Живемее во систем со свои запчаници. И дури и уметниците, ако сакаат да бидат некаков дел од другите во општеството, односно да им ги пренесат своите дела, мораат да се ушалтаат у некој запчаник. Тие не може да се одделат од услугите кои ги нудат институциите, јавните објекти итд.
Поинаку, ликовниот уметник има потреба од галерија во која ќе ги изложи своите дела, куратор кој ќе ги пренесе истите на публиката...Музичарот има потреба од дискографски куќи, концертни хали...Писателот од издавачки куќи, печатници, книжари...итд.
Се на се, ако сакаш твоите дела да имаат било какво влијание врз другиот, мора некако да ги експонираш пред спектатори. И од тој процес, институциите/организациите се неодделив дел.
Идејата пак за уметник кој твори само и единствено за себе, и себично ги чува делата за свои очи, е романтичарски мит.
И тогаш се доведува во прашање самата вокација уметник.
Дури и хард кор концептуалистите, кои фураат анти-институционализам, чуваат фотографии и други записи од своите дела.
Затоа што и тие се свесни дека уметноста добива вистинска тежина дури кога ќе допре, барем на момент, нечиј светоглед, нечиј живот.
Оттаму, ако идејата за слободен уметник е некој што твори сам за себе, без притоа да го експонира плодот на своето творешво, онда имаме сериозно мал број на такви уметници, ако не и непостоечки, односно нула.
Всушност, фактот дека си поврзан со институции и публика, не те прави помалку уметник, или помалку слободен/неслободен уметник. Баш напротив.
Поради тоа, пак ќе го прашам авторот на темата:
Што подразбира под "неслободен" уметник?