сите ме гледаат како улав. едната ми вика: па ова е докторката и ми покажува со прст.
се избрукав денеска за цел живот.
ама важно до 13 сатот се си завршив.
денеска се избрукав повеќе пати квалитетно.
имав куп обврски. од сабајле одам низ град како мува без глава и гледам на клупа една жена. ја глдам во очи како позната ми се виде ама никако да ми текне која е. ја одминав (си се праам на две и пол) и слушам: Добро утро Даре. Како си?
се вратам пак ја гледам, ја поздравив (целиот збунет) и тогаш дури ми текна дека е братучека и од мама т.е. тетка ми. женава кој знае што помисли за мене. лудак.
после одам во полиција. прашувам од шалтер на шалетр дур дојдов до вратата што ја барав....ехеее.... гледам оклу врата седнати некои луѓе (АМА НЕ БЕА ПРЕД ВРАТА) ја фино лепо како што бев затрчан си тропам на врата, и тамам да ја отворам, од зад мене кога ми скокна сите. п.м. ми вика еден постар бело-капец: абе дечко тебе те воспитале дека на ред треба да застанеш. почекај. ние не сме луѓе овде? и ја во ум си викам: па не сте.
ти реков, ми рече заминав и оттаму.
последна станица в аптека, на баба да и земам лекарства

ама не ми даваа без рецепта, па одев до кај матичната да ми препише. тропам на врата гледам седнале 3 сестри/докторки појма немам што беа (сите во бел мантил, намирисани, дотерани). им кажувам што е работата и викам ај викнете ја докторката да ми препише.
и одеднаш сите ме гледаат како улав. едната ми вика: па ова е докторката и ми покажува со прст.

ама важно до 13 сатот се си завршив.