mental health discussion: *exists*
me: *summoned*
Никој не се раѓа со психолошки дисфункции (избегнувам да ги нарекувам болести бидејќи тие не се буквални болести туку се само начини на справување со болка). Тоа што во меинстримот имаме потреба да ги нарекуваме „болни“ луѓето кои направиле нешто што ние го сметаме за лошо, произлегува потребата ние да си го дистанцираме егото (сликата за себе, како ние се гледаме себеси) од таа личност и тоа што го направила таа личност.
Постои голема емоционална девијантност во светот, а тоа доаѓа примарно од емоционалната неписменост. Оди до степен до кој не ни приметуваме дека постои некаква емоционална дисфункција, затоа претпоставуваме дека личност со нездрав психолошки склоп доаѓа од нормално семејство, па велиме дека таа личност е така родена, нешто и фали итн.
Во суштина, она што се подразбира под „нормално“, односно во склад со нормата, просечното, го подразбира и колективниот нездрав начин на емоционално бидување и справување со сета емоционална болка која се протега над нашите модерни општества - почнувајчи од најрано детство. Генерално сите дисфункции доаѓаат од длабокото врежување на тие нездрави емоционални шеми во нашиот ум кога сме деца, бебиња, кога речиси и немаме свесност или меморија. Но, умствената структура има меморија, нашето тело има меморија и во себе го складираме секој плач, секој недостаток на љубов, внимание, секоја незадоволена автентична емоционална потреба. Ете од таму, доаѓаат оние луѓе кои ние со цело задоволство сакаме да ги означиме како „болни“, само за да избегнеме да препознаеме дел од себе во нив.
Убаво кажа, Анон
:
Секако дека секој си сноси одговорност за себе и за својот живот. Секој од нас носи одговорност за своите дела, без разлика кој е коренот. Сепак, одговорност не е исто што и каменување, отфрлање, деградација на битието, непризнавање на валидност на емоционално искуство итн. Не сме виновни за она што ни се случило, но имаме обврска да станеме емоционално писмени за да се разбере сами себе, а со тоа, да станеме доволно емоционално писмени за да го разбереме и другиот, без разлика дали тој друг е наркоман, убиец или вршител на било какво дело кое ние не го одобруваме.
Само така можеме да им овозможиме простор за закрепнување и регенерација на оние кои крахирале со своето ментално здравје, меѓутоа, и на оние кои навидум се претставуваме како „нормални“, при што таа наша дисфункционална нормалност се јавува исклучиво како адаптација на нашите емоционално дисфункционални општества.
Да сте ми живи, здрави и емоционално писмени.
