Прозни искри

[Mind In Motion]

Ебај ти наслов

Оpening:
“I want to be very close to someone I respect and admire and have somebody who feels the same way about me.”
Ричард Бах

​

Точно. Јас сум губитник. Тешко ми е сега. Никогаш не сум изгубил нешто што би ме направило надворешниот свет, како паразит да се нафрли на мене. Да исшмука се од мене. Сета позитивност, сите насмевки, љубов, внатрешен мир и луцидност, верба, надворешен немир и лудост, аурата за подобрите утра. Дури и работите од кои се гадев. Нема да ги учам, генерациите дека овој свет е убав, напротив дека е така злобен и кобен, така ти е ќе бидат подготвени на тоа што не бев подготвен јас и ти и тој таму, да губам, да губам пред тоа да ми стане навика. Да бидат имун на она што не бев јас. Навика која има моќ да те прогонува насекаде. Сега еве плачам, плачам, во ќошот на мојот кревет. Грам верба, во секоја скржава врела машка солза, за да не останам затворен во соба, со перница насолзена од минатата ноќ. Ме интересира дали кога веќе уморно ќе се насмеам, дали ќе почнам да давам без да ми побараат од моите нешта, без да барам нешто за возврат, без да се прашувам дали заслужуваат. Овие стапала никогаш не ме предале, како што многумина што ги имав тоа го направија, за да им свртам грб како никогаш да не постоеле за мене. Сигурно не постојат, јас сум чудакот. Да не лупам по врати, за секоја моја некогашна понуда, напати одбиена, од стравот да се проба она што би било дел од нечиј праведен рај. Што ли има грешно во нив? Што ли е со мене? Што ли е со нив? Се е така опуштено, се ќе биде лага, но лага во свое време. Седам и пишувам евангелија за моите слики што висат над мојава глава. Не, не би сакал да воздигнувам мртвило од прашината. Да дишам коски, да дишам крв, да дишам се што некогаш умрело. За зборовите што значат болка и си ги фрламе како на краставо куче, еден на друг. Знам....


I'm shipwreck in temporal ocean.
My pieces are floating free.
In the ocean of patience.
Soul relief is not.
This way myself cannot stand.
I've learned to sink.
I've learned to swim.

Closure:
"I am imagination.
I can see what the eyes cannot see.
I can hear what the ears cannot hear.
I can feel what the heart cannot feel."
Питер Нивио Зарленга

Н.Д dd/mm/yy hh:mm
​

Hasitation

Не ја знам иднината. Но имав очекувања за денеска. Станав во пријатно расположение. Во сите негативна енергија почнувајќи од мајка ми. Но не е до мене, а можда и е. Се додека не ми прелета ти низ глава! Посакав да ти пишам. Ја започнав пораката со едноставни зборови, кои најмалце знаат да болат. "Цело утро мислам на тебе..." Се премислив и избришав се што сакав да знаеш.


Н.Д 17.11.2008 09:15:smir::smir:

 

[Гладиус]

Седев во темната просторија и нетрпеливо го чекав тој проклет час. Часот кога конечно ќе ја напуштам таа мрачна затворска ќелија и ќе летнам во прегратките на слободата.
Тој ден воздухот имаше поубав мирис. Сонцето грееше понежно, а пак ветерот дуваше помирно. Кога би можел да ги надоместам тие проклети 17 години поминати во таа никаква дупка. Кога би можел да се вратам 17 години назад, за да ја исправам онаа грешка која ја направив. Ех, кога би можел да ги проживема тие 17 години надвор, правејќи што сакам.
Кога само не би ја преземал вината за извршеното убиство која таа го направи. Љубовта ме заслепи и ми дозволи грешнаѕа душа да ја оставам надвор на слобода, да прави уште грешки. А пак мојата, заљубената, да седи во дувлото на неуспешни криминалци. Таа ниту еднаш не дојде да се заблагодари. Остана грешна, каква што и беше кога ја оставив, правејќи се за да ја спасам од лишувањето на слободата.
Но денес, неа ја нема. Грешниот живот ја однел онаму каде одамна требаше да замине.
По неколку дена гопосетив нејзиниот грбо, и положив едно исушено цвеќе во знак на моите пропаднати години. Полека станав и ја фатив за рака мојата нова љубов. Ќерката која таа ми ја оставила...
Заминавме од таму и никогаш повеќе не се вративме...:smir:

 

[Сатори]

Потрага по принцот во црвено ферари

Потенцијален принц бр.1
Високата цена на турбофолкерската естрада ќе го натера да почне да ги слуша Амадеус бенд и Сека и да троши пари правејќи голема сметка во најфенси клубот во градот.Ќе биде во минус наредните недела дена додека да собере пари за наредната сабота и ферарито ќе го купи откако ќе го исполни сонот да стане најголемиот фудбалер во македонската репрезентација, за среќа нозете ќе му бидат поголем адут од мозокот и кога по игра полна перипетии и кулминации ќе му стане јасно дека играјќи за Македонија нема ни одалеку да му го купи саканото ферари и животот со различни девојки секоја вечер ќе падне во кататонична депресија која што ќе го донесе до крајот на кариерата што ја немал.
Ќе се теши себеси со следните стихови:

100% кад си сњим ти мислиш на мене,
100% кад ме видиш увек заплачеш,
ма ти си сњим ис чисте досаде,
100% волиш ме, то мрзиш највише.

Последицата од оваа пропалица ќе биде живот со три деца кои што ќе треба да се хранат со корени од блиската река и неколку работи наеднаш во кои спаѓа и чистењето на зградата во која што ќе се живее.Додека вашиот прв потенцијален и надежен принц со „кариера“ ќе тагува целиот свој живот затоа што бил глуп како фудбалер, а не ебел манекенка, ќе седи пред телевизорот од 90‘ и ќе пополнува ливчиња за во кладилница правдајќи се кога ќе ги изгуби парите со убавината и привлечноста на пивскиот стомак што ги заменил стомачните упс плочките.

Потенцијален принц бр.2
Потрагата повторно продолжува со млад надежен дечко кој што овој пат „пософистицирано“ запловил во водите на рап музиката која што ќе го нахрани неговото скејтерско его и ќе му ги наполни мозочните виуги со големо знаење за темните т.е. црните рапери што живеат во долнината или гетото на големиот и хаотично хектичен Њујорк.Својата желба ќе ја положи во своите нозе исто како и првиот наш принц и ќе се надева дека ќе стане светски познат скејтер.Секако со ова гледаме дека нашиот втор кандидат е каде каде поамбициозен од првиот, но тоа ни гарантира само дека депресијата во која што покасно ќе падне затоа што почнал да зема екстази наместо да скејта ќе биде уште покатастрофална и трагична.
Секако ќе продолжи да им се поклонува на големите рапери што го воделе и го држеле за рака во детството и ќе си пее:

If I feel off tomorrow would you still love me?
If I didnt smell so good would you still hug me?
If I got locked up and sentenced to a quarter century,
Could I count on you to be there to support me mentally?
If I went back to a hoopty from a benz, would you poof and disappear like
Some of my friends?

Секако ова ќе бидат стихови на стар човек во своите рани дваесети зошто девојката која што го сакала додека бил на врвот го оставила кога сфатила дека не сака да издржува пропаднат кариерист кој што има потенцијал да се претвори во ментално слаба џанка која што ќе посегнува по алкохол и дрога и ќе и ги троши сите пари за цигари.
На крајот ќе се самоубие зошто ќе сфати дека ги наследил сите ментални проблеми на своите родители.
Dead Men Tell No Tales!

Потенцијален принц бр.3
Овде веќе ќе навлеземе во модерните даркерски води на металци, рокери и новата гранка на отпадници дури и кај „даркерите“ емовците од кои најголемиот број се прикриени хомосексуалци што не знаат како да излезат од плакарот.
Ќе ужива во звуците на Металика пошто тоа нели е металска група која што го носи името на нивната група на пропаднати квалитети и менталитети од каде никогаш никој нема да излезе.Затворена кутија полна со чад од марихуана и некој богат зачин на запален хероин.Ќе проба да ја фати на цаки научени во седмо одделение додека сеуште мозокот не бил исушен од предозирање и страв дека секое наредно лето ќе треба полиција да дојде да те собере од паркот.
Ќе и ги даде сите тајни на задоволството на џоинтот и ќе ја научи на неколку нови трикови со кои што ќе може да си игра со мозокот.Ќе има аспирации да замине за Франкфурт и да направи многу пари и да вози црвено ферари кога ќе се врати дома.
Кога ќе сфати дека поимот наркоман е првата придавка пред неговото име, ќе сака како своите херои од Металика да ја сврти страната без да го разбере значењето на зборовите.

And here I am - on the road again
There I am - up on a stage
Here I go - playing star again
There I go - turn the page
There I go - turn that page
There I go, yeah, yeah
There I go, yeah, yeah
There I go, yeah
There I go, yeah
There I go, oo-oo-ooh
There I go
And Im gone

На крајот сакајќи или не, судбината ќе го земе својот замав како и секогаш, ќе го прекрши на половина каде ќе може да живее просечен живот во кој ќе се откаже од идеалите и ќе продолжи скришум да се џанка додека новата домаќинка не ги преброила парите или да умре во прегратките на својата најголема вистинска љубов.
Here he goes to turn the page and take the smoke one more time here on his own.

Потенцијален принц бр.4
Овој пат приказната ќе има црвени машнички на крајот на рамката за да биде се презентабилно.Нашиот четврти принц ќе ја распознава разликата помеѓу квалитет и чкрт начин на живеење, а желбата за црвеното ферари ќе му биде тесно поврзана со славата на сцената.Ќе се претстави без ниту една мана и голем број на џокери во ракавот за да направи разлика помеѓу неговата аристократија и останатиот дел од светот.
Господски запишан во книгата на својата величенственост ќе западне во пубертетска криза тек после 24 и ќе сака да го види светот од една нова перспектива која што претходно не била исцрпена па ќе бара нов лек за своето его и својот ... автомобил.Кога во доцнежни години ќе го пронајде патот ќе го фати последниот воз и ќе ја исполни својата улога на принц, јес дека ќе биде постар од во приказните но бар ќе биде принц.Ќе шармира како во младите денови.

But holding on to you means letting go on pain
Means letting go of tears
Means letting go of rain
Means letting go of what's not real
Holding on to you

Секако нема да се помири со својата игра на среќа, па ќе доживее уште еден пубертет во своите 50-ти за да им докаже на оние девојки кои скоро наполниле 30 дека она што е старо е сепак подобро.

Потенцијален принц бр.5
Господин Совршен е секогаш најдобриот избор за принцот во црвено ферари затоа што секогаш ќе го има потенцијалот за да биде амбициозен и добрината никогаш да не добие бокс во лице во име на новосоздадената мадам што ја држи за рака.
Затворен во својата идеологија за рамнотежа ќе ја пресоздава својата слика во глава а понекогаш и во реалноста и никогаш нема да ја достигне својата желба да има многу пари, да се отараси од старците и да ебе некоја од телевизија.
Секако ова совршенство ќе постои како сегмент за да не ја добие својата примарна награда и ќе се задоволи на крајот со обичен живот полн со необични ликови кои што ќе бидат само идеализирани за нивите неспособности да не дојдат на преден план.
Ќе го сонува своето прво ферариште, кабриолетче со црвени врати до својата 50-та и на крајот ќе се откаже.

Ovo je moj dan, idem u tazbinu na mejdan!
Kurvine pare i kurva samo su lažna sreća!
Dobroveče, Glembajevi, dobroveče, Adamsi!
Dobroveče, taste Gargamele, tašto Madam Mim.
Nosite se u tri materine - vi i vaša kći!
Vi ste sve ono što ne valja u jadnoj Srbiji!

Ќе заврши женет и среќен со три деца како и секој господин Совршен додека навечер сонува за малку возбуда во својот живот ... или не?

Дами, нема ниту принцови, ниту кабриолети во овој наш свет:

So why don't we all just fuck each other?
It's not like any of us is going to make it. :wink:
​

 

[Nemiseverue]

Ти си најубавото нешто кое го имам видено во мојот живот. Знам дека е холивудска реченица но навистина го мислам тоа, со сиот свој архаичен смисол кој го носи во себе и покрај комерцијализацијата на терминот. Ти имаш обравчиња кои не можам да седам настрана и да не ги штипкам, неодоливи се, како плишано мече за девојче од четири години. Не може да помине миг а да не го гушне, да не го притисне, да му каже колку го сака, бидејќи тоа едноставно е неодоливо, давањето отпор на желбата само ќе го изопачи мојот лик кој во тебе постојано гледа некако блентаво и се труди од петни жили да следи што зборуваш бидејќи се` што сака да направи во тој миг е да се претопи во една друга агрегатна состојба, па со помош на и онака размазените прсти во форма на пластелин да ги допре тие магични обравчиња кои навидум се перничиња за игли, толку меки и нежни. Мојот бакнеж на нив единствено смее да биде сочен но нежен, бидејќи во спротивно ќе го сметам за богохулие.

Твоите очиња не се како што сум навикнат да ги гледам кај луѓето. Нормално, немам поим каква боја се, бидејќи тоа е тотално неважно, но за прв пат знам нечии очи како гледаат и што сакаат да кажат. Твојата душа, мила, вистински се одразува надвор преку нив, токму како што велат старите. Сега конечно знам што сакаат да кажат, тие се вистинско пенџере на твојот прекрасен мил дух, твојот карактер кој сакам да го негувам и возвишувам и нема потреба никој да ми каже дека не те познавам воопшто, бидејќи човек кој може така да погледне длабоко во мене како ти, верувај ми` ми е многу повеќе од доволно.

Но, кога би застанал тука, и не би ти кажал дека усните, запчињата, и таа насмевка која ја носиш со себе ме фрлаат во тотална агонија од несфаќање што повеќе да направам со тебе... сосема мирно би можел да заминам и никогаш повеќе да не се сетам на тебе. Онаа мала шега која сигурно не ја паметиш а те натера да се насмееш како вистинска палавка, ме претвори од заводник во смртник. Чудно е како вистинска девојка знае и најголемиот храбар воин да го спушти на колена со само едно мало зафрлување на косата наназад и тој никогаш повеќе да не може да ја добие таа битка, бидејќи се претворил од моќен рицар, освојувач... во плен кој чека да биде растргнат од неа и нејзините потреби за тоа. Па така и јас, мојата неосвоива џокерска насмевка ја заменив со благо глупава слична таква, а моите очи од полузатворени шаблонски погледи се префрлија на ококорени зачудени кугли кои со неверување и исчекување зјапаат во тебе како да си светлината на крајот на тунелот и портите од рајот.

А кој знае, можеби и си... верувам дека си, но засега, по се изгледа не сум одреден да умрам.

 

[Johnny Stulic]

Sonuvav son.....Ne znam dali bese son , son vo son ili pak son vo son pomedzu jave i son ama toa navistina ne e krucijalno vo raskozov bi rekol duri e i banalno .................

Se najdov na edna ulica,najobicna ulica vo malo Brazilsko pregradie so site svoi finesi i nedostatoci,so siot svoj sarm i opasnost koja demne na sekoj cekor.................Ne ,ne bev isplasen,ne znam zosto ,no se mi bese poznato ,znaev kade cekoram i gazev tvrdo i rezolutno no sepak bescelno .........

Projde edno gluvce okay ne bas gluvce da receme mal staorec ne izgledase voopsto gaden tuku duri i simpaticen so mustacina koj si gi oblizuvase od obrokot koj stotuku go nasol,so sebe nosese i kniga onaka vo usta dzebno izdanie mislam deka bese nesto od Orvel,onako posto bescelno talkav rekov da mu ja zemam koga odednas mi prozbore i toa na angliski.............................
Stay out of my bussines Sir........................

Zamalku padnav na kolena od iznenaduvanje ,ne znam kako izgovoriv :You know to speak?
Staorcevo mi odgovori:Of course dump ass!! What do you want?!!
No naednas se zbrkav ne znaev Angliski i onaka samo nesto neartikulirano izvikuvav...No No me No Understand......

Staorcevo nervozno prasa i plukna pomedzu mustacinata:Where you come from stuped motherfucker?!!!

Macedonia ...Sir ....Balkan

Togas uste poveke me iznenadi na cist literaturen Makedonski mi odgovori,Znam kade e Makedonija glupaku ne mora da mi objasnuvas.

Sto baras ti tuka ? -prasa staorcevo

Ova e samo son izvikav i malku se postipnuvav da se uveram no sepak staorcevo se uste bese pred mene i mudro se ceskase po glavata.

Cekaj malku da se prisetam sto moze da ti se ima tebe sluceno,koga posleden pat citase kniga me prasa.

Ne znam lani odgovoriv isplaseno i iznenadeno.
Kazuvaj godina be keles i mesec.
Juli 2008 odgovoriv............................Taka i si mislev progovori tivko staorcevo vo sebe.
Ne znam kako samo si se nasol tuka,kvantna mehanika e razviena nekade 2021 ,ajde ke se obidam nesto da napravam da te vratam.

Kade?!!!Sto?!!!!Kako?!!!!

Sega e 2132 godina spored Splinter(duhovniot vodac na staorite koj prethodno ziveese vo podrumite vo Vatikan) i 4122 Hristijanska 3642 Islamska i 9003 spored Evrejskiot Kalendar i ti ne znam kako vlezen si vo rezonantna vremenska cestiska ,no medzutoa ke se obidam da te vratam da si uzivas vo tvojot bezvreden svet od pricini sto mi si simpaticen i go sakam Ace Stankovski zosto ve narekuva Mausdonci pa i mi si moj predok na nekoj nacin ne sakam da te ostavam tuka za nekoj zapalenkovci da ti ispituvaat krv i geni za da dokazat deka se direktni potomci na Mausdoncite.

Drzi se ova ke bide kratko patuvanje od samo 5 min..................A kade odime ???

Vo CERN...Tamu e mojot prijatel koj moze da ti pomogne toj e doktor po kvantna mehanika..

Vlegov vo otvornata kanalizacija i sahtata se zatvori i se zapalija nekoj rozovi svetilki.

Staorcevo samo vikna CERN i pocustvuvav deka trgnavme........................
Sto e ova mozes da mi objasnis.Nemam vreme samo na kratko mi rece staorcevo.

Humanoidite vo 2035 godina posle najnoviot I Pod 12 serija od 24833 Giga resija da gi isfrlat knigite od upotreba zosto net-prostorot bese glaven izvor na informacija i bea izmisleni cipovi od 98 giga koj se vgraduvaja vo levoto uvo i poedinecot veke ja znaese materijata.

Site tie knigi gi isflija po podrumite i deponiite,moite predci gi koristeja za hrana ama ideja samo novi i novi knigi i naseto pleme go izgubi zivotinskiot instikt,ne barase hrana ja imase poveke od dovolno i od dosada pocna da proucuva nekoj od knigite koj so tek na vreme bea neophodni za da si go popravat standardot na zivot.

Togasnite gluvci koj ziveeja vo kancelarite na Harvard,Jeil itn se zdobija so novi gledanja na zivotot i donesoja golema promena,mackite bea gluvci za nas,ednostavno neintelegentni sustestva neandralci se zadovolija so po edna rezanka slaninka nautro i sega sme mirni....................Nekade vo 2094 se sluci magnetno praznenje i siot elektronski sistem na zemjata izgubi od vrednost ,a so toa i vasata rasa...

Nesto zackripe i zastanavme vo CERN,vlegovme vo kancelarijata na naucnikov koj me pogledna preku svojte naocari i se nasmevna.

Ajde sega ke se vratis vo tvojata civilizacija,ispijaj ja ovaa pilula da ne ti se zgolemuva masata za da mozes da patuvas so brzina na svetlinata.

Ne ni se mislev i znaev deka e son ja goltnav i vlegov vo rezonantorot,staorceto mi mavna so rakata i nesto mu sepna na naucnikot.

Toj samo go potapka po ramoto i sedna na stolceto.........................

Traese samo mig ili godini ne znam i sam.Se razbudiv od krevetot i samiot ne veruvaki dali e son ili son vo son ili son vo son pomedzu jave i son.

 

[kat.<3]

Трчам милиони километри во погрешна насока. Се трудам но празнината станува уште поголема во длабочината на моето ладно срце. Уште една болка и две години сум постара и неколку чекори повеќе сум назад.
Дали некој ме слуша? Дали некој може да види? Или дали некој знае дека умирам од болка денес, под сенката на лагата. Со сите изгубени и осамени луѓе ја барам надежта што е во некого. Барам засолниште и љубов која никогаш не ја најдов дома. Барам принц да дојде до мене и да ме спаси, и тогаш доаѓа мојот шармантен принц и тој знае точно што да каже.
Ако судот е над секоја лага и ако гордите погледи на горди луѓе можат да ме повредат толку длабоко, никој никогаш не ме сретнал.

 

[MorrisonKA]

За Гв.

Предупредување: Поради ретки, несподелени сознанија, често задржани за себе, долунапишаниот текст нема никаква цел, повторувам НИКАКВА ЦЕЛ. Читањето може да ви одземе само дел од вашето време, а тоа и го правите во моментов, го трошите вашето време. А, ова е веќе текст и станува сериозно. Некои веруваат во вечност. Таквите можат слободно да ѕмиздрат над туѓите запишани збркани и слободни чувства, похотни страсти, ниски утикачи, самозадоволувања, осамени принцези, готски романи, масовни ритуали и сл. Секако полека трошејќи ја својата ВЕЧНОСТ, всушност и не би ја ни трошеле, затоа што, нели станува збор за ВЕЧНОСТ.

Алузија на почеток. Секоја замисла треба да бидува сјебана. Впрочем, така настанува секое добро нешто. Како дождот, тивко- тмурно, истовремено мачно и бедно, во секој дел од ступидарноста на себеси именувано клише. Води. Реки. Порој. Се‘ што наликува на течно. А, има многу,варијациии исто, се будиш сиот мокар, се молиш тивко, додека на главата ти виси фенси ДримКечер. Впрочем, во моментов се обидувам да смислам вовед.

Смислив. Го крстив Киро. Така ќе го викам мојот вовед. Мојот вовед се вика Киро и наликува на решетка. Решетката е премачкана со мед, па кога ќе надојдат пчелите, го растураат Болот низ празнината на решетката и се фрустрираат. Повеќе од секој бумбар. Така фрустрираните Пчели, својте гневој ги носат во туѓи гневој. И така настанува Гневот. Всушност, Гневот не се викаше Гнев да не беа маленкоста од Пчели, кои сега се на одмор. Годишен. Таму ги пружат своите монотони линии на телото и ги гужваат антените. Тоа е максимумот од капацитетот на исфрустрираната Пчела.

Значи, откако смислив вовед и го именував Киро, добив кратка визуелизација на суштества кои никогаш не сум ги сакала, продолжувам со Спасе. Тој не е главен дел, од проста причина што главниот дел во текстов е намерно изоставен, повторувам НАМЕРНО, во случај да помислите дека текстов има цел.

Спасе е комшијата од трети. Тој живее со својата мајка. Ѓубрето го исфрла на два дена, пазарува секој ден во локалната продавница. За потребите не би можела да зборувам, најверојатно сеуште го исхранува неговата мајка, а останатото е само дел од баналноста на Спасе. Тој е толку здодевен и обичен, што страниците на секоја книга се мрштат од помислата на Спасе, минува нечујно кога се движи, а неговиот израз на лицето е толку просечен што секојдневноста се гуши самата себеси од него. Во скоро време планира да купи мачка и да внимава на неа. Проблемот е што мачката, најверојатно би умрела покрај него закопувајќи се во песокот за фецес.

Мачката би се викала Натка. Но, со самото нејзино именување текстов добива ЦЕЛ, а тоа секако не беше намерата.

 

[Пеам на свадби]

Генгста оро

Не сите се настанати од најдобриот сперматозоид. Национален избор за песна на Евровизија-доволен доказ дека најраспространетиот елемент во светот не е азотот, туку човековата глупост. Да добиеш суицидален нагон. Погоди го натрапникот...Овој пат се во трето лице множинска форма. Генгста оро-бенд. Можа в град су последен, ама кај нас горе Ф село су прФ... Веројатно е дека позади мирисната алегорија, стои исмевањето на припадниците на турбо-фолкот. Двоцифрена бројка за дечките. Во минус, во плус, за кого како...

 

[Сатори]

Бегај Сатори, бегај ...

Мирно море и разбранувана површина која што на чудовишно грд начин сака да го потопи малиот брод, големата јахта која што свечено запловила во водите на судбиносното пространство на страста и предавањето.Зарем сите ние не сме на прагот од лудило?
Кога љубиме.

Талкањето во големите шуми полни со сласни плодови по дрвјата со раскошни крошни секогаш биле прекрасни.Прошетката е продуктивен начин да се избега од мислите, што тежнеат како плодовите, бараат да бидат скинати и остварени.Да го напуштат архепискиот свет и да се претворат во дрвен елемент, земјен воздух.Кога ќе ја забележи за прв пат сред жолтилото кое што го создале лисјата.Ќе биде мала, слатка и убава.Очињата ќе и бидат небесно сини, а длабочината нема да биде страшно расипана.
Но не ... оваа приказна е повеќе бајка, не, слатка вистина.Горчлива.

Реалноста тоне во нови димензии на свеста, бран топлина во внатрешноста на ноктите, кога димот е прекрасна креатура која мирно умира.Предавањето е болен просец на слатка тага која што се топи и растекува со онаа неговата.Јадење на колаче без вкус, интегрална храна и слабишна енергија без сила за повторно примање.

Воздивнувајќи се спрепнав на еден од корените во шумата и благо се насмевнав кога сите бродови потонаа, дивиот ѕвер зад мене сеуште си игра со мојата базична емоција.
Бегај Сатори, бегај!
​

 

[Sally]

Малечка моја, седејќи стуткана во овој агол, пишувајќи на оваа стара, пожолтена хартија, со полупотрошено мастило, истоштена и расеана, ронејќи ја последната солза која остава задебелена трага се обидувам да ти го доловам нашиот прекрасен другарски живот кој гордо го живеевме без страв дека судбината ќе не` раздели.

Секоја патека има свој крај. Нашето патешествие полека привршува...здивни мила моја, радувај се, успеавме до некаде, нели? Но што ќе кажеме сега, по толку години изминати заедно. Ниеден збор не е доволно добар и опиплив и доволно метафорички смислен за да можам да ти ги претставам и доловам нашите расеани животи. Радоста, тагата, стресовите, подемите, кавгите и воедно заедништвото. Всушност, што и да кажам, нема да е доволно. Се` е сувопарно, дводимензионално, растегливо и сурово....

Искуството не` учи сите дека ниеден однос, однос за кој конкретно ќе пишувам, не може да опстане доколку не внесеме доволно емоции во него. А јас научив што е слога, заедништво, изделување жртви кон некого и борби, но се`уште не научив низ какво пријателство поминав(ме) сите овие години.
Нашата чаша мила, се` повеќе и повеќе се полнеше. Се сеќаваш ли? Оној момент кога седевме на патот, кога со сета моја сила вреснав од болки и заплакав. Кога со неподносливост и нетрпение ти реков дека ми е доста од нашата приказна во која нема момент, а да не помислам на немирот кој ме гризи секоја минутка, докрајчувајќи ме, барајќи излез од оваа ситуација во која се наоѓаме токму ние две. Можеби звучи бесчувствително, но се`уште во мојата глава, некој глас ми шепоти дека ни најтрагичниот испишан роман не би допрел до твоето смрзнато срце. А солзите кои течат од моите очи, го немаат оној сјај кој треба да блесне во твоите, ја немаат таа сол која е доволна за да те засити.

Мила моја, ти беше онаа која ги палеше и гасеше свеќите кои ги топеа нашите секојдневни спознанија. Свеќите кои ги гореа нашите темни и стуткани мали дневници кои ги пишувавме како малечки без вистинско чувство како НАВИСТИНА изгледа светот.

А сега би продолжила со истото темпо со кое досега чекорев. Неможејќи да се сопрам и да ставам токму сега крај на нашите глупави префрлања, на кому му е потешко, со толку огорчени емоции помешани со бес и трепет. Покрај се`, би ти ги отворила вратите кои ги заковав пред шест месеци. Но овојпат, мила моја, ќе те примам со поголема сигурност и самодоверба, бидејќи ги мразам оние мрачни табуа и не сакам ни за миг да се потсетам на оној ранлив момент кога без никаква цел и внимание ги засени нашите раце полни со богатство кое сме го граделе толку години.

Не би рекла дека ова е начин на кој ти ја префрлам сета вина тебе. Слободно можеш да ме наречиш кукавица, лик без чувство на приврзаност. И да, немам доволно храброст за да ти возвратам на истиот начин на кој ме походи ти. Разделбата не болеше онолку колку што болеа страховните моменти кога се прашувавме двете, што всушност ќе биде понатаму со нас.

Не се сеќавам кога истече последната излеана капна од преполнетата чаша која ја истури врз нашите добронамерности,разиграни некаде во вечноста, во метежот на случајноста-животот. Знам мила моја, дека понатака нема да бидам толку горда на себе кога нема да си дозволам себеси да започнам да ја полнам чашата повторно.

И нема повеќе да зборувам, доволно е ова. Останатото веќе го чувам во себе. Само Еден знае со колку тешкотии ја уништувам оваа надеж која шест месеци вирее во мене и секој час ме потсеќа дека чекор по чекор, сум се` поблиску до крајот.

 

[BliND]

Како што шеташе со друштвото на Огнен му заѕвони телефонот. Само нејзината мелодија беше ставена да звучи поинаку , поради тоа се одвои од друштвото и одговори на повикот .
-„Огиии , како си ??“
-„Ејј не очекував да ми се јавиш “ се насмевна Огнен „ Што ти текна вака пријатно да ме изненадиш?“ праша тој насмеано
-„Јас на кратко ти се јавувам да те чујам па ќе морам да искачам , знаеш вечер од бивши клас ќе се собираме. Ќе се видам со другар ти Јован“
-„Ммм.. Не ме спомнувај , скаран сум со него. “
-„Зашто ?? Кога ??“ праша Оливера загрижено
-„Не е важно.“ кажа Огнен и брзо ја смени темата „И како е таму ??“
-„Лелее , многу е топло не се издржува , како е таму??“ праша Оливера.
-„Пааа, и тука е топло ама не е до толку. Инаку кога ќе се враќаш од одмор ?“ праша Огнен.
-„Нека биде изненадување “ се насмевна преку телефонот.
-„Е ајде нека биде “ се насмевна и Огнен.

Оливера тргна да се види со пријателите од поранешниот клас во кафич во центарот на градот. Кога стигна до кафичот , тој веќе беше полн . Едвај ги препозна другарите од поранешниот клас , премногу се измениле,пораснале. Некој наеднаш и ги затвори очите и проговори со низок машки глас
„Погоди кој е ??“
„Ее,никогаш не сум била добра во погодување“ рече Оливера зачудено . И се чинеше дека гласот го нема чуено никогаш претходно.
Момчето ги тргна рацете и Оливера се сврти и силно викна „Јовеее !! Си пораснал!Те немам видено 4 години!“
Тој само се насмевна.
Седнаа тие двајца еден до друг и си раскажуваа кој каде се запишал и кој каде живее сега. Имаа многу работи да си кажат. Кога започнаа да зборуваат за љубов Јован праша
-„Уште си со Огнен?“
-„Да , се разбира. Велев јас уште во средно дека никогаш нема да раскинеме “ се насмевна таа
На Јован како да не му одговараше тоа што го кажа Оливера и кисело се насмевна .
„Убаво убаво.“
Вечерта продолжи и продолжија да се забавуваат. И да пијат.
И двајцата испија многу алкохол и беа опуштени.
Кога искочија од кафичот Јован праша пијано,клатејќи се :
-„И кај си сместена ??“
-„Во Камп сум со другарки, ти?“ одговори Оливера .
-„Јас кај мене во куќа ене ја на 5 минути ако сакаш преспиј кај мене , сам сум . Ионака далеку ти е кампот !“ рече Јован со скриени намери.
-„Не фала , треба да одам во кампот утре сабајле се враќам во Скопје, треба да се спакувам“
-„Ако сакаш јас ќе те однесам до Скопје со колата сум , ќе одам за 2 дена“ реплицираше .
-„Не благодарам, утре морам да одам . Ене такси , побрзо да одам да не ми го фатат“
-„Добро, како сакаш , ајде чао“ и тргна Јован да ја гушне .
Како што ја гушкаше премногу се опушти поради алкохолот и се обиде да ја бакне. Изгледа како да заборавил дека Оливера сеуште е со Огнен.
Меѓутоа таа не заборавила . Се слушна звукот на силен шамар.
„Говедо ! Што правиш??“ проговори таа луто „Знаеш дека уште сум со Огнен ! “
-„Да..Но...Јас..“ мрмореше Јован држејќи се за зацрвенетиот образ.
-„Заборави дека ова некогаш се случило ! Несакам да го нарушам нашето пријателство“ викна Оливера и се стрча кон таксито.
___________________________________________________________________________________________

Оливера стигна во Скопје многу доцна ,дури на полноќ.На патот имаше сообраќајка.
Стигна до нејзината куќа , се распакува и отиде да се избања. Реши да оди да го посети Огнен во таа доба од вечерта. Му заѕвони на мобилен за да му каже дека ќе дојде да преспие кај него , но мобилниот му беше исклучен и реши да му пише порака
„Сонце , ќе дојдам сега кај тебе да преспијам. Конечно после 15 дена ќе те гушнам!! Те сакам!“.
Искачајќи од својот влез виде како ја затвараа продавницата спроти неа и викна
„Чекајте , чекајте !“
Продавачката праша „Повели , што ти треба?Кажи па да затворам“
„Дајте ми Durex Pleasure “ се насмевна Оливера. Се насмевна и продавачката.

После 15 минути пешачење таа стигна кај Огнен.
Се качи по скалите и заѕвони на вратата . Знаеше дека ќе го разбуди , веќе беше 3 часот .
Но очигледно не го разбуди , тој отвори вратата полугол , беше само по боксерки, а позади него имаше девојка која штотуку излегла од бањата . Девојката имаше долга темна коса која и беше ставена преку очите , како да го криеше своето лице.
Оливера изгледаше зачудено и само стигна да проговори „Ти ...Проклетнику!!“ и почна да трча плачејќи.
„Чекајј ! Да ти објаснам!!“
Трчаше на улиците долго време без никој да не ја застане , без никаква пречка. Нејзината 5 годишна врска со Огнен беше завршена и мислеше дека со тоа и завршил животот. Го фрли својот мобилен по пат знаејќи дека Огнен ќе се обиде да ја бара на него.
Стигна 6 часот , сонцето изгреа а Оливера сеуште талкаше по улиците.
Наеднаш од една спортска кола се спуштија прозорците и викнаа „Оливера !! Што правиш??“
Тоа беше Јован , се вратил од Охрид.
Она сеуште плачејќи го праша „Имаш ли место каде што можам да преспијам?“
Јован одговори потврдно. Отидоа кај Јован и избезумена Оливера започна да се соблака и рече „Сакам да имаме секс ! Веднаш , не поставувај прашања..“
Јован се согласи молчејќи . Завршија со водењето љубов и заспаа.
Оливера се разбуди дури во 19:00 и надвор веќе почна да се стемнува.
Потсетувајќи се на се што се случи минатата вечер и се насолзија очите меѓутоа си вети себеси дека ќе биде силна.
На масата имаше оставено клучеви од колата на Јован и писмо „Оди дома , среди се , ќе се чуеме подоцна.“
Кога стигна дома виде дека светлото на домашниот телефон свети . Знаечи некој ја барал.
Имаше преку 100 пропуштени повици , сите од Огнен. Ги избриша сите , и во тој момент повторно звонеше некој од говорница . Се јави .
На другата страна на слушалката беше Огнен кој рече „Не ми спуштај чекај да ти објаснам!“
Но не успеа ни да докаже а Оливера веќе му имаше спуштено.
Влезе во нејзината соба и ги фрли низ прозорот сите заеднички слики кој ги имаше со него ! Целата во солзи го повика Јован кај неа да ја утеши.
Се случи истата сцена од претходниот ден .
Имаа секс , заспаа и повторно се разбуди сама.
Јован после тоа наеднаш исчезна.

После една недела Оливера будејќи се сабајлето го уклучи телевизорот и го чу звончето на вратата. Во себе помисли дека беше Огнен и беше подготвена вербално да го навреди и да му ја затвори вратата пред нос. Меѓутоа не беше Огнен . Нити Јован .
На вратата беше поштар кој лично и врачуваше некакво писмо на Оливера.
Писмото беше во црно плико , Оливера првпат гледаше такво.
Го отвори и започна да чита

„Драга Оливера

И покрај сите оние години кој ги имаме поминато заедно ти реши да ме оставиш неоставајќи ме да ти објаснам што всушност се случува. Не те обвинувам за ништо , сваќам како изгледаше таа сцена . Сваќам дека мислиш дека те изневерив , меѓутоа не беше така.
Секогаш сум те сакал , и секогаш ќе те сакам . Или сакав.
Несакав да го дознаеш ова , меѓутоа должен сум да ти ја кажам вистината.
Девојката која беше во мојот стан се нарекува Ангела . Поранешната девојка на Јован. Пред 3 години беа заедно . Можеби краток период , меѓутоа Ангела го сакаше повеќе од се останато на светот. Тогаш Јован имаше несреќа со неговиот мотор. Во несреќата Јован си ја повреди главата , поточно мозочната кора .Требаше да се трансплантира мозочна кора за Јован да преживее. Меѓутоа самата операција е премногу ризична , огромни се шансите за оној кој ќе дозволи таква трансплантација да биде извршена да почина или да остане парализиран.
Меѓутоа Ангела реши да му го даде својот живот . Како што реков , таа ќе направеше се за него. Операцијата помина добро , меѓутоа Ангела го изгуби својот вид. Кога се разбуди Јован , Ангела не го доби своето благодарам. Наспроти тоа доби коментар дека тој неможе да биде во врска со девојка која е слепа.
Ангела е мојата сестра.
Поради тоа моите односи со Јован не се добри. Дури и се обидев да го убијам меѓутоа Ангела ме спречи. Јован само ми прати честитка на мојата пошта на која пишуваше „Да не беше сестра ти немаше да мораш да се мачиш да ме убиеш . Хахаха. Каква иронија“ .
Следната таква порака која ја добив од него беше завчера . „Полека ги снемува жените од твојот живот, погоди кој ја дупи женска ти ! Повторно јас. “ Овојпат бев решен да го убијам, меѓутоа се чинеше некој го има отворено писмото пред мене. Сестра ми ја завршила мојата работа. Го уби. И се самоуби.
Мојот живот тотално се распадна. Затоа решив да си го одземам .
Држејќи го ова во твоите раце , знај дека сум мртов.
Се надевам дека мојата смрт ќе ти донесе среќа во животот.
Ова парче јаглен , никогаш не се претвори во дијамант.

П.С.
Го исполнив моето ветување , кога реков дека ќе те сакам додека смртта не не раздели.“

Солза капна на подот и се распрсна на илјадници тивки капки како што од звучникот на телевизорот одекнуваше одјавата на спикерката
„...кое се самоубило од непознати причини“

 

[Paranoik]

Прошетка како и секоја.
Минуваме преку мостот, тивко, со вкочанети погледи. Едноставноста околу нас не нè восхитува и не те забележуваме. Во еден нов момент, ти си насекаде, и сè исполнуваш. Глас кој ја возбудува реката, крик од кој сонцето се распламтува, и сега небото гори. Извик кој се бори со воздухот и нè обзема. Врисокот уште толку ни ги здрвува мислите и заминуваме без свртување. Без да знаеме каков е твојот лик, и што ги вознемири твоите очи. Што носиш во себе, кога ваков белег после тебе останува?
Ниту едно слично сеќавање.


Inspiration:
"Scream" by Munch

 

[Гладиус]

Длабочината...

Бистро небо, со неколку облачиња како изгубени овчички кои шетаат по него беше првото нешто кое го видов кога се разбудив. Не се сеќавав како стигнав на оваа пространа полјана исполнета со многу цветови.
Претходната вечер ми беше матна, а само мирисот на океанот беше она кое ме опојуваше.
Долго време талкав по полјаната, и на крај стигнав до крајот. Позади неколкуте високи борови, се наоѓаше океанското крајбрежје. Брановите удираа по карпите како луди, а ветерот создаваше морничав звук.
Галебите се беа разлетале, како некој да ги гонеше.
Се свртев назад, за да се вратам на онаа прекрасна и мирна полјана, исполнета со спокојство и шаренило. Кога се свртев назад видов дека нешто се сменило. Стоев среде океан, на мало островче, големо онолку, колку да го поминам со 3 чекори. Седнав и изгубено се загледав во небото, додека водата која прскаше ми ја топеше облеката. Посакав мир, и по само неколку минути гледање во небото, ги осетив острите заби на ладната вода, како ме преклопуваат и одвелкуваат од островчето.
Она што го видов потоа, беше длабочината на синиот океан. А што понатаму? Останува да почекам и да видам!

 

[АМБРОЗИЈА]

Силен татнеж од небото ме разбуди од будноста, ми го влеа стравот како предзнак на настаните денес, кои утре ќе бидат само магла која што поминала покрај мојот прозорец ...
Излегов надвор од себеси за да се видам од другиот агол, оној кој што се превиткува и моделира како јако железо изложено на највисоки температури...
Импресија...никаква!
Прашања... милион, а одговори на секој чекор - но кој да ги види?
Можеби оние кои гледаат се и оние кои не знаат ништо, можеби теоретичарите на т.н. живот во лер, можеби оние кои извршиле самоубиство на егото, за да го сфатат туѓото.
По скалите надолу се движат многу, по оние нагоре уште толку... А знаат ли тие дека се тоа всушност истите скали низ кои целиот живот одат без да сфатат дека го поминуваме истото само што го гледаме низ различна призма создадена од ,,случајните ,, минувачи?
Надвор е ладно, мрачно и силниот дожд ми ја размачкува шминката која ги покрива трагите на ладнокрвноста обоена од прераното анализирање на душата.
Ми ја мие косата и го покрива секое оштетено влакно под напонот на времето, врши синтеза со течноста која ненамерно се испушта од лакрималните жлезди под напонот на она да се биде сега или не, ја влажни облеката која не може да го издржи притисокот на длабоките, крвави никогаш неизлечени рани создадени од крахот на тинејџерскиот прехедонистички продукт.
Ме убива мраков во кој ја нема најмрачната точка, ме крши ветерот создаден од желбата да летам, за да не го допрам повеќе тлото кое и така не сака да ме издржи...
Станува се поладно и се повеќе испарува причината заради која излегов, смиреноста ме напушта, ме напушта и растревоженоста, а јас се враќам бавно...

... за да уживам во тишината на депресијата .

 

[Crazy in Love]

...Лиза доби порака кога ја виде пораката се скамени. Не знаеше што да прави, како да постапи, но знаеше дека мора да собере храброст и да го направи тоа. Зема здив и со сигурни чекори се упатуваше кон клупата. Го виде. Се исплаши на момент, се исплаши дека ќе и затрепери гласот...Дојде до него и почна да зборува:

Тука сум. Гледај тука. Не таму, тука. Погледни. Ме гледаш? Мило ми е. Погледни ме. Ти текнува? Не? Сигурен си? Јас паметам. Меморијата добро ми служи и покрај тоа што поминаа години. Еве каде сум јас. Еве која сум јас. А ти? Каде си ти во приказнава? Каде си ти во овој живот? Не...Немој да зборуваш. Шшшшш! Шшшш! Тишина! Не сакам да те слушам. Бегај! Не ме допирај! Држи се на дистанца. Овој пат јас ќе зборувам! М? Што? Зборувај погласно, не те слушам! А, значи одеднаш ти се врати меморијата? Се освежи? Мило ми е. Еве те гледам директно во очи, те гледам мирно, без да трепнам. Дали и ти истото го можеш? Дали и ти можеш да ме погледнеш во очи? Ајде, чекам! Погледни ме. Погледни ме, ајде. Не можеш нели? Затоа постојано гледаш во земја. Знам дека не можеш, знам. А ќе ти кажам и зашто! Не можеш, затоа што добро знаеш дека немаш чиста совест. Не можеш да ме погледнеш во очи, затоа што очите се огледало на душата, а твојата душа е разбранувана, твојата душа знае дека згрешила. Не се смеј, не ја употребувај таа твоја цинична насмевка, не ти вреди. Овој пат ништо нема да ти помогне. Јас стојам исправено, гордо и со насмевка пред тебе и пред животот, а ти? Погледни се. Погледни се во што си се претворил. Во згрбавено, неприметливо суштество. Амеба. Провери се, можеби во текот на годините си го изгубил и 'рбетот. Уште тогаш почна да го губиш, верувам дека до сега целиот го нема. Затоа ползиш. Затоа што немаш друг избор. Ползиш и се лигавиш како полжав. Затоа што тоа е единственото нешто кое ти преостанува. Сам, outcast. Не си веќе толку јак м? Го немаш оној полет и онаа дрскост и арогнација која ја имаше, нели? Знам. Знам. Шшшшшш! Ти реков дека не сакам да те слушам. Доволно те слушав, доволно те гледав и те осеќав. Впрочем што имаш ти да ми кажеш на мене? Што? Дека си се променил? Те молам, па погледни се, ни самиот не веруваш во тоа. Жал ми е. Жал ми е за тебе, а можеше да станеш човек. Можеше. Наместо да се трудиш мене да ме спречиш во тоа, требаше да работиш на себе. На долгорочен план се уништи себе. Забораваш дека и без самодоверба човекот може да биде човек, со образ, морал и принципи. Тогаш бев стуткана во агол со насолзени очи. Сега сум исправена, сега знам во што верувам и знам што имам. Затоа што во тие мигови, дознав кој ме сака. А тебе сите те сакаа, сите беа твои содружници, твои браќа. Каде се сега? Каде се сега кога немаш 'рбет? Каде се сега кога се лигавиш како полжав? Ги нема. И самиот си виновен за тоа.
Ха ха ха. Класика. Знаев дека ќе почнеш со тоа. Залудно е. Залудни и патетични се овие твои обиди. Залудни се. Не ми можеш веќе ништо. Се издигнав. Ме потцени. Мислеше дека ќе ме уништиш внатрешно. И успеа. Но, благодарејќи на тоа стана борец, научив да се борам.
*се слуша звук на удар*
Ајде...удри ме уште еднаш. Удри ме! Уште посилно. Ќе го издржам тоа. Се смеам. Се смеам на твојата патетичност.
Јас, јас сега ќе се свртам, ќе си одам и ќе пијам кафе со луѓето што ме сакаат, а тебе ти препорачувам да се вратиш некаде назад и да си го побараш 'рбетот. И достоинството. И замиј се малку, образот ти е црн. Премногу валкан. Па и не знам дали тоа личи на образ.
Пријатно.
*За момент се заврте*
И да, знам дека највеќе ја сакаш тишината. Затоа што само тогаш не ја слушаш вистината за себе.
Се надевам дека ќе научиш што е среќа и вистинска љубов. Се надевам. Секој човек, па и налик на човек како што си ти, го заслужува тоа.
*Продолжи да се движи и погледна нагоре и почна да се смее. И падна камен од душата. Во далечина го слушаше неговиот глас, но не се ни обиде да чуе што викаше. Who cares anyway? Таа си го кажа она што имаше да го каже.*