„Принудено” созревање

[Black Rose]

Да, прерано дознав дека Дедо Мраз не постои, всушност мислам дека и никогаш не ни поверував во тоа, првата Нова Година на која се сеќавам братучед ми натера да чекаме пред врата за да го фатиме тато на дело и ете ме убеди...... :pos2:

Шала на страна, живеев и живеам прилично нормален живот без некои трауматични настани, никогаш не сум била "принудена" да созреам времето си го донесе своето. Е мама можда малце порано ме внесе во светот на возрасните, во мене ја гледа "пријателката" за разговор па уште како мала водев некои посериозни муабети со неа од моите врсници, се трудеше да ми обезбеди безгрижно детство, но не ме оставаше да живеам во заблуда дека светот е розов и животот цвета, постепено ми наметна реалистичен поглед на светот па така согледав некои работи порано од другите.....тоа е се!

 

[rymz]

Не знам, прилично заебана работа е, дека од една страна го пропушташ детството какво што и би требало да биде, забавно, без да му ја мислиш многу, да ти помине низ смеа. Нашите околности, зборувам за целата држава, горе доле сите нас (барем овие на форум) до некој степен не има заебано, за да побрзо созрееме (според тоа што успеав да прочитам на постови).
Би било поинаку, кога се би ни било зелено, и на 18 години наместо да мислиме дали да идеме на факултет каде што се плаќа 200 евра или на тој со 2000 евра, ние да идеме на одмор некаде во Шпанија, онака, дека ни се може.

Има различни видови на созревање според мене. Созревање кога ќе сватиш дека не постојат бајки, филмовите се само фикција. Созревање кога ќе треба да се бориш за опстанок. Созревање кога ќе си го цениме заслуженото, нашата лична пот. Созревање кога вистински ќе сакаме а не Teenage Crush.
За мене лично, најтешко и најболно е созревањето кога ќе изгубиш родител. Тогаш некако претходните избројани губат вредност. Светот ти се руши, мислиш дека нема надеж. Утрата кога очекуваш дека ќе се отвори вратата и личноста ќе влезе. Кога ќе вариш кафе за двајца, а си сам. И во тој момент ќе ти светне сијаличката....твојот родител навистина го нема...тежината на една висока зграда, ти паѓа на грб...треба да ја носиш гордо, како што тоа го правеше тато...

 

[Рамада]

RYMZ:
За мене лично, најтешко и најболно е созревањето кога ќе изгубиш родител. Тогаш некако претходните избројани губат вредност. Светот ти се руши, мислиш дека нема надеж. Утрата кога очекуваш дека ќе се отвори вратата и личноста ќе влезе. Кога ќе вариш кафе за двајца, а си сам. И во тој момент ќе ти светне сијаличката....твојот родител навистина го нема...тежината на една висока зграда, ти паѓа на грб...треба да ја носиш гордо, како што тоа го правеше тато...

[/quote]
На жалост јас созреав на овој начин,само што кафето одамна не го
пијам со тато, а не бев ни порасната доволно за да го пијам со мама...
Го изгубив за миг тлото под нозете...Паднав,но морав да станам и да продолжам напред...
Има многу тешки работи во животот,само човек оди напред и бара сила во она што му преостанува....

 

[СпаЈдеР]

Има различни видови на созревање според мене. Созревање кога ќе сватиш дека не постојат бајки, филмовите се само фикција. Созревање кога ќе треба да се бориш за опстанок. Созревање кога ќе си го цениме заслуженото, нашата лична пот. Созревање кога вистински ќе сакаме а не Teenage Crush.
За мене лично, најтешко и најболно е созревањето кога ќе изгубиш родител. Тогаш некако претходните избројани губат вредност. Светот ти се руши, мислиш дека нема надеж. Утрата кога очекуваш дека ќе се отвори вратата и личноста ќе влезе. Кога ќе вариш кафе за двајца, а си сам. И во тој момент ќе ти светне сијаличката....твојот родител навистина го нема...тежината на една висока зграда, ти паѓа на грб...треба да ја носиш гордо, како што тоа го правеше тато...

Инаку вакви случаи не се секогаш предизвикани од различни смртни случаи,има и многу други фактори,но ете во мојот случај на мои 5 години умре мајка ми,а до мојата 12та година останав без двете баби и двата дедовци,така да сигурно и животот проследен со едниот родител е малку потежок и навистина некогаш,ако не секогаш тебе ти е тешко кога гледаш цело среќно семејство и пробуваш да се сетиш на твоите членови од семејството и среќата и насмевката кои владееле во тоа време,но кои колку и да размислуваш нема да ти текнат бидејќи тогаш ти едвај си почнал да одиш/збориш

Некогаш нештата кои не те убиваат те прават посилни,отсекогаш сум посакувал мајка ми повторно да беше со мене,но колку и да сакам не би можел да го претставам мојот живот со неа и не знам колку ќе ја согледав реалната слика на суровиот живот кога сите среќни без гребнатинки би ја преживеале тешката сообраќајна несреќа(во која таа загина). Но многу повеќе би сакал да можам да го слушнам нејзиниот глас отколку да бидам човекот кој се што ќе го прашаш знае и се двои во мислењата од другите. Инаку подобро напишано од тоа што го напиша rymz здравје

 

[Buterfly]

Mnogu ubavo napisano i doloveno od rymz i SpaJdeR, epten se najdov. PRERANO sozreav, no toae del od zivotot i se pomiriv so faktot deka taka trebalo da bide, posle mnogute prasanja "a zosto bas jas" i slicnite. Sozreav rano, detstvoto samo sto go pominav, edvaj pominato i koga pocnuvas da razbiras onaka vistinski, te interesira mnogu sakas drugar do tebe, koj si go imal e sega go nemas. samo taka nemas. Godinite mi pominuvaat vo cekanje, a znam deka nema da se vrati tato od rabota. Znaete taa bolka zazema golemo mesto vo covekot i ednostavno prinuden si da sozrees,samo da doneses odluka dali da zapises fakultet ili ne, da ja stisnes radosta vo sebe zasto nemas so koj da podelis 5 vo skolo ili bilo sto drugo, za razlika od drugi sto toa go delele so roditelot. Izgubiv se, ama bas se, sozreav, da, sama za se donesuvam odluki, i kolku e covekot nemoken od edna strana tolku e i jak od druga samo treba da se najde taa drugata strana. Nemoken si i moras da sozrees i teretot da go nosis.

 

[Мар мар]

Уште ко завршив прва година мајка ми реши да ме вработи (не од некоја посебна причина туку поради то шо мислеше дека е поубо да прам нешто корисно за мене отколку да безделничам со другарките) и добро, јас прифатив и работев цело лето... после 3 месеци многу си ја засакав работата и осеќав дека многу се сменив за то време... и во изглед и во однесување и во размислување и во донесување правилни одлуки и за разлика од моите врсници кои не знаеја ништо друго освен да оговараат и да се шлаат по плажите јас научив нмногу работи, размислував мноогу поинаку од нив и едноставно не бев истата.
Поминаа 3-те месеци, продолжив да одам на работа... малце ми беше тешко дур се навикнав на толку многу обврски ама сепак наоѓав време и за учење и за шетање и за работа и за се’.
Сега после 3 години сосема се изменив шо дури ни самата не можам да си се препознаам. Значи да, созреав многу побрзо од моите другарки, многу работи ми се изменаа и не ми е мака... не ми е мака шо наместо на плажа со нив јас одев на работа, не ми е мака шо наместо да седам до нив и да оговарам јас одев на работа, не ми е мака шо секој ден ми беше исполнет со обврски за разлика од нив шо не знаеја шо да прават од досада... едноставно не ми е мака туку напротив... баш ми е мило шо сум поразлична, мнооогу понапред од другарките.
И дури сега сфаќам дека ако не беше мајка ми да ме усмери кон правилниот пат немаше да го постигнам ова шо го имам постигнато досега. :devojce:

 

[Рамада]

Најчесто мораме принудно да созрееме кога ќе изгубиме родител!
Во контекст на ова се вклопува оваа мисла,што не можам во моментов да се сетам од кој е,али ја помнам од многу одамна...

-Кога ќе изгубиш некој кој го сакаш-Не умираш!
Го продолжуваш животот иако тој ист живот знае да биде
полош и од смртта!

 

[Дивајн]

Ste se nashle li vo takov period od zivotot vo koj eden moment, edno slucuvanje moze da napravi vo vas totalen preokret na vashite stavovi, mislenja i gledanja kon zivotot vo pozitivna smisla na zborot..."Prinudno" sozrevanje nametnato od okolnostite:salut:

pr: tatkoto umira, sinot mora od mladi godini da ja prevzeme odgovornosta vo celata kuka i sl.

Не дека се работи за момент, но еден гаден период од мојот живот ме стави во плус за едно 100 години.
Не верувам дека мојот момент е потежок од претходните наведени
(кои ме потресоа), но беше подолг, поболен, полош.
Туку, не секогаш мора да изгубиш некого за да созрееш ... некогаш созреваш додека си со некого, и дишеш полесно кога го губиш или оставаш. Уствари, зависи кој ти до приредува "принудното" созревање ... зависи ... зависи кој и дали е намерно или не ... намерното најверојатно е потешко ... ама кој да знае.
Сакам да речам ама незнам да кажам ... или обратно беше ... сеедно.

 

[Buterfly]

Најчесто мораме принудно да созрееме кога ќе изгубиме родител!
Во контекст на ова се вклопува оваа мисла,што не можам во моментов да се сетам од кој е,али ја помнам од многу одамна...

-Кога ќе изгубиш некој кој го сакаш-Не умираш!
Го продолжуваш животот иако тој ист живот знае да биде
полош и од смртта!

Најтешкото не е губењето на личноста што ти значела и принуденото созревање, најтешкото е тоа што некои работи кои не си ги кажал неможеш да ги кажеш зашто личноста веќе не е со тебе.

 

[[MkD]Scout]

Не знаев дека има и термин за тоа ..

Сепак јас тоа не го сметам за принудено созревање , туку за адаптирање на новата ситуација.. Знаеме дека луѓето се единствени кои знаат како да се адаптираат.

Сепак последиците кои ги носи тоа адаптирање честопати може да значи целосна промена на ставовите , целосно превртување на светогледот.. Што некогаш нема да биде позитивно. Како кај мене , јас еднаш по некои немили настани кои уследија се сменив , станав идиот. после нкое време сватив дека ги повредувам луѓето околу мене и затоа морав свесно да се променам за да не бидам оној идиот кој што станав.

 

[Magde.]

prerano sozreav ama ic ne mi e krivo....
moite rabotea naporno za da svrzat kraj so kraj,a brat mi odese vo skolo...taka da bev prepustena sama na sebe uste od 2 oddelenie....sama perev,peglav,palev sporet,cistev i pravev jadenje(se ova ako majkami bila umorna ili nenespana ili nemala vreme)....a da i bev sosem sama,ama toa me napravi posilna licnost,sega ne mi e stev da bidam sama ne mi e strav da pocnam nov zivot bez moite.
na 17 godini pocnav da rabotam i za razlika od site drugarki nemav vreme da sedam i da se dosaduvam,ili na rabota ili vo skolo,na angliski....a sepak imav vreme za niv,za drugarkite,za domasnite pa duri i da go prosetam kuceto:smir:seto toa me natera mnoooooogu da razmisluvam i da svatam se so vreme,da ne mi e strav od novi predizvici,od nov zivoten stil!
sozreana sum poveke odkolku sto treba ko za moi godini i na rabotite na koi jas mislev pred 2 godini seaga na toa razmisluvaat moite vrsnici....ama sepak se gordeam na ona sto go postignav:wink:

 

[Pretty bItCh]

sledejki go primerot na mojata majka,gledajki ja nejzinata istrplivost,gledajki kako se spravuva so nekoi teski situacii,sozreav.i se gordeam so poprimiv del od nejziniot presilen karakter.taka sto deneska mn se razlikuvam od site moi vrsnici.a toa da sozrees pred vreme e dobro ili loso neznam.zavisi od mn raboti!

 

[Bush(av)]

Цел живот дружејќи се со постари, пораснав предвреме и муабетите што ги вртат мои врсници ми звучат смешно и детски.
Неколку настани што ми се случија годинава, ми врзаа добри животни шлаканици ме натераа да сфатам дека животот е премногу проклето краток и никогаш не можеш да посветиш премногу внимание и премногу љубов на член од семејството.

 

[латас]

ех... созревање... не знам дали сум созреал сеуште... често пати мислам дека премногу се разликувам од моите врсници... од малечок се чувствувам така... не ретко се дешава да бидам црна овца во стадото, каде никој не се секира за ништо и гледа само површно на животот и нештата... меѓутоа кога ќе фрлам поглед наназад ќе видам дека и она малку искуство кое го имам стекнато, сепак не едоволно да речам дека сум зрела личност... се обидувам да созреам... се обидувам да не бидам уште едно разгалено тинејџерче, туку на животот да гледам конструктивно...

 

[NeMiRnA]

Па да,имав таква лоша шанса да пораснам пред времено.Живеев 9 месеци со сознанието дека сум на светов само со мајка ми,а татко ми лежи некаде мртов и неможат да го најдат.Мхммм...среќна сум што испадна поинаку.
Тоа беше најлошиот период во мојот живот,можеби тогаш не во целост ја имав сфатено состојбата,па целата ситуација која настана беше на мој грб,да не образложувам во детали...Едноставно продолжив без да плачам и се она што го правеше татко ми за да созреам и сите оние совети кои ми ги даваше од негово лично искуство,прерано ги осетив на мој грб баш во тој период и тоа тотално сама,за мајка ми приказната е подолга...
Од татина ќерка морав целосно да се осамостојам,зашто ни мајка ми не беше она што беше...
И знаете што?!Кога ми е најтешко,најсреќна сум дека го имам пак покрај себе и што и да ми се случува во животов неможе да ме сруши,она што тогаш го преживеав се надевам дека нема да го преживеам уште 50години,а полошо од тоа нема...сепак животот е убав.Се е како порано,моите,животот,но јас не сум...ама и тоа е убаво,барем не живеам во заблуда...