Дали сум емоционален инвалид?

[PurplePuma]

И што испадна дека си?

Attention whore.

Не е класифицирано во ДСМ.

 

[StormRage]

океј е да се биде таков, не дека можеш да си инвалид ама да контролираш и криеш емоции е многу добра работа

 

[PurplePuma]

Значи луѓето не се програмирани да бидат ладнокрвни машини, во никој поглед.
Ко што има пишано погоре, само психопат ти е ладнокрвна машина, али таквите си имаат проблемчиња во мозокот.

Секој нормален човек си има емоции, кој повеќе, кој помалку, али има. Секако, поарно ти е да си во вториве.

Нормално никој не реагира исто на исти работи, за некого нешто е побитно, за друг е многу битно, за трет па воопшто не е битно. Тоа што тебе ништо не те тангира во последно време, ама ич не значи дека си ладнокрвна, може ништо не се случило што би те заинтересирало и би ти привлекло внимание.
Со тек на време пак сфаќаш дека некои работи не ни заслужуваат да им се посвети емоција.

Тоа за одбрамбениот механизам, според мене не држи вода, зошто тој ти служи за другите, а не за самиот себеси.
Ти можеш другите да ги лажеш дека не осеќаш ништо, али и самата ќе се лажеш? Нема смисла.

Како и да е, човек за да стане дотолку ладнокрвен, па да биде лишен од било каква емоција, е за тоа требаат трауми, какви што и на филмовиве не гледаме.

Всушност, одбранбениот механизам на мозокот постои и сосема добро функционира.
Од таа причина сеќавањето секогаш ни е ,,матно,, , односно се сеќаваме многу подобро на нештата кои ни пријале, отколку на нештата кои не ни пријале.
Од друга страна, напуштеното дете си ја препишува вината за разделбата на родителите и се смета себеси за виновно.
Емоциите и објективната стварност немаат секогаш многу заедничко.

И да, често пати луѓето сами себе се лажат, за да се заштитат од болка. Тоа е превентивно, посебно ако нивното стекнато искуство им вели дека е можно во таа конкретна ситуација да бидат повредени.

Така детето еден ден ќе порасне и ќе избегнува создавање на цврски емотивни врски, затоа што во себе се плаши од напуштање.
Прост пример, едно машко дете израснато без татко, веројатно огромен дел од животот ќе го помине како самотник, нема да се врзува со жените. Неговото искуство му кажува дека луѓето се повредуваат и напуштаат меѓу себе.
Ако го прашаш зошто го прави тоа, зошто никогаш нема никаква врска, ќе ти рече дека се забавува.
Но ни самиот нема да биде свесен дека вистината е поинаква и дека се плаши од врзување.

Природно и нормално е за човекот да си бара ,,сродна душа,, , односно да сака и да биде сакан. Потребна ни е таа блискост и потребна ни е таа личност на која ќе се потпреме.

Но ако еднаш таквата личност не предала, тешко ќе веруваме некому повторно.

И така тоа момче сега, ќе се лаже дека му е забавно, а во себе (сепак потсвесно) ќе страда и ќе бега од секоја девојка што ќе му се приближи.

Многу почесто се лажеме себе, него што можеш да претпоставиш.

 

[nebitnokoja]

Emociite kako i mislite se iluzija na vistinskiot sebe.
Lazhnata identifikacija na sebe se nadminuva.
Sfakjash deka ne si nitu emocija, nitu misla.
Osoznavash deka si Ljubov!I - neshto kako chista emocija. Togash lazhnata identifikacija na sebe ne ja zamenuvash so druga...
Ne se napushtaj sebe!

 

[Natural-girl]

Дали сум емоционален инвалид?

Дали траумата, може да го смени човекот во ладнокрвна машина, или тоа е само заслон и одбрамбен механизам на мозокот? Што мислите вие? Ве молам без вреѓања и сеирџиски коментари!

Јагодче, па тоа и се бара во оваа професија, ладна глава и пушење цигара пред врата додека умира пациент. Да, ова го напишав со мала доза хиперболизираност и љубомора кон ладнокрвните. Инаку, ако збориме за емоции кон луѓе у секојдневен живот, баш деноиве пишав за тоа. поздрав

 

[Curious]

Дали сум емоционален инвалид?

Дали траумата, може да го смени човекот во ладнокрвна машина, или тоа е само заслон и одбрамбен механизам на мозокот? Што мислите вие? Ве молам без вреѓања и сеирџиски коментари!

Во депресија си.

 

[AlternativeF]

Всушност, одбранбениот механизам на мозокот постои и сосема добро функционира.
Од таа причина сеќавањето секогаш ни е ,,матно,, , односно се сеќаваме многу подобро на нештата кои ни пријале, отколку на нештата кои не ни пријале.
Од друга страна, напуштеното дете си ја препишува вината за разделбата на родителите и се смета себеси за виновно.
Емоциите и објективната стварност немаат секогаш многу заедничко.

И да, често пати луѓето сами себе се лажат, за да се заштитат од болка. Тоа е превентивно, посебно ако нивното стекнато искуство им вели дека е можно во таа конкретна ситуација да бидат повредени.

Така детето еден ден ќе порасне и ќе избегнува создавање на цврски емотивни врски, затоа што во себе се плаши од напуштање.
Прост пример, едно машко дете израснато без татко, веројатно огромен дел од животот ќе го помине како самотник, нема да се врзува со жените. Неговото искуство му кажува дека луѓето се повредуваат и напуштаат меѓу себе.
Ако го прашаш зошто го прави тоа, зошто никогаш нема никаква врска, ќе ти рече дека се забавува.
Но ни самиот нема да биде свесен дека вистината е поинаква и дека се плаши од врзување.

Природно и нормално е за човекот да си бара ,,сродна душа,, , односно да сака и да биде сакан. Потребна ни е таа блискост и потребна ни е таа личност на која ќе се потпреме.

Но ако еднаш таквата личност не предала, тешко ќе веруваме некому повторно.

И така тоа момче сега, ќе се лаже дека му е забавно, а во себе (сепак потсвесно) ќе страда и ќе бега од секоја девојка што ќе му се приближи.

Многу почесто се лажеме себе, него што можеш да претпоставиш.

Добро, Пума, гледам дека си "психолог", односно ќе станеш, дали вас на факултет ве учат да се справувате само со деца чии родители се развеле? Си слушнала ти дека постојат и други видови на стрес кои се многу поинтензивни, страшни и животно загрозувачки од "мама и тато се искараа"?
И, дали сте стигнале до лекцијата пост трауматски стрес и манифестација на истиот?

 

[Roy Fokker]

Добро, Пума, гледам дека си "психолог", односно ќе станеш, дали вас на факултет ве учат да се справувате само со деца чии родители се развеле? Си слушнала ти дека постојат и други видови на стрес кои се многу поинтензивни, страшни и животно загрозувачки од "мама и тато се искараа"?
И, дали сте стигнале до лекцијата пост трауматски стрес и манифестација на истиот?

дали,што како,арно ама делиме лекции ко из прве.....

за тоа колку искуство треба да има,па и да биде појак/а од пациентите за успешно да работи ехееееееее........

 

[PurplePuma]

Добро, Пума, гледам дека си "психолог", односно ќе станеш, дали вас на факултет ве учат да се справувате само со деца чии родители се развеле? Си слушнала ти дека постојат и други видови на стрес кои се многу поинтензивни, страшни и животно загрозувачки од "мама и тато се искараа"?
И, дали сте стигнале до лекцијата пост трауматски стрес и манифестација на истиот?

И, која ти е поентата?

 

[AlternativeF]

И, која ти е поентата?

Поентата ми е дека не си во право. Или дека не знаеш сѐ во врска со темава, како сакаш дефинирај го тоа.
Ако ништо друго барем изгуглај за пост трауматски стрес и како стресот влијае на емоциите. Не е да "се лажат" луѓето, туку едноставно се исклучуваат. On-Off, as simple as that. Јас ли да ти објаснувам такви работи, психологу велики? Немаш слушнато за основен инстинкт за преживување, fight or flight, итн?
Едит: ај да ти пообјаснам, да не си повлечам уште еден пост.
Кога телото и умот се во fight mode се исклучува сѐ што е надворешно, вклучувајќи ги и емоциите. Суштеството (човекот) гледа само да преживее. Буквално, како на копче, "исклучено" и готово. Кај некои луѓе можеби се ставаат чувствата на stand by за после некое време да се реактивираат, но кај некои никогаш не се вклучуваат повторно. Ако има некој збун, изгуглај fight or flight и сѐ ќе ти се разјасни како изгрејсонце на Охридско.

 

[PurplePuma]

Поентата ми е дека не си во право. Или дека не знаеш сѐ во врска со темава, како сакаш дефинирај го тоа.
Ако ништо друго барем изгуглај за пост трауматски стрес и како стресот влијае на емоциите. Не е да "се лажат" луѓето, туку едноставно се исклучуваат. On-Off, as simple as that. Јас ли да ти објаснувам такви работи, психологу велики? Немаш слушнато за основен инстинкт за преживување, fight or flight, итн?
Едит: ај да ти пообјаснам, да не си повлечам уште еден пост.
Кога телото и умот се во fight mode се исклучува сѐ што е надворешно, вклучувајќи ги и емоциите. Суштеството (човекот) гледа само да преживее. Буквално, како на копче, "исклучено" и готово. Кај некои луѓе можеби се ставаат чувствата на stand by за после некое време да се реактивираат, но кај некои никогаш не се вклучуваат повторно. Ако има некој збун, изгуглај fight or flight и сѐ ќе ти се разјасни како изгрејсонце на Охридско.

Хах, не сум била во право. За што тоа, дека луѓето не се лажат самите себе, не ми е добар примерот?
Не знам јас се, далеку од тоа. Очигледно не знаеш ни ти.
--- надополнето: 19 март 2013 во 14:10 ---

дали,што како,арно ама делиме лекции ко из прве.....

за тоа колку искуство треба да има,па и да биде појак/а од пациентите за успешно да работи ехееееееее........

Се разбира, треба да возам такси барем едно 5-6 години, без тоа, ништо не правиме.

 

[AlternativeF]

Хах, не сум била во право. За што тоа, дека луѓето не се лажат самите себе, не ми е добар примерот?
Не знам јас се, далеку од тоа. Очигледно не знаеш ни ти.
--- надополнето: 19 март 2013 во 14:10 ---


Се разбира, треба да возам такси барем едно 5-6 години, без тоа, ништо не правиме.

Примерот не само што не ти е соодветен за темава туку е банален и смешен.
Не сакам да си ги мериме, ама во случај кога би си ги мереле, твојот би бил поголем, ама само од другата страна на масата.
И не им кењај на луѓе што поминале боси по трња за нешто за што ти не си ни прочитала очигледно, не па да делиш квазистручни совети од професорите на тетовски "универзитет".
Ти благодарам на вниманието и те молам љубезно не ми реплицирај повеќе, нема потреба, си го покажа и знаењето и стручноста. Вака образувана можеби па и министерско место ќе ти дадат!

 

[Чичко Кумплунг]

Можете дубина да си мерите, должина не

 

[MAJA 345]

Всушност, одбранбениот механизам на мозокот постои и сосема добро функционира.
Од таа причина сеќавањето секогаш ни е ,,матно,, , односно се сеќаваме многу подобро на нештата кои ни пријале, отколку на нештата кои не ни пријале.
Од друга страна, напуштеното дете си ја препишува вината за разделбата на родителите и се смета себеси за виновно.
Емоциите и објективната стварност немаат секогаш многу заедничко.

И да, често пати луѓето сами себе се лажат, за да се заштитат од болка. Тоа е превентивно, посебно ако нивното стекнато искуство им вели дека е можно во таа конкретна ситуација да бидат повредени.

Така детето еден ден ќе порасне и ќе избегнува создавање на цврски емотивни врски, затоа што во себе се плаши од напуштање.
Прост пример, едно машко дете израснато без татко, веројатно огромен дел од животот ќе го помине како самотник, нема да се врзува со жените. Неговото искуство му кажува дека луѓето се повредуваат и напуштаат меѓу себе.
Ако го прашаш зошто го прави тоа, зошто никогаш нема никаква врска, ќе ти рече дека се забавува.
Но ни самиот нема да биде свесен дека вистината е поинаква и дека се плаши од врзување.

Природно и нормално е за човекот да си бара ,,сродна душа,, , односно да сака и да биде сакан. Потребна ни е таа блискост и потребна ни е таа личност на која ќе се потпреме.

Но ако еднаш таквата личност не предала, тешко ќе веруваме некому повторно.

И така тоа момче сега, ќе се лаже дека му е забавно, а во себе (сепак потсвесно) ќе страда и ќе бега од секоја девојка што ќе му се приближи.

Многу почесто се лажеме себе, него што можеш да претпоставиш.

Како па јас се сеќавам на се лошо што ми се случило, а тоа доброто ми текнува онака, ко низ магла? Мојот мозок функционира обратно од другите, нешто не е во ред со мене или како?

Јас не можам сама себе да се лажам, ако знам дека не ми е добро. Можам на другите да им зборам и да се преправам дека ми е океј, али јас одвнатре ќе знам дека имам проблем. За тоа лажење мислев, оти фала Богу свесна сум кога и што ми се случува во мозокот.

Тоа за децата на разведени, не сум психолог, нити пак дотолку ме занима што се дешава во човечката свест (потсвест), али сигурно и тоа детето е само свесно од каде му идат сите проблеми.

Така да, сам себе да се лажеш, според мене не е возможно.

 

[ivonaaaaa]

боље емоционален инвалид одколку емоционална будала , најсериозно ...јас цел живот со емоции и многу имам изгубено .
стресот не влијае на емоциите , стресот само може да те вовлече во длабока безизлезна депресија и преплетена заедно со емоциите да те уништи .

Во право си јас цел живот без емоции сум и супер ми е ама глупо е што понекогаш психата те тепа ако си таков