Мики многу контрадикторности изнакажа, на едно место викаш елиминирајте ги непријателите.. на друго сакајте ги непријателите..
Ќе поставам едно прашање да знам во која насока да го насочам муабетот.
Дали ти и останатите христијани кои се декларирате како патриоти би ја бранеле својата држава,народ,општествено уредување.. доколку би биле нападнати од надворешни агресори?
Не изнакажав никакви контрадикторности, туку изнакажав онака како што е одредено во Црквата. Живеењето според православната христијанска вера, значи уредување на својот живот, доброволно, според волјата Бојжа но не претворање на самиот себе во автомат, во компјутер, на кој, кога ќе му се инсталира одреден софтвер, тој компјутер работи само во рамките одредени од софтверот, без никаква слободна волја и можност да стори нешто кое е надвор од тие софтверски рамки и услови на работење.
Да, точно е дека Бог забранува убивање, тоа е совршено јасно. Но, што ако некој или некои сакаат да ме елиминраат? Што во тој случај? Треба да им проповедам дека Бог не сака убивање, а баткиве сакаат да ме „збришат„? И што би било тогаш „попрактично„ јас да ги „збришам„ или тие мене да ме „збришат„? Јас би се одредил за првата можност! Убиството на непријателите, иако се непријатели, сепак останува грев на душата од убиецот и тој (убиецот) иако сторил оправдано убиство (самоодбрана, обрана на своето, одбрана на својот народ, држава, татковина...) и таквиот грев треба да биде исповедан! Не постои оправдување за никаков сторен грев, дури и тој грев да има своја силна причина!
Да, бранењето на татковината од непријатели е и патриотска но и верска должност-ако веќе не постои друг начин за одбрана од непријателите и од нивната злонамера, нивната елиминација се наметнува како единствено решение, но сепак, како чин, убиството е грев, кој ќе треба да се исповеда!
