Како па јас се сеќавам на се лошо што ми се случило, а тоа доброто ми текнува онака, ко низ магла? Мојот мозок функционира обратно од другите, нешто не е во ред со мене или како?
Јас не можам сама себе да се лажам, ако знам дека не ми е добро. Можам на другите да им зборам и да се преправам дека ми е океј, али јас одвнатре ќе знам дека имам проблем. За тоа лажење мислев, оти фала Богу свесна сум кога и што ми се случува во мозокот.
Тоа за децата на разведени, не сум психолог, нити пак дотолку ме занима што се дешава во човечката свест (потсвест), али сигурно и тоа детето е само свесно од каде му идат сите проблеми.
Така да, сам себе да се лажеш, според мене не е возможно.
Секако дека се сеќаваш, но ги ,,ублажуваш,, зборовите, тоа што си го видела итн..
Додека на убавото му додаваш плус убави детали.
Не ни можеш свесна да бидеш за тоа, затоа немам намера да се убедувам за нешто. Не се лажеш свесно сама себе некогаш, не е тоа туку така.
Како и да е, не се битни децата на разведени родители, туку стресот кој една индивидуа го преживува, примерот ми беше за нив, но во глобала за секоја стресна ситуација е така.
--- надополнето: 20 март 2013 во 00:47 ---
Примерот не само што не ти е соодветен за темава туку е банален и смешен.
Не сакам да си ги мериме, ама во случај кога би си ги мереле, твојот би бил поголем, ама само од другата страна на масата.
И не им кењај на луѓе што поминале боси по трња за нешто за што ти не си ни прочитала очигледно, не па да делиш квазистручни совети од професорите на тетовски "универзитет".
Ти благодарам на вниманието и те молам љубезно не ми реплицирај повеќе, нема потреба, си го покажа и знаењето и стручноста. Вака образувана можеби па и министерско место ќе ти дадат!
Примерот ми е и повеќе од соодветен за темава, зошто отворачот на темата е токму дете на разведени родители (нешто кое самата таа повеќе пати го зборуваше на форум), и скоро секогаш проблемите за кои зборува овде и се врзани за таа тема.
Твоето омаловажување, или обидите за истото, нема никаква врска со моето образование, пошто нели, стереотипите се оние од кои бегаме, ама некако не ти бегаат на тебе. Слушнато, недослушнато, носење заклучоци од ракав итн. Сеедно.
И секако, ако не сакаш да те цитирам, имаш опција да ме игнорираш и да не ми ги читаш постовите, па нема ни да се чувствуваш повикана ти мене да ме цитираш. Моето знаење и мојата стручност, не сум сигурна дека си баш ти компетентна да ги оценуваш.
Благодарам многу, ако немаш што понатаму да дискутираш, пријатно.
--- надополнето: 20 март 2013 во 00:55 ---
П.С.
Посттрауматскиот стрес, или синдромот на посттрауматски стрес, се смета за анксиозно нарушување.
Не знам од која причина на луѓе кои се средношколци би требало да им се обраќам со таков речник и да им објаснувам ситуации кои не можат да ги разберат.
Мојот пример е чист пример на анксиозност, која што не е акутна состојба.
И секако, секој различно ги доживува работите, па не гледам како било кој би му рекол на некој друг - шо бе, твоите се развеле, јака муда, да видиш мене шо ми се деси...
Секој човек си е своја приказна и не смееме да си дозволиме да судиме кој има право на стрес, а кој нема.
Башка, најчеста причина за анксиозноста во однос на врзувањето со луѓето се примарните односи во семејството.
ама глупо е што понекогаш психата те тепа ако си таков
