Jas se slagam so vas ,sozivotot go imalo poveke porano no go ima i denes i ne e taka crno kao sto izgleda na forumot nego denes poaktivni na forumot se antialbancite od srbsko poteklo, ete procitajte go filip pa ke vi bide jasno Филип Петровски
Во почетокот на деведесеттите бев студент на Филозофскиот факултет во Скопје. Тоа беа првите години на македонската независност. Се' уште не беше јасно изградено националното чувство за Македонија. Тогаш единствена политичка сила која зборуваше за македонските работи (репрезентација, пари, армија...) гласно и радикално, беше ВМРО-ДПМНЕ, која се породи врз традициите на историското ВМРО. Затоа при каква било пројава на радикалност, национализам, патриотизам или политички афинитет, речиси секој од нас инклинираше кон ВМРО. За нас ВМРО беше еквивалент на Македонија, на посебност како народ, на исконската потреба да се биде свој на свое. Не бевме многу упатени во политиката. Не знаевме многу за работите. Бевме многу млади. Ама за македонските работи учевме, се интересиравме и градевме свои ставови за кои се водеа долготрајни дискусии. Секако, не сите од нас беа на позиција дека Македонија е на добар пат. Кај многумина тоа чувство на откинатост и изневерување на Југославија беше силно изразено. Перењето мозок беше изразено во Македонија најмногу од сите од поранешна Југославија. Така, додека Хрватска и Словенија, веќе одвоени, сигурно газеа кон својата интергација во светскиот систем на држави, кај нас од под кревет се вадеа југословенските знамиња.
Се сеќавам на еден собир на ВМРО во Куманово, во почетокот на 1992 година. Собирот беше за да се изрази македонскиот идентитет на градот. Неколку автобуси со вмровци беа дојдени од околните градови за поддршка, бидејќи во мојот град тоа време беше тешко, дури и ризично, да се биде вмровец. Излегоа патриотите со македонските знамиња со шестнаесет краци и со лавовите. Некои од нив со црвените баретки на главите. Митингот се одржуваше во центарот, на плоштадот. Ечеше македонска патриотска музика испеана од Симеон Гугуловски. Празник на душата. Еден момент како да започна земјата да татни. Не знаевме што се случува се' додека на другата страна од плоштадот не ги забележавме југословенските знамиња и огромната пројугословенски настроена толпа. Десет пати побројна од нас. Забележливо агресивни тргнаа на нас. Меѓу нас имаше полициски кордон. Шајкачите тргнаа да се пресметаат со тие што се дрзнале да изразат македонска определба во нивната драга помалку Југославија, повеќе Србија. Тој ден настрадаа излозите на некои угостителски објекти, и беа искршени автобусите на вмровците кои дојдоа од другите градови. Баш би сакал да ги погледнам снимките на полицијата, која од пристојна висина го снимаше настанот. Интересно би било низ денешна перспектива да се види каде се денеска углавени Југословените и шајкачите во македонската хиерархија. Не дека посебно ми е потребно да се занимавам со лични истории, туку затоа што сакам да дознаам каде завршија тогашните лидери на југословенството и комунистичките функционери кои плачеа за Југославија. Со сигурност знам дека дел од нив денеска имаат вмровски книшки, а дел се високи функционери и сега ја водат Македонија кон посветла европска иднина.