Еј каков баксуз сум. Многу се нервирам кога ќе сретнам некој што го немам со години видено, ниту имам муабет, или у случајов некој што не сум сакал да го видам. Прво не сакав од што ја мрзев таа личност, после кога сфатив каква глупост сум направил од срам бегав... до денес. Си ја сретнав професорката по германски од средно. И основно и средно бев многу немирен, багабонт. Ако некој највеќе идеше кај директорот и педагогот тоа бев јас. Имаше некои професори што многу ме сакаа, цело време ми викаа ај бубачки ти се ќе ти поминат, џабе си немирен коа на табла се знаеш. Ама германски цел живот имав 3ки, никако 4ка или 5ка. А, професорката во основно беше ок до одреден степен. Ама оваа од средно беше бог да чува. Органски не се поднесувавме.
Не сум малтретирал никого, ниту сум бил невоспитан ама водев инат, на табла искачав само по моја воља ако бев расположен. И оваа ми води инат сите часови ме испрашува. Не можеш ти да испрашуваш толку, колку што јас можам да не ти доаѓам на час. Ко за беља, памтам сите часови со неа беа или понеделник или среда и тоа меѓу последните. Тоа време ФК Вардар често имаше утакмици во среда, па често бегав од нејзин час за да одам на утакмица. Цела година влечев кецови и двојки за на крај некако да средам за 3ка да ми пише. Дојдовме до тој степен да слушнам да ми каже, "те молам не доаѓај на часови, ќе ти пишам 3ка." Инат ко инат, од тогаш секој час присуствував.
И така 4 години се малтретирав јас со неа, и она со мене. Завршив средно, да кажам дека малку созреав па ми падна криво за тоа однесување.
После некоја година во центар ја видов, се разминавме со поглед, ама свртив глава. Незгодно ми беше, со кое лице да ја поздравам. И тој период со другар од генерација паднавме на тема за професорката, за да дознаам уствари каква лоша судбина имала. Преживува рак, сестра и во сообраќајка загинува со мажот и оставаат 2 мали деца без родители. Професоркава бидејќи се мали и нема каде да одат, ги зима она. 50 и нешто години имаше, никогаш не била мажена и свои деца нема. И се ова се десило уште пред да бидам јас средно. Не ја сакав од причина што беше од оние мрзи што едвај збореше и беше флегма. Не трпам такви луѓе.
Од кога ја дознав информацијава се свестив малку дека прерано судам и реагирам лошо иако не ја знам приказната на човекот. И покрај сите овие проблеми, жената секој ден доаѓаше во школо и имаше сила да држи часови на секакви багабонти во денот. И симнувам капа.
Денес ја сретнав на место каде што никогаш не очекував дека ќе видам некој познат, а камоли неа. И пријдов со спуштена глава, црвен ко бабура у лице и ја поздравив. Ја прашав дали ме памти, ми врати со како не те памтам такво лице никогаш не се заборава, и се насмевна. Ја тонам од срам. Во недоумица дали да и кажам дека и ја знам приказната или само да се извинам. Веројатно примети дека не ми беше сеедно и ми вика ајде било што било како си ти сега. Си направивме супер муабет, и ми кажа некои пофални зборови. Ми дојде убаво пошто истата таа тогаш викаше дека од мене ништо нема да биде.
Редно време беше да се извинам, и бидна. Го прифати извинувањето и се разделивме со насмевка и ми кажа ете ниту ти ниту јас не сме биле лоши луѓе, само малку требало да се потрудиме. Многу тешко ми падна, ама до негде и убаво затоа што конечно добив прилика да си ги поправам грешките.
Лекцијата си ја научив и секогаш ми текнува на професоркава у некои ситуации. Скоро имав случај во друштво да се прави муабет што веројатно за многу е нормален и не очекуваш дека со тој муабет можеш да повредиш некој. Ама во друштвото имаше една девојка што и ја знаев ситуацијата и низ што поминала. Девојката пробуваше да сокрие емоции и се смешкаше со сите. Ама многу ми беше јасно дека во моментот сакаше да исчезне од таму. Секој си има некоја приказна и не знаеш што носи на грб, затоа треба со сите малку трпение пред да ги судиме.
Затоа од тогаш во друштво каде што има макар и 1 непознат што не ми е близок претпочитам да останам тивок и да слушам, без да зборам ако не морам.