Тука има две ситуации кои налагаат различни услови за развивање на една ваква врска:
1. Детето живее со мајката.
2. Детето живее со таткото.
Разликата е очигледна.
Како и да е, за една ваква врска треба премногу труд и трпение, не е едноставно.
Само пример. Може да се најдеш во ситуација да те изнервира детето, а да не се чувствуваш доволно компетентен да реагираш со повишен тон (а за кревање рака да не прајме муабет), плашејќи се дека ќе чуеш: „Ти немаш право да ми викаш, не си ми мајка/татко“. Може ако реагираш кај партнерот за тој да преземе, детето да си го протолкува поинаку и да ви замери што сте го довеле до конфликт со родителот.
Детето на партнерот не треба да те плаши, ако избереш правилен пристап нема да се има проблеми и врската/бракот ќе си бидат како што треба.
И тоа дека ќе ги делат децата - не мора да значи. Нема нешто поубаво од тоа да почувствуваш дека си му исто како и другото дете, да чувствуваш дека те сака исто (да, возможно е), пред секој да те претставува како ќерка/син и се грижи за твојата иднина.
Не сум се нашла во ваква ситуација, но како што кажа RealGirl, не ги етикетирам луѓето.
Без разлика каков е односот меѓу мајката и детето, би дала се` од себе да почувствува дека сум му пријател, дека не му мислам лошо, дека може да ми се обрати за било што. Ако не сум го родила јас, не значи дека не можам да го сакам како свое.
Околината воопшто не ме загрижува. Доколку би се нашла во ваква ситуација, поважно би ми било како да се комуницира со детето и како да се создадат здрави услови за одржување на врската.
