^^И играчите имаат дел од вината. Мора да сакаш да играш одбрана, Лејкерси неќат. Нема жар, нема мотивација, нема страст. Се разбира дека тренерот треба да ги мотивира играчите, но не е тоа целата приказна... И со Јута и со Хјустон и со Орландо гледам тим кој неќе да се се залага. Тим кој игра топло-ладно (поќе ладно). Една вечер со Денвер играш совршено, другата вечер Арон Афало, изгледа како второто доаѓање на Џордан.
Само малку да се вратиме назад во 2009, кога ги имавме Ариза и Одом во тимот, противниците знаеа дека играат со Лејкерси и во главата му се вртеше само со колку поени ќе изгубат. Тоа ти е, како некој маалски силеџија, шо му ги зема парите за кифла на послабите. Знаеш дека иди, ама не можеш ништо. Се плашеа тимовите од нас. Машини бевме. Ама имавме идентитет, една од најважните карактеристики за шампионски тим. Знаевме да наметниме игра. Исто, многу многу важно. Не ми е гајле кој си, ќе играш како Лејкерс свири. И да изгубевме, то ќе беше под наши услови. Ок напад, и ок одбрана. Немаше топ одбрана, ама имаше константна. И многу важно, сите си ги знаеја улогите. Се знај кој ќе шутира за три, се знај кој ќе е во рекет, кој ќе шутира од полу дистанца.
Болдираните работи не ебат во мозок, и паралелно ни ги кратат нервите.