Medea
Облинеса
- Член од
- 25 април 2007
- Мислења
- 2.973
- Поени од реакции
- 3.269
Dearly,
Цело утро мислам дека е петок и планирам петочни активности, а никако да ми текне да си ѕирнам во распоредот и да видам дека денес ќе сум сама во канцеларија, ќе си ја рокам Роисин Марфи и ќе си јадам лубеница. Четврток е. Уште еднаш. Четврток е.
Животов не само што е компот, ами и лош желиран џем. Моите и двајцата се хоспитализирани. Не знам дали треба да пишувам за ова, ама ми олеснува. Се надевам и верувам на лесен помин и многу храброст. Деновиве сум како мува или пчела. Расположение на гомно, а работа ко трудов амбициозен инспектор. Чистење, администрација, плачење во вц, пинџур, дијагнози и џиткање тон стара облека, пластики, хартија. Егзистенцијални контракции и контрадикции. Сфаќам дека на крајот на денот - сите ги боли кур за секој, а секој си го бере гајлето ем чарето. Така е. Нема посуштинска вистина од таа, и еве јас на прагот на 30тата, го сфатив тоа, а уште боли. Филантропија насадена накриво.
Ме загрижуваат тон работи, а кого не. Има еден стадиум во животот за кој се надевам ќе пишувам во иднина, а тоа е чувството на отпор кон се’, чистата бесмисленост и реконекции со луѓе, тотален пад со други, отуѓување и отужување. Разочарување од себе, сомнеж и слични ми ти работи. И нормално, терање све у три лепе материне и присобирање циркускиот шатор.
Вчера токму тоа што не сакав, го направив. И такви мали компромиси низ ерата сопствена. Само ми беше многу драго што се збравме луѓе кои некако напреднале во главата и мислата. Се’ другото ми е трач и губење енергија.
Во еден момент, бевме три жени на улица. Едната (јас) носев литро ракија во ранец (за момчето), другата туркаше точак, а третата е трудна шести месец.
Секоја си го туркаше животот, всушност. И ми падна фино. Живи сме и борбата продолжува. Си ветив - нема да бидам циник и гад. Ќе правам добро. Ќе плачам. Ама немам друг памет нит срце, ова е што е.
Четврток е, аман.
Еве ти ја Росин.
М.
Цело утро мислам дека е петок и планирам петочни активности, а никако да ми текне да си ѕирнам во распоредот и да видам дека денес ќе сум сама во канцеларија, ќе си ја рокам Роисин Марфи и ќе си јадам лубеница. Четврток е. Уште еднаш. Четврток е.
Животов не само што е компот, ами и лош желиран џем. Моите и двајцата се хоспитализирани. Не знам дали треба да пишувам за ова, ама ми олеснува. Се надевам и верувам на лесен помин и многу храброст. Деновиве сум како мува или пчела. Расположение на гомно, а работа ко трудов амбициозен инспектор. Чистење, администрација, плачење во вц, пинџур, дијагнози и џиткање тон стара облека, пластики, хартија. Егзистенцијални контракции и контрадикции. Сфаќам дека на крајот на денот - сите ги боли кур за секој, а секој си го бере гајлето ем чарето. Така е. Нема посуштинска вистина од таа, и еве јас на прагот на 30тата, го сфатив тоа, а уште боли. Филантропија насадена накриво.
Ме загрижуваат тон работи, а кого не. Има еден стадиум во животот за кој се надевам ќе пишувам во иднина, а тоа е чувството на отпор кон се’, чистата бесмисленост и реконекции со луѓе, тотален пад со други, отуѓување и отужување. Разочарување од себе, сомнеж и слични ми ти работи. И нормално, терање све у три лепе материне и присобирање циркускиот шатор.
Вчера токму тоа што не сакав, го направив. И такви мали компромиси низ ерата сопствена. Само ми беше многу драго што се збравме луѓе кои некако напреднале во главата и мислата. Се’ другото ми е трач и губење енергија.
Во еден момент, бевме три жени на улица. Едната (јас) носев литро ракија во ранец (за момчето), другата туркаше точак, а третата е трудна шести месец.
Секоја си го туркаше животот, всушност. И ми падна фино. Живи сме и борбата продолжува. Си ветив - нема да бидам циник и гад. Ќе правам добро. Ќе плачам. Ама немам друг памет нит срце, ова е што е.
Четврток е, аман.
Еве ти ја Росин.
М.