Cи заљубив едно моме... трагичност, судбина или македонска апотеоза на битисувањето??

[Divider]

...си заљубив едно моме... трагичност, судбина или македонска апотеоза на битисувањето?

Повелете, ваши размисли на оваа загадочност?!

 

[Cool Hand Luke]

Во контекст на песната до крај?
Просечниот Македонец е значи идеалист во поглед на љубовта, љуби само еднаш. А таа ако умрела не мора да значи дека буквално умрела, туку отишла со друг. Затоа што не го сакала ли? Би требало да се изјаснат просечните Македонки.
Јас сум идеалист, и меланхолик.

 

[KomitaMKD]

Во минатото обично браковите биле склучувани заради имотна или физичка корист од брачните другари.Така сиромашни се земале со сиромашни,богати со богати,а се барале жени кои биле силни за работа во полските работи.Е сега тие луѓе што се нашле помеѓу овие слоеви,богат-сиромашна или обратно најчесто нивната љубов не се остварувала поради желбата на семејството и затоа настанале тие стихови.песни...

 

[Cool Hand Luke]

Не мора да биде само на материјален план, нека се и ист општествен слој, лична мома со луд памет и амбиции... тоа е тоа. Добро ај, може и обратно.
А во поглед на буквално толкување на песната, се заљубил па таа умрела и што понатаму? Ако таа љубов била вистинска, него го истрошила и понатаму дали се женел или не, се е рутинска работа.

 

[Divider]

Јас никаде не реков дека се однесува на македонската песна. Само ја нагласив македонската сушност прашувајќи за мислења околу:

а. трагичноста, особено наша, македонска, како наш избор или
б. наметната судбина или
ц. македонска апотеоза на битисувањето

А песната нема толку врска со темата, како ни со печалбарството, договорните бракови итн.

Поради тоа не е ни поставена во литература, туку во философија, за да се постигне философски пристап кон прашањата за нашата:
а. загадочност (матефизичка)?
б. проѕирност (веќе видено)?

Кое е? Што е? Кој е вистинскиот одговор? Зошто провејуваат секојпат во нашата историја на битисување одредени трансцедентализми?
Или е сето тоа само еден старорисјански начин за справување со животот и живеењето, на начин кој овозможува преку себенаметната трагедија, себенаметната сизифовост да се откажеме од посакуваните, но тешко и преку макотрпност достигливи нешта бидејќи така е полесно?

П.С. Што ако ја насловев темата: "Кисело е грозјето или е навистина сеуште превисоко за дофат?"

Ќе говоревте за басната и за лисицата или ќе се навлеше во суштинската поставеност и тематика?
не одговарајте ми на Пост скриптумот, сепак ќе биде оф топик. Поарно да се задржиме на самата тема, со дополненијата во овој пост. Биѓаа?

 

[Kvendolin]

Тешка задача и веќе разглабано ако не се лажам. (само низ муабет, никако како тема).
Малер сме, имаме тешко минато, носиме бреме на потчинети, сиромашни, нереализирани, некогаш угнетувани, поразувани, асимилирани...
Дали и самите сме по малку или повеќе одговорни за трагичните ни судбини т.е дали Македончето самото си е криво та тогаш та денес за својата црна судбина или пак можеби носиме лоша карма бичим тоа што ни се случува е производ на некоја тешка клетва. Како би знаеле?
Се чини дека сме slow learners. Ги повторуваме грешките, слаби сме и емотивни. Неодлучни. Еднаш сакаме во Европа, другпат сме големи патриоти (не дека едното се коси со другото освен како контрапартиска глупа фора), еднаш се помируваме со капитализмот другпат, ни фали комунизмот...Не знеме што сакаме. Се себекритикувме (како сега јас) или пак ни недостига објективност и здрава критичка анализа. Се провлекуваме низ проблемите, не ги решаваме. Како народ сме failure... како власт, носители на политички одлуки, татковци на градови, шефови на фирми такоџе. Јас во `нас` го лоцирам проблемот. Критицизам луѓе и здраво седнување и решавање на проблемите и лошата карма ќе престне да не следи.

 

[Divider]

Интересно....сега, да бидам ѓаволов адвокат (за оние што не знаат, контра прашање, контрапозиција, а лично да не е мој став), ќе запрашам, да не е сето тоа производ на предолгото битисување како појава на овие простори, предолго неменување на исконските постулати на живеење? Слично како и со останатите стари народи, заситување од самите себе и поради тоа одење во себенаметната девијантност на восприемање на светот и се околу?

 

[Cool Hand Luke]

Значи во поглед на откажувањето од посакуваните и себенаметнатата трагедија, прашање е дали сме Македончиња или Македончишта ипол? Едно е сигурно, иако грозјето е П.С., додека цврсто не се решиме дали е кисело или високо, ќе останеме во тешка дилема, а таа дилема како да ни се чини дека е забавна и има смисол, т.е. бар мене лично ми се чини, дека во чекањето и стрпливоста е смислата. Да созрее(ме).

 

[Divider]

Појаснување за оние кои не знаат:

Apotheosis (from Greek ἀποθεόω, apotheoō "to deify") refers to the exaltation of a subject to divine level. The term has meanings in theology, where it refers to a belief, and in art, where it refers to a genre.
In theology the term apotheosis refers to the idea that an individual, group, or locale has attained godlike stature in a particularly grand or exalted manner.

Понатаму, за дополнително појаснување:

In the Greek world, the first leader who accorded himself divine honours was Philip II of Macedon, who was a prince, when the Greeks had set kingship aside, and who had extensive economic and military ties, though largely antagonistic, with Achaemnid Persia, where kings were divine.

Што е:
Клетва, себенаметната, проклетство од боговите, незнаење, недостиг на желба за упорито постигнување на целите, комплаценција или замор како народ и нација?

 

[ada]

Клетва, себенаметната, проклетство од боговите, незнаење, недостиг на желба за упорито постигнување на целите, комплаценција или замор како народ и нација?

Или сите три заедно.

Од одредени причини нема да одам во сферата на метафизичкото и да претпоставувам улога на дивинитет во нашата состојба, туку ќе се задржам на нашата ментална матрица, која носи шеми на однесување, кои пак, како последица се презентираат себе ко само-исполнувачко пророштво (self-fulfilling prophecy).

Доволно е да се освренеме на народното творештво и да имаме основни историски познавања, за да забележиме дека во колективниот, национален, ментален склоп (да, убедена сум дека такво нешто де факто постои) има шаблон кој носи трагедија иницирана од пасивност, пасивна-агресивност, амбивалентност, ситнодушност и завист.

И баш тие психолошки одредници можат да се пресликаат во секоја македонска трагедија, било како нејзин иницијатор, или последица, или пак двете.

А, дали самите тие се божји "подарок"/кармичка лекција или едноставно наши девијации потхранувани од самите нас...не би можела,поточно сакала, да тврдам.

За среќа, секогаш кога се наоѓаме пред екстремни ситуации, умееме ,барем на кратко, да искочиме од тој зачаран круг, и да манифестираме активност, храброст, креативност, широчина на цели и идеали...
Денес, сме исправени пак пред таква екстремна ситуација. Денес пак се спремаме да пополниме уште една страница од нашата трагедија.

Па, се надевам дека не сме отупеле од сите претходни премрежија, и дека нема да се однесуваме ко војаери и да се дистанцираме, додека трагедијата се пишува во наше име, туку ќе одлучиме, уште еднаш, сами да се погрижиме за себе и нашата приказна.

 

[Филозофка]

Македончето е проклето, отсекогаш било и ќе биде.
А за тоа што сме страдален народ, јасно говорат и нашите стари македонски имиња дека се нешто чекаме, трпиме и се надеваме,
Трпе - трпение
Спасе - спасение
Трајан,трајче - трај, истрај, до крај
Нада, Надица - надеж
Мирко - мирен оти ќотекот ќе го кркаш :pos2:
Стојко - стој итн.
Инаку друга карактеристика на македончињата покрај континуираната трагедија, е и нивната покорност и неборбеност, вековното окупаторско ропство си остави длабоки последици и врз нашиот темперамент, па дури и во начинот на емоционално реагирање, македонците се затапени и апатични, што и да се случува наоколу тие не реагираат синдром на (стаклено ѕвоно), секогаш на надворешните непосредни настани се гледа како на нешто за кое што треба некој друг да реагира.

 

[Cool Hand Luke]

Темава е стварно добра иако многу хипотетичка. Може слободно да ги избришете моите два први поста кај што се излаав Иако и тие би можеле да влезат у темава... од несреќна љубов потекнува се друго, целокупниот менталитет.
Проклетство од Боговите не верувам, но од законите на кармата може. Ако некогаш сме освојувале, повредувале други па потоа други појаки не научиле на памет и ни створиле Павлов рефлекс, тоа е кога на некој насилник ќе му втераш страв во коски па потоа ќе се плаши од секаков вид на насилство, и од обично поенергично однесување. Првенствено на поглобален план, а похрабри сме си за правење меѓусебни глупости и душманства. А на Србите им се восхитувавме против НАТО 1999.година.
Незнаење и недостиг на вистинска желба по мене одат во пакет. Не може само пусто да се посакува нешто а потоа кога го нема само да ги обвинуваме политичарите кои по се изгледа ги избираме само да имаме кого да пцуеме, бидејќи себеси е многу непријатно.
Треба еднаш засекогаш да се расчисти - да се би(д)е или не.
И офкорс, ол уи нид ис лав, со двојно значење.

 

[Филозофка]

Значи во поглед на откажувањето од посакуваните и себенаметнатата трагедија, прашање е дали сме Македончиња или Македончишта ипол? Едно е сигурно, иако грозјето е П.С., додека цврсто не се решиме дали е кисело или високо, ќе останеме во тешка дилема, а таа дилема како да ни се чини дека е забавна и има смисол, т.е. бар мене лично ми се чини, дека во чекањето и стрпливоста е смислата. Да созрее(ме).

Епа ете во тоа лежи трагедијата наша.. зошто дилема? зошто тешки дилеми и прашања, грозјето треба со сите снаги да се обидеш да го дофатиш и крв да падне ако треба, и на крај ако не успееш па има и друг грозд на дрвото, само напред, храбро во борба во борба во борбааа македонски народе народе :jaj: не е во чекањето смислата смислата е да се активираш а не пасивизираш и да иташ со крупни чекори анпред, не ти се допаѓа нешто во твојот живот? Пробај смени го, не чекај не кукај никој нема да ти го промени животот освен ти самиот, никој не ти е подобар пријател па и најголем непријател освен самиот ТИ.

Напишано од Cool Hand Luke
Темава е стварно добра иако многу хипотетичка. Може слободно да ги избришете моите два први поста кај што се излаав Иако и тие би можеле да влезат у темава... од несреќна љубов потекнува се друго, целокупниот менталитет.

Никогаш, ама никогаш не се кај за тоа што си го рекол, тоа е веќе повлекување и колку и да е погрешно не одстапувај ако треба:zid: но барем нема да излезеш слабак.:smir:

Напишано од KomitaMKD
Во минатото обично браковите биле склучувани заради имотна или физичка корист од брачните другари.Така сиромашни се земале со сиромашни,богати со богати,а се барале жени кои биле силни за работа во полските работи.Е сега тие луѓе што се нашле помеѓу овие слоеви,богат-сиромашна или обратно најчесто нивната љубов не се остварувала поради желбата на семејството и затоа настанале тие стихови.песни...

Љубов не постои, и денес е вака и од секогаш било и ќе биде.
Апатијата е рамнодушност, незаинтересираност за светот околу нас, но и незаинтересираност и за самиот себе, пасивизам, немање чувстава или потиснување на истите. Она што може да допринесе до апатијата е незадоволството, досадата, страв и несигурност од нешто ново и непознато за нас. Македонците страдаат од оваа болести и ота хронично, потребен е ефорт за да се избавиме од ова.

 

[Bacillus gagous]

Интересно....сега, да бидам ѓаволов адвокат (за оние што не знаат, контра прашање, контрапозиција, а лично да не е мој став), ќе запрашам, да не е сето тоа производ на предолгото битисување како појава на овие простори, предолго неменување на исконските постулати на живеење? Слично како и со останатите стари народи, заситување од самите себе и поради тоа одење во себенаметната девијантност на восприемање на светот и се околу?

Види искрено зборено може и не си толку далеку од вистината, еве сега јас ќе дадам две можни интерпретации на дадената проблематика погледнато од начинот на кој јас разбирам како функционира природата.
Првата интерпретација е во линија со горенаведеното размислување, односно соодветствува со правилото за екологија на биолошките видови, каде една популација експоненцијално расте и достигнува одреден максимум по кој нагло се намалува и најчесто истребува. Така да од оваа гледна точка по достигнувањето на некое ниво на развој (во овој случај интелектуалниот) почнуваме поради нашата очигледна ограниченост да црпиме понатамошна мотивација да стануваме се поподложни на познатиот апсурд на животот и во некој мера безволни и мазохистички настроени, што би соодветсвувало на моментот кога експоненцијалното растење на популација почнува да влегува во статична фаза.

Втората интерпретација не не зема само нас македонците туку сите единки од нашиот вид (Homo sapiens). Имено оваа втора интерпретација се заснова на правилата на еволуцијата и правилото на потреба од диверзитет за опстанок на видот, каде што различни делови од популациите се разликуваат во некои погледи. Е сега колку пголем е бројот на различностите толку е поголема шансата за опстанок на видот при промена на надворешните услови. Значи не доаѓа до автомоатско адаптирање на новонастанатата ситуација туку има веќе голема варијација внатре во популацијата од каде најсоодветните веќе однапред се ја имаат предиспозицијата за следните промени кои не се познати. Па така ние ја играме улогата на единките кои имаат завземено таков став и функционираат во тој поглед на животната филозофија и погледи кон животот како и односите во даденото општество кој е различен од сите други. И продолжуваме да ги негуваме тие разлики како што другите ги негуваат нивните разлики, па останува да видиме чија комбинација ќе биде добитна за преживување.
Знам може малку е тешко за разбирање бидејќи треба прво да се познаваат системите по кои функционира природата.

 

[Nemiseverue]

Малку ми се неприфатливи вашите теории дека околу кармата и оваа на Гаго за биолошкиот раст и пад.

Македонскиот народ последниве 2 илјади години стагнира, па ако се ослониме на кармата тогаш кој знае какви радости не чекаат, но искрено се сомневам.
Во некој учебник по мојата славна етнологија имаше запишано коментар на некој патеписец и анализатор на словенските племиња на балканот. За македонците напишал дека се неверојатно гостопримлив народ за странците но неверојатно нетолерантен во рамките на својата заедница. Кога би пишувал извештај за еден германец би рекол дека е тој работлив и арогантен. Секој народ си има свои црти и карактеристики, македонскиот има такви, не сме ние најдобриот народ на светот, но далеку од најлошиот.