Свети Димитрија Солунски - МАКЕДОНСКИ

[Радев]

Нема информации книгата во која пишува за "јазикот" да е изгубена. Станува збор за книга напишана од непознат автор во втората половина на VII век. Таа е целосно позната и никогаш не била губена.

Атанасиј Библиотекар прави ревизии во IX век. Тој користи "рецензии", не оригиналот на чудата. The exact recension of the Greek acts of St. Demetrius which he used for his translation has been lost.


За тоа те прашав, кои точно "чуда" се изгубени, бидејќи многу автори пишувале за чудата, мачеништвото и пофалени зборови.

 

[Bratot]

Мaли Радко,

Да скратам, покажи ги оригиналните страници и достави ни ги задолжителните информации како датум на издавање, автор(и), итн.

Толку денови изминаа, а воопшто не се потрудивте да доставите комплетен цитат.

 

[Радев]

Acta S. Demetrii, pp. 180 F+
Автор: неизвесен
Датум: втората половина на VII век

 

[Bratot]

Св. Димитрија претставува еден од најраните и најпознати христијански култови почитувани во Македонија. Големиот број зачувани ракописи за св. Димитрија, во кои се опишани мачеништвата, чудата и пофалбите, сведочат за широката популарност што го следела култот низ вековите. Меѓутоа, легендарниот карактер на овие изворни податоци се причина за долгогодишната научна полемика околу потеклото на култот на овој христијански светец.

Наспроти општоприфатеното мислење дека св. Димитрија бил маченички убиен во градот Солун, Сириската и Хиеронимијанската мартирологија, како и археолошките наоди, упатуваат на фактот дека култот прво настанал во Сирмиум (Сремска Митровица), а подоцна во средината на 5 век бил пренесен во Солун. Потврда за тоа е фактот што запишаната традиција, според која маченичката смрт св. Димитрија го затекнала во Солун, содржи одредени неточности. Досега истражувачите воопшто не посветиле внимание на грешката содржана во сите зачувани мачеништва на св. Димитрија, каде што е погрешно наведен императорот Максимијан Херкулиј, како одговорен за неговата смрт, иако изворно е потврдено дека Солун бил политичко и воено седиште на цезарот Максимијан Галериј. Отсуството на името на Галериј при образложувањето на маченичката смрт на Димитрија говори дека тој, всушност, не го наредил убиството во Солун. Со тоа се потврдува дека св. Димитрија загинал во Сирмиум во 304 година, а подоцна култот бил преземен од солунјаните. Поради тоа, авторите на Мачеништвата при присвојувањето на култот од Сирмиум биле принудени да направат модификација на легендата, опишувајќи ги веродостојните историски податоци за присуството на Галериј во Солун, како дело на Максимијан Херкулиј, кој никогаш ниту бил ниту престојувал во Солун.

Во традиционалната историографија воопшто не му е посветено внимание на прашањето за потеклото на Димитрија, иако уште во 19 век Т. Тафел, познавач на историјата на Солун, се изјаснил дека "родот на Деметриј се поврзува со древните Македонци". Тафел ги имал предвид изворните податоци на Симеон Метафраст (10 век), кој во своите Мачеништва на св. Димитрија пишува дека "што се однесува до родителите бил од познат и најславен род, самиот истакнувајќи се меѓу древните Македонци". Метафраст служејќи се со податоците од Теодорит Кирски, истакнува дека "градот Солун е голем и добро населен, им припаѓа на Македонците и е главен град на Тесалија и Ахаја, исто како и на другите народи, кои стојат под префектот на Илирик". Метафраст јасно посведочил дека Димитрија потекнувал од Солун, од македонски род, што е сосема логично ако се земе предвид дека Македонците биле мнозинството жители на Солун во рановизантискиот период. Тоа го потврдува и солунскиот архиепископ Јован, кој во "Чудата на св. Димитрија Солунски" пишува дека тој бил најзаслужен за одбраната на градот од нападот на словенско-аварската војска во 586 година, бидејќи им влеал "храброст на Македонците". Ако се има предвид дека "Чудата" напишани од архиепископот Јован, всушност, им биле наменети на солунјаните, како своевидни хомилии, тогаш признанието што им го дал на Македонците за нивната храброст е уште една потврда за нивната поврзаност со култот на св. Димитрија.

Прашањето околу идентификацијата на претходното божество кое имало удел во креирањето на култот на св. Димитрија во голема мера придонесува за разјаснувањето на неговото потекло. Неспорен е фактот дека пред прифаќањето на култот на св. Димитрија, солунјаните масовно го почитувале паганското божество Кабири. Лактанциј известува дека во 4 век Македонците најголема почит имале спрема Кабирите, како народно божество. Од податокот на Фирмики Матерни (4 век) се дознава дека во тоа време Македонците во Солун со "крвави раце му се молеле" на ова божество. Поаѓајќи од ваквата религиозна определба на солунјаните, станува јасна и популарноста и брзото ширење на култот на св. Димитрија, претставувајќи спој меѓу религиозните традиции во градот.

Фестивалот што го придружувал чествувањето на св. Димитрија во Солун почнувал на 26 октомври и траел 9 дена, слично како и древниот македонски религиозен фестивал Олимпија, посветен на Зевс и на музите, кој се организирал во македонското светилиште Дион во октомври и траел 9 дена. Улогата на македонските традиции во создавањето на култот на св. Димитрија и нивното одржување во текот на вековите најдобро може да се согледаат во византиската сатира "Тимарион" од средината на 12 век. Во неа се вели дека "денот на св. Димитрија е голем празник, исто како Панатинеи во Атина и Панионии во Милет; тој е величествена македонска веселба и на неа се собира народ не само тамошниот, македонскиот, туку секаков и отсекаде".

Според изворните податоци, Димитрија бил веродостојна историска личност, кој потекнувал од Солун од македонски род, но смртта го затекнала во градот Сирмиум во 304 година. Во средината на 5 век, политичко-црковниот судир меѓу Византија и Западната Римска Империја го условил пренесувањето на култот од Сирмиум во Солун. Со префрлањето на култот во Солун, било неопходно да се направи и модификација на легендата за св. Димитрија, за да се прикаже неговата наводна маченичка смрт во Солун. Во средината на 5 век во Солун била подигната и црква посветена на св. Димитрија, што влијаело овој култ нераздвојно да се поврзе за градот Солун, од каде што мошне брзо се распространил во цела Македонија.

За големата почит што му била укажувана на св. Димитрија во Солун, како заштитник на градот, најилустративно говори хартофилаксот Јован Стримбикон (14 век), кој дури ги прекорил солунјаните поради тоа што го почитувале св. Димитрија повеќе одошто самиот Христос.

Митко Панов

http://star.utrinski.com.mk/?pbroj=1321&pr=21&stID=9955
--- надополнето: Jul 31, 2011 7:34 PM ---

Acta S. Demetrii, pp. 180 F+
Автор: неизвесен
Датум: втората половина на VII век

Извини, ама ова НЕ е оригиналот.
Нареден пат ќе те банирам за подметнување на фабрикувани материјали.

 

[Радев]

Сакаш на некој начин да се добијам оригинал од VII век и да ти го скенирам ли?

А не сакаш ли директно оригиналот од VII век по пошта да ти го пратам?

Јас ти покажувам документ на грчки со точен текст на оригиналот од VII век, ти ми покажуваш некој со PHD што бил напишал. Ова не е сериозно.

Сериозните научници велат дека тоа за "Сремска Митровица" е само верзија на некои истражувачи.

 

[Bratot]

Значи заклучивме дека го немате оригиналот, ниту некој го има.

Тоа што го користите се само подоцнежни верзии кои настанале со продорот на култот, а немаат никаква врска со Димитрија и неговиот живот, наводната “одбрана“ на Солун од Словените.

 

[Радев]

Вистина е, го немам оригиналот од VII век дома.

Не користам подоцнежни верзии, а оригиналот објавен во збирка. Очигледно таму нема скенирана оригинална книга, а само копија. Документот има директна врска со свети Димитар, не случајно се вели "Acta S. Demetrii".

Коментира дали "нашиот јазик" од изворот е македонски или некој друг.

 

[Bratot]

Аха, каде го најде исечениот дел?

И зошто насловот не е на грчки?

 

[Радев]

1. Делот е од "Грчки извори за бугарската историја", том III

2. Тоа треба да прашуваш составувачите на збирката.

 

[Bratot]

Добро, доволно е Радев.

Премногу “оригинали“ за една вечер.

 

[Радев]

Добро, доволно е Радев.

Премногу “оригинали“ за една вечер.

Не смислено нема ли да кажеш? Или додека не го видиш во живо оригиналниот од VII век нема да поверуваш. А дури и да го видиш, ќе речеш дека е фалсификат Таа песна веќе сум ја слушал. Дај некој сигурен извор. Д-р Панов може да се сигурен извор во Република Македонија, ама надвор е во раздел "alternative history", "fringe theories", "minority point of view" и т.н.
--- надополнето: Jul 31, 2011 9:24 PM ---
Верисијата која Панов смета за "апсолутна вистина" е следнава:

"Култот на светителот се преселил во Солун, по апсењето на Сирумиум во 441. Во Солун бил основан храм посветен на Димитар и тој станал почитуван како заштитник на Илирикум и Македонија."

Станува збор за темите.

"Во раниот среден век култот на Св Димитар добива општовизантиска вредност, достигнувајќи особено популарност во времето на царевите од Македонската династија (867-1056). Со помошта на браќата од Солун "Кирил и Методиј", тој бил пренесен кај Словените во IX век, а потоа и кај Бугарите, Србите и Русите...."

Сепак оваа верзиjа се поддржува од малку истражувачи. Секако, македоскија историчар нема како да ја внесе и некаква "македонска" нишка, јазик итн во оваа инаку неподржувана насекаде верзија, што ja прави уште поапсурдна.

Еве малки посериозни автори од господинот Панов:

http://books.google.com/books?id=jv6jcwjW9WUC&lpg=PA281&ots=LbeaMavOMN&dq=Obolensky. The cult&pg=PA281#v=onepage&q&f=false

 

[Ч Е Н Т О]

Не знам дали си запознаен, но во римската империја се зборува латински јазик.

Во оригинал е "Ρωμαιων" односно на "Римјаните".

Аааааа НЕ, со тие куршуми можеш да пукаш кај твоите неписмени азијатски собраќа, а не тука!

За да престанеш да дрочиш со непостоечкава малоумна "дилема" што од петни жили се обидуваш да ја наметнеш за да се забошоти работава, одговори си на едно круцијално прашање:

НА КОЈ ЈАЗИК И ПИСМО МУ ЧАТЕА СВЕШТЕНИЦИТЕ ОД ИСТОЧНАТА РИМСКА ИМПЕРИЈА (позната како Византија) КОГА ГО КОНВЕРТИРАА ВО ХРИСТИЈАНИН ВАШИОТ ПАГАНСКИ ТУРКО-МОНГОЛ ГОБОРИС ВО МИХАИЛ..?

Ајде да видиме колку си ја познаваш сопствената историја.

Јазиците за кои се зборува се старогрчки, латински, словенски и прабугарски.

Хахаха!
Значи пак да констатираме една ноторна вистина и несоборлив ФАКТ = НЕ ПОСТОИ НИКАКОВ "Старо-Б'лгарски" јазик и писмо од којшто е изведен денешниот јазик и писмо што го користат нашите источни соседи (коишто до ден денешен не знаат да си го објаснат сопственото потекло, а уживаат да си го пикаат носот кајшто не му е местото), туку си постои БУГАРСКИ јазик и писмо на кој зборувале нивните ТУРКО-МОНГОЛСКИ претци на чело со Аспарух, и тој јазик НЕМА никакви допирни точки со јазикот и писмото што тие денеска го употребуваат, а е украден од нас.

Нема потреба од смешни конструкции како "пра-бугарски" јазик и писмо, туку си има БУГАРСКИ јазик и писмо, и тоа е од ТУРСКАТА група на јазици.

Гледам си почнал да читаш и разбираш англиски јазик и писмо, БРАВО за тебе!
Еве тогаш запознај си го твојот вистински БУГАРСКИ јазик и неговото потекло:

The TURKIC languages in a nutshell

Д-р Панов може да се сигурен извор во Република Македонија, ама надвор е во раздел "alternative history", "fringe theories", "minority point of view" и т.н.

Хаха, да, да, само ти надевај се.
Затоа изгледа нон-стоп добива покани да ги промовира своите научни трудови по универзитетите во Велика Британија и западна Европа.

 

[Радев]

Во Византија (Источната римска империја) основниот јазик е грчкиот.

Во твоите соништа може и да нема прабугарски јазик, но во светската наука постои. Старобугарскиот jазик е нешто сосем друго. Чети барем малку, не "зборувај со духови" како Донски.

 

[Ч Е Н Т О]

Во Византија (Источната римска империја) основниот јазик е грчкиот

Ете толку беше од бугарските п-одметнувања и глупости. Значи драпањето колчишта тука страна и половина беше тотално непотребно и смешно, си легна на брашното.

Во "Чудата" јасно и ОДДЕЛНО е напишан тој јазик од "НАШИОТ јазик".

Ич да не споменувам кој народ до ден денешен си вели НАШИ и НАШИНЦИ за своите сонародници.

Во твоите соништа може и да нема прабугарски јазик, но во светската наука постои. Старобугарскиот jазик е нешто сосем друго. Чети барем малку, не "зборувај со духови" како Донски.

Заблуден Бугар, ти и твоите собраќа сте тие што си сонувате и во континуитет ЛАЖЕТЕ за некаква поврзаност со Кирил и Методиј, за некаков си измислен "Старо-бугарски" јазик, и на тие измислици си калемите нови и уште поабсурдни идиотштини како "западно-бугарски дијалект" и слични глупости.

А простата вистина е дека тој ЈАЗИК и ПИСМО (и култура, и др.) вие сте ги ПРИСВОИЛЕ кога сте дошле тука од Централна Азија. Ама од вистината нема бегање, тоа ти е!

ЛАЖНИТЕ етикети и калемењето инородни зборови и етноними врз нешто што нема никаква врска со твоите претци порано или подоцна си паѓа во вода, па ти ако сакаш не духови, и врколаци, и вампири викај на помош, не ти вреди.

 

[Bratot]

1. Јасно пишува јазикот на Римјаните - латинскиот.Авторот на книгата е познат, пишувана е на грчки => "нашиот јазик" е грчки. Кој е "вашиот јазик", ако не е грчки, не е латински, не е прабугарски, не е и словенски?

2. Другото дури и нема да го коментирам. Научниците одамна го потврдиле. И од кого сме го "украле јазикот"? Види погоре, "вашиот јазик"?

Воопшто не пишува “јасно“ Римјаните - латинскиот, туку пишува само јазикот на Римјаните.

А кои биле “Римјаните“ во Римската Империја и што означува терминот Ромеи со кој се декларирале Грците? Или можеби од турски направи превод на Румелија итн. итн.

The term Romei (Romans, plural of Romeos/Roman) reffers to all inhabitans of the Roman Empire (or Romania, as it was called by the citizens; Ρωμανία).

Chapter 7 The first appearance of the “Greeks”

In the 8th century the word “Greeks – Graeci” appears for the first time as the national name used to define the Hellenic-speaking denizens of the Roman Empire. In the past, the word had been used to express the word “Hellenes” in Latin. [13] Afterwards, however, it was lost as a national name, since the national significance of the word “Hellene” disappeared. The name “Graeci” (and its derivatives Greek, Grec, etc.) was established once again after the 8th century in all of the Western European tongues for describing the Hellenic-speaking Romans. Let us examine a little more carefully, from within the sources, how this neologism came to be.
In Chapter 3 we mentioned how the subjects of the “Byzantine” Empire considered themselves Romans and how the Empire continued to call itself Roman, until its termination by the Turks. This was exactly what all the other peoples also knew them to be, who had any kind of contact with the Empire up until the 8th century. For example, the Arabs, who had conquered vast territories after 630 AD, were quite aware that they were conquering Romans (“Roum” in Arabic, as in Turkish too, later on). Even today, 1300 years later, there are, according to their own estimates, about 1.200.000 Orthodox Christians living in Syria and Lebanon, who speak Arabic, but declare themselves to be “Roum Ortodox”. Not Syrian or Lebanese (after all, these are not considered ethnic differences within the uniform Arabic nation) but “Roman Orthodox” - descendants of the conquered Romans of the 7th century - who managed to preserve their religion and national identity for 1300 years, and who still shed a tear today, whenever they encounter another Roman…

It was only natural that we were also named “Romans” by the barbaric peoples who settled in Western Romania. Thus, the Frankish Chronicle by Fredegar mentions Phocas (602 – 610) as a “Roman patrician” who acceded to power in 602. [14] Further down, the Chronicle praises Heraclius, the vanquisher of Persians, with a rare display of splendour: “The Emperor Heraclius was impressive in appearance, handsome, tall, braver than the others, and a great warrior. He would often kill lions at the hippodrome and wild boars in remote locations …” [15] This was the period when the Christian World continued to be unified, with the Roman Emperor as its head.

Even after Heraclius’ death, the Empire continued to be called “Roman”. In section IV, 66 by Fredegar, we read that Heraclius “was succeeded by Constantine’s son, during whose reign the Roman Empire was savagely looted by the Saracens”. However, neither in Fredegar’s Chronicle nor in those of his Holdovers (who kept records up until 760) do we meet (not even once) the word “Greeks” as reference to the “Byzantines”. It is obvious that up until 760, the Franks had not yet decided to falsify History by naming the free Romans of the Empire “Greeks”. On the contrary, they acknowledged that the Empire was one, and that Rome belonged to it, as can be seen in Fredegar’s Holdover (paragraph 37) where he recounts the wars between Franks and Longobards in 754, following Pope Stephen’s appeal to the Franks for aid. (More details on these events will be given in the next chapter.) Throughout this Chronicle, one can still discern a respect and a friendly climate in the references to the Empire. While Fredegar’s Holdovers never used the word Graeci, twenty years later, in 780, things began to change. The Franks with Charlemagne have now subjugated the Longobards and have created a kingdom that extends over present-day France, Germany, Switzerland, Austria and Northern Italy. In “History of the Longobards” by Paul the Deacon, who resided in the court of Charlemagne, certain curious neologisms began to make their appearance. Quite inexplicably, the free Romans began to be called “Greeks”.

The narration up to the time of Heraclius presents no problems: “Heraclius, son of Heraclionus, assumed the governance of the Roman nation.” [16] In fact, Tiberius, who acceded to the throne in 578, is clearly referred to as the “fiftieth emperor of the Romans”, in an uninterrupted succession from the Octavian Augustus. [17] Then, all of a sudden, the “Greeks” make their appearance around 650: “When the Greeks arrived in those days to plunder the sanctuary of the Holy Archangel [Michael], which was situated on mount Garganus, Grimwald [duke of the Longobards] attacked them with his army and slaughtered them.” [18] Further along, however, when referring to Constantine IV, he writes that “the governance of the Empire of the Romans was undertaken by Constantine, son of emperor Constantius, who reigned over the Romans for seventeen years.” [19] He repeats the same words for Constantine’s successor, Justinian II, who “undertook the government of the Romans and maintained it for ten years.” [20].
Needless to say that in all these references to the Romans of Italy, Paul the Deacon maintains their proper name, regardless whether they are the rebelling subjects of the Longobards (for example Padua in 599 [21])or free citizens who had preserved their property (for example Classis, which “was restored to the Romans by command of Liutprand” in 724 [22]).
Paul the Deacon’s “History of the Longobards” contains certain glaring contradictions, which have been exploited for centuries by Western propaganda. Thus, when Emperor Constas goes to Italy (662) and begins his new liberating war against the Longobards, Paul the Deacon writes that the Longobards sent a messenger who “was arrested by the Greeks and brought to the Emperor”. [23] In other words, the Romans are suddenly transformed into Greeks. They remained “Greeks” for as long as they remained in Italy, where the author describes scenes of great tribulations for the citizens of Rome and of Southern Italy. “Even the sacred vessels and the treasures belonging to the churches of God were transported far away, by the avarice of the Greeks, through an imperial command.” [24] And further down: “When the Beneventines and their provinces were rid of the Greeks, king Grimwald decided to return to his palace in Ticinum.” [25]

Oddly enough, after all of these events, the narrative continues to refer to Romans and to an emperor of the Romans in Constantinople, up until the reign of Leo II in 695. In other words, for as long as the Roman army under Emperor Constas was warring against the Longobards and freeing the enslaved Romans, it was not (according to Paul the Deacon) a Roman army, but a Greek army. As soon as the emperor returned to Constantinople, he became a Roman once again. These descriptions would have all been regarded as quite amusing, if they had not been written wittingly, and, even worse, if they had not been embraced by almost all the Western historians. However, given that these had been written wittingly, and because, as we know today, the adopting of forged national names always serves darker objectives, it is necessary to provide some kind of interpretation.
In our opinion, there is only one possible interpretation for this contradiction. It is the one that Romanides suggested. At some point after 750, the Franks conceived a colossal imperialist plan: the creation of an empire that would include Italy and, of course, the city-legend: Rome. In order to minimize the obstacles, they had to cut off the Romans of Italy from their capital, Constantinople, as well as from their fellow countrymen in the rest of the Roman Empire. So they started, gradually but systematically, to use the term “Graeci” in order to differentiate the Hellenic-speaking Romans from the Latin-speaking Romans. [26] What used to be an instrument of Frankish imperialism, ended up a commonly accepted historical “truth”, to the point that today the Christian Roman Empire is often called “Greek Empire” in Western histories – and of course the descendants of the Hellenic-speaking Romans are called “Greeks” everywhere.

Forty years after Paul the Deacon’s death, the falsification was complete. Einhard, who wrote Charlemagne’s biography around 830, did not hesitate to call Constantine VI a mere “emperor of the Greeks”. [27] However, even in general, the entire Roman Empire was nothing but Greek, according to Einhard. In his description of the boundaries of Francia after Charlemagne’s conquests, he writes that “[he] annexed the whole of Italy, which extends … from Aosta to Southern Calabria, at the point where the boundaries between the Greeks and the Beneventines are.” [28] From that time on, every Western source has been referring to the Hellenic-speaking Romans as “Greeks”, even up to the present day.

After everything that has been exposed in the 3rd chapter and this one, the political motivations that dictated the invention of various names for the Romans by the Westerners must have become evident:
In the 8th century, they needed to cut off the Latin-speaking Romans from the Hellenic-speaking Romans in order to conquer Italy unobstructed. So they invented the name “Greeks”. In the 16th through to the 19th century, they had to prevent the Romans from re-establishing their Empire. Thus, they nicknamed it “Byzantine”, given that there was no-one who would demand its re-establishment.
This is why we stressed in the introduction that the national names were devised wittingly by the Western Europeans, as the ideological means of annihilating Romanity.
In the next chapter we shall follow closely the political and religious events of the second half of the 8th century, when the great rift between West and Romanity was forming. This is a particularly important period, which has not, however, been sufficiently covered by Hellenic bibliography. [29] For this reason, we will need to go into more detail than we did in previous chapters, so that we may be able to study in detail how the Franks managed to cut off all connections with the Roman Empire and come up with that fictitious interpretation of History that prevails in Europe to this day.
http://www.oodegr.com/english/biblia/romiosyni/kef3.htm#Chapter_7

Уште еден нанижан пораз.

Него, мене целта ми е да не навлегуваме во дискусија за тоа што наводно пишува, туку да утврдиме што пишува.

Не ми даде оригинален извор, а тврдиш дека користиш оригинален!

Затоа, за да биде јасно, не беше за мене оригиналот, туку да покажам дека вие го немате.

Најдобро е да не се расфрлате со зборови кои немате како да ги поткрепите.