- Член од
- 17 август 2005
- Мислења
- 1.410
- Поени од реакции
- 23
Се утепав од барање по форумов да најдам нешто за Бодлер како мој личен фаворит, надевајќи се дека не е изоставен...на мое големо изненадување, немаше ни тема а во постови беше спомнат мноогу ретко, па сметам дека вреди за еден ваков голем фасцинантен писател да се отвори тема за неговото животно дело 
...
Бодлер е роден во Паризhttp://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9F%D0%B0%D1%80%D0%B8%D0%B7 на 9 Април 1821 година, во куќата на аголот од улицата Отфеј и булеварот Сен Жермен, како син на Франсоа Бодлер и Каролина со моминско презиме Аршанбо-Дефаи. Во 1827, умира неговиот татко, а веќе следната година, мајка му се премажува за мајорот Жак Опик, одликуван учесник во походите на Наполеон. Во 1837 година, Бодлер добива втора награда за стихови напишани на латински на еден гимназиски литературен конкурс, а две години подоцна исфрлен е од гимназијата поради тоа што не сакал да му го даде на професорот писменцето дофрлено од еден соученик .
Во 1840 година, Бодлер се запишува на правниот факултет и почнува да ужива во слободите на студентскиот живот. Токму во овој период се смета дека Бодлер се заразил со сифилис. Загрижени поради другарувањето на Шарл со повеќе млади поети и неговата јавна боемија (со која тој се запознава во Латинскиот кварт), неговите родители се решаваат да го одделат некое време Бодлер од развратниот Париз и да го пратат на подолго патување. На 9 јуни 1841http://mk.wikipedia.org/wiki/1841 година, Шарл Бодлер тргнува за Калкута. Во февруари следната година, со бродот "Алсид", шест месеци порано отколку тоа е предвидено, Бодлер се враќа во Париз, каде се запознава со мулатката Жана Дивал, статистка во еден помал париски театар. Врската со неа, и покрај повремените прекини, ќе трае до крајот на Бодлеровиот живот. Многу песни во неговата најпозната збирка поезија -Цвеќиња на злото - се инспирирани токму од оваа Црна Венера.
Во 1845 година, во весникот Артист, излегува сонетот На една креолка. Потпишан е со името Бодлер-Дифаи. Во 1847 година, Бодлер се запознава со артистката Марија Добрен која, несомнено е инспирација за неколку песни од Цвеќиња на злото. Револуционерната 1848 година, Бодлер ќе ја пречека со пушка во рака и со еден постојан извик кој од неговата уста ќе одекнува низ улиците на Латинскиот кварт: "Генералот Опик на стрелање!". Кон крајот на оваа година се појавува неговиот прв превод на едно дело од Едгар Алан Поhttp://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%95%D0%B4%D0%B3%D0%B0%D1%80_%D0%90%D0%BB%D0%B0%D0%BD_%D0%9F%D0%BE.
Во 1851 година, Теофил Готје ќе го запознае Бодлер со Аполонија Сабатје, љубовница на еден богат банкар која во својот салон собира познати имиња од културната елита на Париз. Наредните години, Бодлер постојано ќе ѝ испраќа писма и свои песни никогаш не откривајќи го сопствениот идентитет. Во Ревија на два света (Revue des deux mondes) се појавуваат осумнаесет песни на Бодлер со белешка дека се дел од идната збирка Цвеќиња на злото. Во 1856http://mk.wikipedia.org/wiki/1856 година излегуваат Необични приказни од По во превод на Бодлер.
На 25 Јуни 1857 година, годината во која умира генералот Жак Опик, од печат излегува највлијателната збирка поезија на деветнаесеттиот век - Цвеќиња на злото. Неколку дена подоцна, во Фигаро, се појавува остар напад на збирката со посочување на песните што, според авторот на написот, се неморални. Набргу потоа, издадена е наредба за запленување на целиот тираж на збирката и е покренато обвинение против авторот и издавачот на делото. Пред судењето, Бодлер ѝ пишува на Аполонија Сабатје, откривајќи го својот идентитет и песните што ѝ се нејзе посветени, и притоа ја замолува да интервенира во негова корист кај судиите. Судењето се одржува на 20 август. Одлучено е Бодлер да плати казна од 300 (подоцна е намалена казната на 50 франци, на молба на Шарл), а издавачот од 200 франци. Исто така, изданието е запленето, а шест песни, кои се прогласени за крајно неморални, ќе биде одлучено дека не смеат да се печатат во ниту едно од наредните изданија на делото. Осудата на Цвеќиња на злото ќе биде симната дури по една ревизија на процесот одржана во 1949година.
Во 1858 година, излегуваат Авантурите на Артур Пин на По во превод на Бодлер, како и првиот дел на Вештачки раевиhttp://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%92%D0%B5%D1%88%D1%82%D0%B0%D1%87%D0%BA%D0%B8%D1%82%D0%B5_%D1%80%D0%B0%D0%B5%D0%B2%D0%B8&action=edit&redlink=1. Вториот дел од оваа книга ќе излезе две години подоцна. По појавувањето на второто издание на Цвеќиња на злото, во Лондон, англискиот поет и критичар Алџернон Чарлс Свинберн објавува еден напис за Бодлер во кој мошне високо го оценува неговото творештво.
Во 1864 година, во Фигаро, се појавуваат неколку песни во проза кои носат заеднички наслов Сплинот на Париз. Следната година, Малармеhttp://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%A1%D1%82%D0%B5%D1%84%D0%B0%D0%BD_%D0%9C%D0%B0%D0%BB%D0%B0%D1%80%D0%BC%D0%B5&action=edit&redlink=1 ја објавува песната во проза Книжевна симфонија, чиј втор дел е посветен на делото на Бодлер. И Пол Верлен објавува неколку написи за Бодлер полни со воодушевување. Во меѓувреме, здравствената состојба на Бодлер се влошува. Две години подоцна, откако ја издава збирката Прибирци , при посетата на црквата Сен Лу во Намир, Бодлер претрпува мозочен удар. Како последица од него, тој ја губи моќта на говорот и по неколку месеци е префрлен во болница во Париз, каде има поставено само една слика на Мане и една копија на Гоја. Тука, му свират дела на Вагнер.
На 31 Август 1867 година, Бодлер умира во рацете на мајка си. Погребан е на 2 септември на гробиштата на Монпарнас, покрај својот очув, генералот Опик....
референцес- Википедија афкорс =)
Досега ги имам прочитано само Цвеќе на злото, може да ја најдете во пдф верзија на http://www.baneprevoz.com/ , и Сплинот на Париз... искрено во Сплинот на Париз има според мене далеку подобри творби, додека во Цвеќе на злото е мојата омилена песна:
Химна Лепоти
Стижеш ли с неба ил из вечних тама
Лепото? Твој поглед, свет и крцат тмином,
Измешано сипа зло и добро нама,
Па те зато могу поредити с вином
У твом оку сунце залази и свиѓе;
Као бурно вече ти одишеш зраком;
Усне ти амфора, а пољубци пиќе,
Што хероје чини слаби, децу чини јаком.
Из безднана крочи ил са звезда паде?
Уз твој скут се Удес мота као псето;
Насумце расипаш радости и јаде,
Владајуќи над свим, нехајна за све то.
По мртвима газиш и ругаш се њима;
Под накитом твојим и Гроза је љупка,
А Порок, тај драгуљ најдражи меѓ свима,
По стомаку твоме заљубљено цупка
Озарени смртник лети твојим трагом,
Светиљко, и кличе: Благослов твом пламу!
Дахтави љубавник повијен над драгом
Сличи смртнику што милује јаму.
Са небеса или из пакла, шта мари,
Лепото! Грдобо грозна и проклета!
Ако ми твој поглед, осмех и све чари
Шире врата досад непознатог света!
Бог или Сатана? Анѓео, Сирена,
Што мари, чиниш ли= о, мирисе, сјају,
Свилоока вило, краљице љубљена!-
Свет мање одвратним док нам дани трају?
...на српско хрватски е книгата, сметав дека не сум достојна јас да ја преведувам, затоа и така ја шлапнав тука :smir:
Некој друг? обожавател на Бодлер?
...Бодлер е роден во Паризhttp://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9F%D0%B0%D1%80%D0%B8%D0%B7 на 9 Април 1821 година, во куќата на аголот од улицата Отфеј и булеварот Сен Жермен, како син на Франсоа Бодлер и Каролина со моминско презиме Аршанбо-Дефаи. Во 1827, умира неговиот татко, а веќе следната година, мајка му се премажува за мајорот Жак Опик, одликуван учесник во походите на Наполеон. Во 1837 година, Бодлер добива втора награда за стихови напишани на латински на еден гимназиски литературен конкурс, а две години подоцна исфрлен е од гимназијата поради тоа што не сакал да му го даде на професорот писменцето дофрлено од еден соученик .
Во 1840 година, Бодлер се запишува на правниот факултет и почнува да ужива во слободите на студентскиот живот. Токму во овој период се смета дека Бодлер се заразил со сифилис. Загрижени поради другарувањето на Шарл со повеќе млади поети и неговата јавна боемија (со која тој се запознава во Латинскиот кварт), неговите родители се решаваат да го одделат некое време Бодлер од развратниот Париз и да го пратат на подолго патување. На 9 јуни 1841http://mk.wikipedia.org/wiki/1841 година, Шарл Бодлер тргнува за Калкута. Во февруари следната година, со бродот "Алсид", шест месеци порано отколку тоа е предвидено, Бодлер се враќа во Париз, каде се запознава со мулатката Жана Дивал, статистка во еден помал париски театар. Врската со неа, и покрај повремените прекини, ќе трае до крајот на Бодлеровиот живот. Многу песни во неговата најпозната збирка поезија -Цвеќиња на злото - се инспирирани токму од оваа Црна Венера.
Во 1845 година, во весникот Артист, излегува сонетот На една креолка. Потпишан е со името Бодлер-Дифаи. Во 1847 година, Бодлер се запознава со артистката Марија Добрен која, несомнено е инспирација за неколку песни од Цвеќиња на злото. Револуционерната 1848 година, Бодлер ќе ја пречека со пушка во рака и со еден постојан извик кој од неговата уста ќе одекнува низ улиците на Латинскиот кварт: "Генералот Опик на стрелање!". Кон крајот на оваа година се појавува неговиот прв превод на едно дело од Едгар Алан Поhttp://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%95%D0%B4%D0%B3%D0%B0%D1%80_%D0%90%D0%BB%D0%B0%D0%BD_%D0%9F%D0%BE.
Во 1851 година, Теофил Готје ќе го запознае Бодлер со Аполонија Сабатје, љубовница на еден богат банкар која во својот салон собира познати имиња од културната елита на Париз. Наредните години, Бодлер постојано ќе ѝ испраќа писма и свои песни никогаш не откривајќи го сопствениот идентитет. Во Ревија на два света (Revue des deux mondes) се појавуваат осумнаесет песни на Бодлер со белешка дека се дел од идната збирка Цвеќиња на злото. Во 1856http://mk.wikipedia.org/wiki/1856 година излегуваат Необични приказни од По во превод на Бодлер.
На 25 Јуни 1857 година, годината во која умира генералот Жак Опик, од печат излегува највлијателната збирка поезија на деветнаесеттиот век - Цвеќиња на злото. Неколку дена подоцна, во Фигаро, се појавува остар напад на збирката со посочување на песните што, според авторот на написот, се неморални. Набргу потоа, издадена е наредба за запленување на целиот тираж на збирката и е покренато обвинение против авторот и издавачот на делото. Пред судењето, Бодлер ѝ пишува на Аполонија Сабатје, откривајќи го својот идентитет и песните што ѝ се нејзе посветени, и притоа ја замолува да интервенира во негова корист кај судиите. Судењето се одржува на 20 август. Одлучено е Бодлер да плати казна од 300 (подоцна е намалена казната на 50 франци, на молба на Шарл), а издавачот од 200 франци. Исто така, изданието е запленето, а шест песни, кои се прогласени за крајно неморални, ќе биде одлучено дека не смеат да се печатат во ниту едно од наредните изданија на делото. Осудата на Цвеќиња на злото ќе биде симната дури по една ревизија на процесот одржана во 1949година.
Во 1858 година, излегуваат Авантурите на Артур Пин на По во превод на Бодлер, како и првиот дел на Вештачки раевиhttp://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%92%D0%B5%D1%88%D1%82%D0%B0%D1%87%D0%BA%D0%B8%D1%82%D0%B5_%D1%80%D0%B0%D0%B5%D0%B2%D0%B8&action=edit&redlink=1. Вториот дел од оваа книга ќе излезе две години подоцна. По појавувањето на второто издание на Цвеќиња на злото, во Лондон, англискиот поет и критичар Алџернон Чарлс Свинберн објавува еден напис за Бодлер во кој мошне високо го оценува неговото творештво.
Во 1864 година, во Фигаро, се појавуваат неколку песни во проза кои носат заеднички наслов Сплинот на Париз. Следната година, Малармеhttp://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%A1%D1%82%D0%B5%D1%84%D0%B0%D0%BD_%D0%9C%D0%B0%D0%BB%D0%B0%D1%80%D0%BC%D0%B5&action=edit&redlink=1 ја објавува песната во проза Книжевна симфонија, чиј втор дел е посветен на делото на Бодлер. И Пол Верлен објавува неколку написи за Бодлер полни со воодушевување. Во меѓувреме, здравствената состојба на Бодлер се влошува. Две години подоцна, откако ја издава збирката Прибирци , при посетата на црквата Сен Лу во Намир, Бодлер претрпува мозочен удар. Како последица од него, тој ја губи моќта на говорот и по неколку месеци е префрлен во болница во Париз, каде има поставено само една слика на Мане и една копија на Гоја. Тука, му свират дела на Вагнер.
На 31 Август 1867 година, Бодлер умира во рацете на мајка си. Погребан е на 2 септември на гробиштата на Монпарнас, покрај својот очув, генералот Опик....
референцес- Википедија афкорс =)
Досега ги имам прочитано само Цвеќе на злото, може да ја најдете во пдф верзија на http://www.baneprevoz.com/ , и Сплинот на Париз... искрено во Сплинот на Париз има според мене далеку подобри творби, додека во Цвеќе на злото е мојата омилена песна:
Химна Лепоти
Стижеш ли с неба ил из вечних тама
Лепото? Твој поглед, свет и крцат тмином,
Измешано сипа зло и добро нама,
Па те зато могу поредити с вином
У твом оку сунце залази и свиѓе;
Као бурно вече ти одишеш зраком;
Усне ти амфора, а пољубци пиќе,
Што хероје чини слаби, децу чини јаком.
Из безднана крочи ил са звезда паде?
Уз твој скут се Удес мота као псето;
Насумце расипаш радости и јаде,
Владајуќи над свим, нехајна за све то.
По мртвима газиш и ругаш се њима;
Под накитом твојим и Гроза је љупка,
А Порок, тај драгуљ најдражи меѓ свима,
По стомаку твоме заљубљено цупка
Озарени смртник лети твојим трагом,
Светиљко, и кличе: Благослов твом пламу!
Дахтави љубавник повијен над драгом
Сличи смртнику што милује јаму.
Са небеса или из пакла, шта мари,
Лепото! Грдобо грозна и проклета!
Ако ми твој поглед, осмех и све чари
Шире врата досад непознатог света!
Бог или Сатана? Анѓео, Сирена,
Што мари, чиниш ли= о, мирисе, сјају,
Свилоока вило, краљице љубљена!-
Свет мање одвратним док нам дани трају?
...на српско хрватски е книгата, сметав дека не сум достојна јас да ја преведувам, затоа и така ја шлапнав тука :smir:
Некој друг? обожавател на Бодлер?
треба да пишувам есеј за цвеќиња на злото, утре имаме писмена :smir:
