Зависи какви ти се интересите.
Порано бев многу амбициозна. Шетање по Европа, голема плата, добра работа, високо ситуирана...
Откако пораснав, научив на поинаков начин да ги гледам парите, а и животот. Сега ја немам таа амбициозност за во странство, имам неостварен сон кој сакам да го посигнам и за кој не треба да имам факултет, еден куп обврски и сеуште незнам ни што да студирам.
Неможам да се пожалам на условите во кои имам пораснато, затоа што и да се имало, и да се немало, секогаш за мене се двоело најмногу, не осетив ни финансиска криза ни рецесија и сум среќна за тоа. Би сакала да одам некаде надвор, но знам дека ако го направам тој чекор, нема да ми биде опцијата "тато, ги потрошив сите пари, дај ми уште" на располагање, значи ќе морам сама да почнам од почеток и да создадам нешто кое би ми овозможило да живеам добар живот. Знам дека никој нема во некоја рандом европска држава да ме чека мене да ја подобрам економијата/политиката/било која сфера, затоа што јас сум од Македонија, сиромашна земја, и одам во нов, непознат правец а успехот не ми е загарантирам.
Ако останам тука, знам дека ќе се снајдам. Ќе го студирам она што ме интересира и за кое сум талентирана, секако дека нема да дозволам мама и тато да го завршат мојот факултет, и ќе постигнам нешто, ќе направам солидна кариера и ќе бидам добро ситуирана, и шансите да се омажам за некој клошар кој ќе го интересираат само пари и ќе се враќа касно навечер пијан ми се огромни.
Така да, просперитетот тука е малку повеќе можен отколку во странство, иако има невработеност. Затоа што сигурно кога некој ќе отиде во, да речеме Германија, нема да му биде дадена одма директорска фотелја, туку ќе работи со канализација, зошто Германецот нема да се симнува по шахти со сигурност.
Дали вреди, никој не може да процени, сепак станува збор за индивидуални лица со различни интереси и различни ставови кон изливот на кадри.
