Се сеќавате кога се убив самиот ?
Знам дека сега сум како ништо, повеќе не сум тоа што бев.
Се убив, се демоделирав самиот себеси откако станав мек како пластелин..
Тие ми зедоа се, ја зедоа мојата љубов, ги зедоа моите текстови, ги зедоа моите слики, ги зедоа моите песни, ја украдоа целата уметност на мојата душа и грубо ја сместија во нивните животи без да видат дека таа воопшто не се вклопува таму како да е парче од некоја друга сложувалка.
Сега се осеќам како стар пијаница кој изгубил секаква замисла за тоа што би правел понатаму. Многу малку се трудам да остварам некоја од моите идеи затоа што знам дека тие навидум би изгледале украдени. Всушност, денес, секое едно нешто е благијат на друго.
Излегувам надвор да шетам по улиците секогаш после полноќ,како да очекувам тие улици во овој мртов град да ми ги дадат посакуваните одговори на неформулираните прашања. Порано, барем знаев да се запрашам самиот себеси , безразлика дали стануваше збор за некое прашање чиј одговор беше невозможен да се најде, денес не знаам ни да се запрашам самиот себеси, не знам што сакам јас од овој живот, што барам јас од него. Додека шетам така сите кучиња лаат по мене, како да го гледаат тие демонот кој влегол во мене.
Што е оваа фикција во која што живеам ? Дали е фикција воопшто ? Дали е реалност ? – НЕ! Ова не може да биде реално, реалноста е посурова, ова е премногу СИВО! (би рекол) .
Тие и ми ја одзедоа желбата да пишувам, порано кога и да ја имав таа желба седнував и пишував по нешто и потоа се гордеев со тоа, а сега демонот што е во мене повеќе не ме поттикнува да пишувам туку само ме “измачува” и остава сите тие желби да распрснат како балони од сапуница или да се натрупаат во мене .. и никогаш повеќе ништо од мене не може да излезе, ниту збор, ниту реченица... ниту прашање, ниту одговор...
Нешто мое,поубаво ми изгледаше тој што кажува да биде машко...
