Еве искрено јас денес прв пат на полувреме кога губел Јунајтед си помислив дека скоро нема шанса да тепат.. (Нормално, тоа навивачкото ме тераше потајно да се надевам на победа, ама се плашев да не е само надеж и си реков поарно да се помирам, помалце мака да ми е за изгубените 2 или 3 поени) Додека беше 1:0, бев уверен оти ќе тепат, на 2:0 нели е нормално да помисли човек сега овие со 15 души пред голман, оди дај им 3 гола..а ем играта на Манчестер беше слаба.. Ама ете, Блекпул пак колку-толку напаѓаа.. Ферги направи неверојатни смени и секоја му чест за тоа.. И Јунајтед се разигра, нападна и победи.. Подобро чувство од ваква победа, искрено нема...
А за дечкото со продолжението, излеа не ни виде оти голманот на Блекпул лежеше 3 минути и Рафаел уште 10 после...
П.С.(да не бидам оф): Честито финале во КК на Арсенал..