К,
Многу, ама ептен многу мразам кога некој ми премолчува ствари. Значи приметувам дека нешто не е во ред, безброј пати прашувам што е проблемот и наидувам на ист одговор: „Нема ништо, така ти се чини“. „Не си ми лут?“ - „Не бе што ти е“. И после денови и денови на „нема ништо“, одеднаш експлодира и ти става се на куп. Па нели немаше никаков проблем, да го ебам?

И после часови муабет се доаѓа до заклучок дека целата лутина била причинета од ебано недоразбирање. Па иде „Извини“. „Ма нема проблем бе брат, следен пат кога ќе се налутиш прегази ме на пешачки па дојди извини ми се.“

Не можам да не се нервирам бе, посебно кога се работи за блиска особа со која инаку скоро се споделувам. Едноставно, не сакам да ги пикам проблемите под тепих и не поднесувам пасивно агресивни срања. Кога имам проблем со некого, зборувам отворено и директно и пробувам да го решам. Кога имам нешто некому да кажам, го кажувам. И за возврат очекувам така и да се однесуваат со мене. Ама очигледно, не функционираат сите на тој начин.
Од другите вести од светот... Немам спиено како човек скоро 2 недели. Не ми се учи. Едвај чекам да помине четврток. Едвај чекам да помине август. Едвај чекам да помине септември. Едвај чекам да дојде понеделник. Се нешто си чекам, животот во чекање ми помина.

Шумеча ќе ми е колешка на факултет. Ветувам дека ќе и цртам мапи, за да не се губи низ зградите.
Се раздени. Заљубена сум. Светот е сепак убав.
Хагс енд кисес,
С.