Драга Кајгана,
8ми март, недела. Скопје, тивко, студено и со мокри улици. И покрај што не сакав, сепак излегов да го прошетам кучето, не ради друго, туку немаше кој. Целиот така наоблечен, со шал, капа, гумени чизми, тренерки и јакна, ко од англиско село дојден излегов да го прошетам кучето низ моето Скопје, низ моето маало каде ми поминаа најубавите години, најубавиот дел од животот..... детството.
Целиот таков наоблечен, со 90% мамурлак и главоболка се шлаев со кучето и тоа исклучително по трева, за да не го измачкам со кал до колена. На едно место абе кога почна да тегне кучево, тоа натаму, јас наваму. Ама реков ај изгледа сака таму да се помоча. Како што ме потегна, право пред мене се најдоа двата коша, стариот направен од дрво уште кога татко ми бил дете и новиот направен од железо кој го направија кога јас бев дете, на кои игравме баскет, жмурка, граница, шуто дупе, пат околу светот и место каде безброј муабети си споделивме. Одеднаш ми помина целото детство како филм низ главата......, сите игри, сите муабети, сите заеднички моменти кои ги доживувавме од утрото до мракот.
Продолжив со одење. Главоболката почна да се губи, а и мамурлакот. Ги здогледав старите згради кои се спремаат за рушење. Се сетив на сите комшии со кои сум доживеал различни моменти..... комшиите кои не караа, комшиите на кои им го кревавме притисокот со нашето урлање, комшиите кои ни даваа пари за да се почастиме. Како одев чекор по чекор, така во мене се будеше спомен по спомен. На враќање со кучето се свртив кон ширинката на која игравме граница, на која колената си ги правевме крвави кога паѓавме, на која игравме фудбал на малите подвижни железни голчиња, на ширинката на која се залепив со фацата кога учев да давам/погодувам тројки за баскет, на ширинката од изронат бетон на која седевме во лето до касно навечер и го чувствувавме топлиот бетон.
Тргнав кон дома, се сетив како сум трчал навечер во лето кон дома од пусти страв некој да не ме киднапира. Сите стоевме во средината на ширинката и на три четири сите спринт кон дома, целите такви воздишани и преплашени.
Стигнав пред зграда, поточно пред влез. Веднаш ми текна што останало од тоа. Празна ширинка на која повеќе нема детски џагор, дури и во лето, празни згради, ги нема старите комшии зошто тие починаа, старо маало заградено со нови згради, кош со искината мрежа, а најлошо од се, не постои она старо најверно друштво, кое се распадна поради новодојдени низ населбата. Башка тоа што сите тргнавме по различен пат.
Осетив силна болка во душата и само продолжив по скалите.
Носталгии...
, за волја на вистината низ поголем дел од европските земји чистач ги вади за 8часа работно време 
, а храната горе долу е тука со пари, суплементите дури поефтини. Или екселов што го користам е фалш или нешто тука чкрипи, сега мора да се измислува топла вода и начин како да се измами телото 
И така напален и раскажувам со сто на саат колку сум напредувал дента во играта, и додека и објаснував дека со руки дигимон не можеш да победиш некој што е ултимејт, она ми вика:
Се осеќам помладо за една година, а не постаро. 
Ова ми е прв роденден после сигурно едно 7-8 години кој го прославувам со поблиската фамилија и пријатели. Обично се пиеше кај мене и се искачаше во град после тоа, али сега поради колоквиумите и ред други обавези решив да направам вака. Колку е само прекрасно кога ќе се соберат на куп поблиските од фамилијата и кога ќе се тераат стандардните муабети, што за политика, што за факултет, што за општи работи од животот... 
Срамота е бе, девојчиња сте, место да покажувате женственост, вие среден прст, акт на тежок сељачизам. Не дека ако машко го направи ова би било океј, далеку од тоа, ама па женско бе мајку му стара? 
