Björn
Does Your Mother Know?
- Член од
- 14 август 2006
- Мислења
- 45.166
- Поени од реакции
- 83.978
Стаљин, секако. Нема фиктивни ликови во филмот.
Командантите-се-договараат-во-просторијата-за-состаноци - сцена.
Војската-е-во-движење-на-терен - сцена.
Тоа се сите сцени во филмот. Се менуваат, една после друга, наизменично. До крај.
Кога е врвот на германската команда прикажан, тоа е обично една непријатна ситуација, во која командантите не знаат кај тераат, Хитлер, претерано гестикулира, се дере и им вика на сите, малку повише од уобичаено што го знаеме од документарци, али нема везе.
Кога е прикажана германската команда од пониско ниво, на пример, Паулус и неговите, во Стаљинград, тогаш обично се случува ова: прекинати им се врските, не знаат кај им се единиците, советите напаѓале од сите страни...
Било кога германска команда да се прикажува, просторијата не е доволно осветлена. Како прикази у теминцата личат. Ја лично не веруем на луѓе по темници што се пикаат.
Кога е советската команда прикажана, таму не е толку жустра атмосферата, но не е лабава. Никако лабава. Централна фигура е Стаљин. Сите генерали околу него стојат и слушаат. Он е сталожен, фокусиран и замислен. Зборува полека и смирено, на моменти човек си помислува дека доживеал мозочен удар неодамна. Другите стојат и се ѕверат у него, од сите страни. Ако ги глеаш у фаца, одма ќе приметиш дека си викаат - абе, у пичку матер колку е паметен и мудар другарот Висарионович, тоа едноставно не е могуче. Тука има и сцени само со Стаљин. Додека генералите спијат или што и да праат, он сеуште неуморно работи сам, во истата сала за состаноци, гледа натписи на мапи под лупа, гледа низ прозор, или едноставно го има у гро план, онака ептен замислен. Се гледа дека сам го носи товарот на Војната, на своите плеќи.
Кога прикажуваат сцена со пониски ешалон на советската команда, таму обично е досадно, затоа што често им се дешава да читаат писмо од Стаљин, кое им стигнало, пуно со премудрости. Кога стига такво писмо, тој што го чита (на глас) станува, а потоа и другите и така стојат додека се слуша зборот и се ѕверат у овој што чита и си го замислуваат у главата другарот Стаљин како ги збори тие зборови. Ова го насетив пошто ги приметив дека праат исти фаци како кога лично Стаљин збори.
Во врска со осветлувањето во сцените со советска команда - силно светнал ден и све убаво се гледа. Очигледно станува збор за отворени и чесни луѓе, кои нема што да кријат. Лајк.
Измеѓу овие сцени со командите, у сендвич, се наоѓаат сцените со војската. Тоа се мегаломански сцени со премногу статисти, вистински оружја и орудија, градби и рушевини. У било кој момент на екранот нема помалку од сто луѓе. Рука у огин стаам дека имаат погинато војници при снимањето (пошто статистите обично се војници), у сите тие експлозии, маневрирања со тенкови у сред гужва и све друго. Такви сцени, со толку статисти денес ни приближно нема. Тука, во овие сцени нема глумци, ни улоги. Исклучиво статисти се.
Нормално, истиот тертип и за сцените со војска важи: кога е германската војска на терен прикажана, обично бегаат, се сопнуваат, паѓаат, се предаваат, умираат распарталени и гладни. Смрзнати секако.
Советската војска секогаш е подобро опремена, напаѓа, а во повеќето сцени, едноставно само оди напред. Со заробениците се строги, но праведни.
Два типа на сцени, со различна поларизација. Тоа е целиот филм. На моменти, во служба на пропагандата историски неточен, а на моменти точен.
Нема такви филмови денес.
Командантите-се-договараат-во-просторијата-за-состаноци - сцена.
Војската-е-во-движење-на-терен - сцена.
Тоа се сите сцени во филмот. Се менуваат, една после друга, наизменично. До крај.
Кога е врвот на германската команда прикажан, тоа е обично една непријатна ситуација, во која командантите не знаат кај тераат, Хитлер, претерано гестикулира, се дере и им вика на сите, малку повише од уобичаено што го знаеме од документарци, али нема везе.
Кога е прикажана германската команда од пониско ниво, на пример, Паулус и неговите, во Стаљинград, тогаш обично се случува ова: прекинати им се врските, не знаат кај им се единиците, советите напаѓале од сите страни...
Било кога германска команда да се прикажува, просторијата не е доволно осветлена. Како прикази у теминцата личат. Ја лично не веруем на луѓе по темници што се пикаат.
Кога е советската команда прикажана, таму не е толку жустра атмосферата, но не е лабава. Никако лабава. Централна фигура е Стаљин. Сите генерали околу него стојат и слушаат. Он е сталожен, фокусиран и замислен. Зборува полека и смирено, на моменти човек си помислува дека доживеал мозочен удар неодамна. Другите стојат и се ѕверат у него, од сите страни. Ако ги глеаш у фаца, одма ќе приметиш дека си викаат - абе, у пичку матер колку е паметен и мудар другарот Висарионович, тоа едноставно не е могуче. Тука има и сцени само со Стаљин. Додека генералите спијат или што и да праат, он сеуште неуморно работи сам, во истата сала за состаноци, гледа натписи на мапи под лупа, гледа низ прозор, или едноставно го има у гро план, онака ептен замислен. Се гледа дека сам го носи товарот на Војната, на своите плеќи.
Кога прикажуваат сцена со пониски ешалон на советската команда, таму обично е досадно, затоа што често им се дешава да читаат писмо од Стаљин, кое им стигнало, пуно со премудрости. Кога стига такво писмо, тој што го чита (на глас) станува, а потоа и другите и така стојат додека се слуша зборот и се ѕверат у овој што чита и си го замислуваат у главата другарот Стаљин како ги збори тие зборови. Ова го насетив пошто ги приметив дека праат исти фаци како кога лично Стаљин збори.
Во врска со осветлувањето во сцените со советска команда - силно светнал ден и све убаво се гледа. Очигледно станува збор за отворени и чесни луѓе, кои нема што да кријат. Лајк.
Измеѓу овие сцени со командите, у сендвич, се наоѓаат сцените со војската. Тоа се мегаломански сцени со премногу статисти, вистински оружја и орудија, градби и рушевини. У било кој момент на екранот нема помалку од сто луѓе. Рука у огин стаам дека имаат погинато војници при снимањето (пошто статистите обично се војници), у сите тие експлозии, маневрирања со тенкови у сред гужва и све друго. Такви сцени, со толку статисти денес ни приближно нема. Тука, во овие сцени нема глумци, ни улоги. Исклучиво статисти се.
Нормално, истиот тертип и за сцените со војска важи: кога е германската војска на терен прикажана, обично бегаат, се сопнуваат, паѓаат, се предаваат, умираат распарталени и гладни. Смрзнати секако.
Советската војска секогаш е подобро опремена, напаѓа, а во повеќето сцени, едноставно само оди напред. Со заробениците се строги, но праведни.
Два типа на сцени, со различна поларизација. Тоа е целиот филм. На моменти, во служба на пропагандата историски неточен, а на моменти точен.
Нема такви филмови денес.
Stalingradskaya bitva I (1949) - IMDb
Directed by Vladimir Petrov. With Aleksey Alekseev, Aleksandr Antonov, Mikhail Astangov, Nikolay Cherkasov. Released four years after the end of World War II, this Soviet propaganda epic replays the titanic struggle of the Russian army against the Nazi invaders while spotlighting the now almost...
www.imdb.com
Последно уредено:
