Кога бев мал имав една книга која што се викаше 1000 зошто, 1000 затоа. Во оваа книга имаше една страна каде беше нацртан еден човек од дивјаштвото како плови на труп (дрво) по некоја река.
Ако денес земаме да ја споредиме морепловната историја со историјата на патување во вселената тогаш мораме да признаеме дека не сме на брод со нуклеарен погон, не сме на брод на нафта, не сме на параход, не сме на ниво на шпанските армади/англиските еквиваленти од времето, не сме до бродот на колумбо, не сме до кинеските бродови, не сме до викинзите, не сме до феникијските, не сме до лотките, не сме до кајчињата туку сме токму на тој труп.
За мене да одиш во вселената (со денешна технологија) е исто (ако не и полошо) од препловување на пацификот (од Сан Франциско до Хонг Конг) на исечено дрво.
Сега не викам дека ситуацијата нема да се поправи, но јас сепак мислам дека додека големите компании (што вртат многу пари) не најдат голем ќар, ништо нема да биде. Сакам да кажам дека ако има поголем ќар за компаниите таму одколку дома, тогаш ќе има шетање по планетите. Или тоа или промена на системот по кој се раководиме денес.
Технологијата ќе дофати кога и да е, но прашањето секогаш ќе биде политичко а не вселенско.