Како бе исфорсирано? Понеисфорсирана серија со понеисфорсирани ликови не сум гледал до сега. Океј, ај од мене збор-два за последната епизода, бидејќи заслужува и искрено, бидејќи не ми се учи.
Прво, околу централниот дел од епизодата, односно убиството. За мене тоа не е обична постапка во афектна состојба. Уште кога во канцеларијата на Хенк се дозна дека адвокатот е спремен да проговори, знаев дека Волт размислува да се ослободи од Мајк. Мајк е опасност за Волтер се' додека е жив и се' додека DEA се убедени дека знае повеќе, без разлика дали е во Њу Мексико или на Бахамите. Плус, тука е и лојалноста кон претходниот работодавач, нетрпеливоста помеѓу двајцата и наоѓањето на новите дистрибутери. Овде може да се додаде и односот помеѓу Џеси и Мајк кој е доволен за да ги разбуди гневот и љубомората кај Волт. Поради сите овие работи јасно е дека Мајк добива улога на потрошна роба. Волт дотурка далеку, знае дека нема враќање назад, па поради тоа и одамна е спремен на се' колку да докаже на другите, но и на себе си, дека е семоќен и дека е способен да ги држи работите под контрола.
Исто и очекував дека конечно Мајк ќе му плесне во лице на Волт се' што досега чувал во себе. Секако за него е веќе сеедно. Внуката, најдрагоценото нешто, повеќе никогаш нема да ја види. Затоа овде не станува збор толку за несмасност, колку што станува збор за умор и индиферентност.
Инаку одамна е јасно дека токму егото е она кое ќе го докрајчи Волтер. Она кое него го разликува од Гас е курчењето. Притаеноста и вклопувањето во средината е причината што Гас владеел со подземјето толку години, а тоа се особини кои Волт не сака да ги поседува. Тој посакува неговото (измислено) име да е синоним за страв и трепет, иако е свесен дека токму ваквата слава може да има огромни последици. Или, изразено во .gif сликичка:
Поради ова, нормално е гледачот да чувствува омраза кон главниот лик. Ваквото чувство особено доаѓа до израз во сцените со Џеси. Ептен ми падна тешко последнава епизода кога Волтер ја исфрли онаа повраќаница од навреди:
„Што имаш во животот, а? Ништо! Никој! А да, имаш видео игри. И кога тоа ќе ти здосади? Што тогаш? Пак ќе почнеш да се дрогираш.“
Да, Волтер свесно ги повредува сите околу него, на овој, или оној начин. И каква разлика има од она Mr. White од претходните сезони, до Mr. White од последните епизоди. Едноставна демонстрација за тоа како почитта може да премине во стравопочит.
Од друга страна, не мислам дека Волтер е составен од 100% Хајзенберг. Колку што беше трагична сцената со убиството, толку беше и значајна за нас, гледачите, што барем за момент повторно го видовме оној Волтер од прва сезона. Огромна е разликата во изразот на лицето пред, и после страшниот чин.
(пред)
(после)
Ваквиот краток и човечки момент прекрасно ја доловува трансформацијата на главниот лик. Преку овој вџашен израз на лицето после долго време повторно го гледаме човекот кој го запознавме во прва епизода. Оној Волтер кој по гаќи трчаше низ пустината оставајќи проштална порака за фамилијата, додека во позадина фрчат полициски сирени. Не сметам дека му е жал што пукаше, ама ваквиот израз зборува дека Волт сфаќа како работите излегле од контрола. Исто и во последната сцена кај езерото, кога вели дека „ова можеше да се избегне“, зборови кои не се наменети само за Мајк, туку и за самиот да се слушне како ги изговара на глас работите кои му се мотаат низ глава. Сепак, егото е присутно и во ваквата состојба на трезвеност. Од секојдневниот живот ни е познато дека гордоста е заебана работа поради која многумина не се способни да го изговорат зборот „извини“.
Патем, сцената кај езерото за мене е една од најубавите сцени од серијата. Мирните пејсажи совршено го надополнуваат моментот на смртта. Обично ваквите сцени имаат клише монолози, ама тука ептен на место си дојде она ‘Shut the fuck up, and let me die in peace’(патем, покул последни зборови не сум слушнал до сега. Си замислувам на смртна постела, опкружен од синови, ќерки, внуци. „We love you, VLJ. Everything is going to be all...” “”Shut the fuck up and let me die in peace.” Јако). И така, на едноставен начин испративме еден комплексен лик.
Да се навратам на ликот на Волтер. Знам дека финтата е да го мразиме, но јас се’ повеќе го сожалувам. Ова би требало да е делот од животот кога е на врвот, но, изненадувачки за него, а очекувано за нас, тој се’ повеќе оди кон дното. Особено во последната епизода се виде во каква очајна состојба се наоѓа. Очајот се забележа кога Џеси го напушти, а тој се дереше по него. Или кога започна да готви со Тод каде фацата му збори дека е свесен како паднал од коњ на магаре. Или кога го одвиткува целофанот од готовото јадење, немоќен да размени збор-два со Скајлер. Или пак кога сфаќа дека имињата ги има Лидија и дека иако очекуваше, ароганцијата е причината поради која го испука куршумот. Во сите овие делови сочувствував со него, иако сум свесен дека не заслужува. Не знам до што е, дали до Кренстон или сценаристите, но, како и секогаш, работите не можат да бидат само црни или бели. Овде е јасно дека сме во сивата зона. Она кое Breaking Bad ја прави толку добра серија е начинот на кој се занимава со правилното и погрешното. Кога Волт започна да готви во прва сезона беше оправдано, а сега не е. Убивањето кое некогаш беше оправдана постапка, сега е неразумна и сурова. Јасно е и дека Волт станува негативец, но и дека никогаш порано не е бил волку мизерен. Ми се чини дека е свесен како империјата, која толку ја посакуваше, му носи морална деградација и го лишува од сите луѓе кои му значат.
Инаку, за мене најсмешната сцена од последната епизода:
Се си мислам дека овие двајца ќе се здружат, бидејќи тие имаат најмногу што да загубат ако Волтер стане 100% Хајзенберг. Тука го имам в предвид и тоа што Мајк повеќепати го нарече Волт Џеси Џемјс, кој бил предаден од најблиските луѓе.
Наредната епизода е еден вид season finale и, за разлика од претходните сезони, појма немам што да очекувам. Знам само дека едвај чекам да дојде недела.
