Потеклото на Албанците

¯

¯\_(ツ)_/¯

Гостин
Го забораве Gogeta

Gogeta - is the result of Son Goku and Vegeta merged together as a single entity by the means of the Fusion Dance. He first appears in Fusion Reborn. Even when fighting side-by-side, Goku and Vegeta realized they wouldn't be able to defeat the monster Janemba. Thus, Goku persuaded Vegeta to do the Fusion Dance with him. Gogeta's appearance has characteristics inherited from both Goku (face,the hair over his face, and physique) and Vegeta (hairstyle and widow's peak), but the clothes he wears are in the fashion of the Metamorans, the alien race that developed the Fusion Technique. While neither Goku nor Vegeta were a match for Janemba on their own, Gogeta had the strength and speed to overpower the monster, and easily defeated him.
 
Член од
31 декември 2007
Мислења
212
Поени од реакции
8
Во последните 5 века идејата за ИЛИРИЈА е обединувањето на сите јужни словени во една држава. За таа идеја се приврзале скоро и сите словени, и интересното е тоа што се појавува и полумесецот со цвезда како симбол кое денес е знамето на Турција и на многу други. За таа идеја постои дури и грб. Поентата ми е да напоменам за непостоењето на изградена албанска нација која се повикува на наводниот стар ген, во ова време. Никој не познава една нација која потекнува од илирите, туку се смета дека словенскиот народ потекнува од старите племиња а најмногу од илирите. Еве ви и грб од идејата за таа Илирија. За разлика од вашата идеја стара колку и вашата држава!

http://www.makedonskaistorija.com/media/1/20050624-Ohmur1.JPG
 

TpH_Bo_OkO

Трноризец
Член од
18 мај 2005
Мислења
11.537
Поени од реакции
879
Да се види поубаво грбот:




Свети Ероним - Татко и Патрон, Огледало и Светлина на Илирската земја од “Илирскиот Грбовник“ на Петар Охмучевиќ - “Sanctus Hieronymus, pater terrae Illyricae“
 
Член од
31 јануари 2008
Мислења
2
Поени од реакции
0
Од Српски форум,читај интересно е

Народ који ми Срби називамо Арбанасима, странци Албанцима, а они сами себе називају Шћипетарима, аљбанцима се назову само кад хоће да сакрију сопствени смрад од српских интелектуалац, пореклом је са Кавказа. У античком времену била је позната једна земља на Кавказу под именом Албанија. Тако су је називали странци, али не и њени становници, баш као и данас ову Албанију. Савремену Албанију њени становници називају Шћиперија. Албанија на Каквазу налазила се на источним падинама ове планине, између Каспијског мора и врха Кавказа. Са њене јужне стране почињала је од Апшеронског Полуострва, на коме се налази савремени азербејyански град Баку. Северно од Албаније налазила се земља Алана, северозападно су били Ибери, а западно и јужно од Албаније налазили су се Јермени. Јужни део те античке Албаније припада данас Азербејyану, а северни део Русији. Постојао је један град под именом Албана на обали Каспијског мора између савремених градова Дивичија и Дербента. По имену овог града земља у његовом залеђу добила је име Албанија.

Једино по чему је та стара Албанија била позната јесу велики и опасни пси, такозвани кавкаски овчари. У време када је Александар Велики освајао Азију пред њега је изашао неки владар Албаније и поклонио му једног великог пса. Кавкаска Албанија је била једна врло кршевита и сиромашна земља па као таква није привлачила освајаче.

У осмом веку Арапи су запосели земље око Каспијског мора и иза Каваза. Тамошње домородачко становништво су превели у ислам и водили са собом као помоћне чете у борби са хришћанима. На Средоземном мору вођене су честе борбе између Арапа, као представника ислама и Ромеја, (Византије) као представника хришћанства. Арапи су отели од Ромеја већи део Сицилије и један део јужне Италије, па да би ојачали исламско становништво у овим земљама довели су један део становништва из кавкаске Албаније. Арапско освајање Сицилије трајало је дуго времена од 827. до 878. године. Сицилија је подељена на два дела, исламски део и хришћански део, па отуда и назив Две Сицилије. Хришћани су били потиснути у североисточни део острва. Византија је на томе делу острва држала знатне војне снаге. Византинци су успели да преотму од Арапа један део острва и ту су затекли исламизиране Албанце. У већини случајева вратили су их поново у хришћанство.

Византија је, 1042. године, напала Србију и послала своје две војске кроз Епир, дуж приморја. Тадашњи млади цар Србије, Војислав, сатро је у две битке византијску војску. Овај тежак пораз у рату са Србијом изазвао је нереде у Цариграду. Византијски војни заповедник на Сицилији, по имену Ђорђе звани Манијак, одлучио се на побуну са жељом да узме власт у Цариграду. Укрцао је своју војску на лађе и један део Албанаца које је узео са собом као помоћне чете. Они су са собом водили и своје жене и децу. Са том шареном војском искрцао се у Драчу марта месеца 1043. године. Како је Србија тада била у ратном односу са Византијом, Манијак је рачунао бар на неке српске симпатије. Манијак је довео са собом само један мали део Албанаца, већина њих је остала на Сицилији и у јужној Италији. Сви су временом покрштени и италијанизирани, тако да се код њих данас задржало само сећање на њихово порекло. То сећање на њихово албанско порекло задржало се више код оног дела људи који су се одселили из Италије у Америку, него код оног дела који је остао у Италији.

После искрцавања у Драчу Манијак је кренуо са својом војском у правцу Цариграда. Византијска војска, која је остала верна својој влади, пресрела је Манијака код Дојранског Језера и ту је дошло до велике битке у којој је Манијак погинуо. После његове погибије преостала његова војска се предала. Византинци су примили Манијакове византијске војнике, али не и странце, Албанце. Ови нису могли да се врате натраг нити су имали куд да иду, нашли су се као бродоломници на туђој земљи. Молили су Србе да им дозволе да се населе негде у планинама где би могли да живе од сточарства, пошто су они иначе били по традицији сточари. Срби су им дозволили да се населе у брдовитом пределу око места Рабана који се налазио североисточно од Елбасана, у подножју планине Јабланице. То је био један опустео и готово ненасељен предео. Албанци су гајили стоку и за себе и за Србе и то је било њихово занимање у Србији кроз цео средњи век.

По Рабану ми смо их називали Рабанаси, односно Арбанаси, како их и данас зовемо. Странци су их звали Албанцима и то из два разлога. Зато што су знали њихово порекло из кавкаске Албаније и зато што су са њима дошли први пут у додир на пределу Белиграда испод Томора. Белиград су Латини називали Албом, што је превод његовог српског имена на латински језик. Турци су их називали Арнаутима, што на арапском значи - „они који се нису вратили.” Они се стварно нису вратили, остали су у Србији. Сами Арбанаси нису за себе употребљавали ни једно од тих имена, они се називају Шћипетари, асвоју земљу Шћиперија. На њиховом језику реч шћипе или шкипе значи крш, брда или комове. Шћипетар се може превести на српски језик са Брђанин. Аустроугарски писци су, крајем 19. и почетком 20. века, намерно давали погрешно тумачење значења имена Шћиперија, уместо земљом брђана, називали је „земљом орлова”. То је требало да пред светом да Арбанасима неко племенитије порекло њиховог народног имена.

Главни сведок довођења Албанаца у Србију, од стране Ђорђа Манијака, био је савременик тих догађаја, византијски виши државни чиновник и историчар Михаило Аталиота. Он је описао догађаје у Византији од 1034. до 1078. године. У његовом делу Албанци се узгредно помињу од 9 до 20 странице.(1)

(
ALBANIAN AN ILLYRIAN DIALECT
[FONT='Arial Unicode MS','serif']by Micha F. Lindemans[/FONT][FONT='Arial Unicode MS','serif'][/FONT]


The first recorded Illyrian king was Hyllus (Ylli -in albanian-The Star) whose death was recorded in 1225 B.C. The deification of the first Illyrian king corresponds to the rein of the last Hittite king. The ancient custom of king deification was subsequently revived after the death of Bardylis who reigned from 385 to 358 BC. The deification tradition was refreshed after the death of Bardylis II - attested in 295 to 290 BC. There was another deification of Mytilius- attested about 270 BC. The last king to be deified was Skerdilaidas - who reigned from 212 to 206 BC. In Latin, Albanian and other Indo European tongues -il suffix lost its divine value and became a diminutive, marking affection.
The Illyrian King List
Hyllus (The Star) whose death was recorded in 1225 B.C.
Bardylis(Bard –bardh-ylis-ylli= ylli i bardh or white star(in english) - Usurper and founder of this dynasty. Reigned 385 to 358 BC.
Grabus - Attested in 356 BC.
Pleuratus - Testified in 344 BC.
Kleitus - Son of Bardylis. Attested in 335 BC.
Glaukias - Ruler of the Taulanti and then Illyrian king from 317 to 303 BC.
Bardylis II - Attested in 295 to 290 BC he was the son of Kleitus.
Monunius - Attested in 280 BC.
Mytilius- Attested about 270 BC.
Pleuratus - Founder of this dynasty. Attested in 260 BC (?).
Agron - Son of Pleuratus. Reigned from 250 to 230 BC.
Pinnes - Reigned from 230 to 217 BC.
Skerdilaidas - Reigned from 212 to 206 BC.
Pleuratus - Son of Skerdilaidas. Reigned from 205 to 180 BC.
Gentius - Son of Pleuratus. Ruled from 180 to 168 BC.

Illyrians were not the first people to identify their king with a god. Virtually every great civilization employed the device of deification of its kings. Other cultures, namely Sumerians, Egyptians based their entire fabric of their society around a king who was believed to be god on earth. Yet of all Indo European people only Hittites and Illyrians employed the -ili suffix to denote the sacred nature of a dead king. Since the custom of calling a king 'god' came from Asia Minor it is natural to believe that Hittites and Illyrians stemmed from the same craddle of civilization. The elevation of kings to the status of a god is the tip of the iceberg since Illyrians (Albanians) and Hittites share their basic Indo European inherited root words. Both Hittites and Illyrians use the epithet alba 'white' to classify the white race of indo Europeans. Illyrians were named after their kinship to Ilios, Wilusa in Hittite texts. But they were also named Albanians 'white people' in contrast to other colored races in Mesopotamia.
Ancient civilizations were organized around city states. People who lived around those city states were often named after the capital of their kingdom. Romans were initially called Latin but their name changed after their introduction of Romulus’ myth (the legendary founder of Rome) in the Etruscan capital of Alba Longa. Hittites were named after their capital Hattusas and their deified king was called Hattus-ili. Similarly Athenians were named the champion of their city, goddess Athena. Albanians (as one of innumerous Illyrian tribes) were named after their city state Albanopolis near a mountain called Alp 'mountain', Hittite alpa 'white'. The most spectacular name belonged to Dardanus (founder of Troy) because it is related to the myth of the Great Flood (which allegedly took place after the last ice age) hence it should be one of the oldest tribal names among Illyrians who like Greeks, Celts and Romans were obsessed with their divine ancestry. The origin of gods and myths of creation were not pure fantasy but instruments for survival. Ancient people were divided into two categories - those who were condemned to be slaves and those who were born to rule. Those people who failed to come up with a convincing divine lineage were often condemned to be slain, mutilated and exterminated. There was no mercy for godless ancestors. That is why Greeks embraced Hellen, Illyrians adored Hyllus and Romans worshiped Romulus. People even altered the myths, changed the names, ignored their real ancestors and abandoned inherited names to adopt new idols which were more fashionable at that time. It seems that the name Albania 'white' was not attractive enough to Albanians since it didn't carry any significant weight. Actually the descendants of Illyrians preferred another name - the imperial double headed eagle. Romans had always employed the single head eagle as their military ensign or standard. When Illyrian generals got elevated to the imperial throne they introduced the Hittite double headed eagle they had inherited from their Anatolian ancestors. (There is still a mountainous region in Albania called Hoti similar to ancient HATTI - the capital of Hittites.)
Hittites together with Persians probably borrowed the symbol of double headed eagle from an older civilization - Sumerian. Here there is the image of the double headed eagle at Persepolis - capital of the ancient Persian Empire.
The final proof that Illyrians had employed the double headed eagle before they introduced that symbol to Roman standards exists in the city of Sirkap (Pakistan). Along the main street of Sirkap, the ancient city, sits the Double-Headed Eagle Shrine. Its original name is lost, but is now referred to as the double-Headed Eagle Shrine because of the bird bas-relief that adorns the arch (images two and three). The Double-Headed Eagle Shrine was built by Macedonian, Greek and Illyrian soldiers. Alexander the Great employed Illyrian and Greek troops in his campaign to India.The eagle was considered to be the sacred bird of Jupiter - the sky god among Indo Europeans.
:smir:
 

Svetovid

Триглав
Член од
26 февруари 2006
Мислења
868
Поени од реакции
44
Албанија, земја на Македонски топоними. Еве листа од некои кои јас ги забележав додека пропатував низ јужниот дел на таа земја (впечатокот ми беше дека само секој трет топоним не е Македонски): Река Бистрица (шипоњите ја пишуваат Bistrice), се влева во Јонско море. Интересно е што оваа река е на крајниот југ на Албанија. Села: Борово (Borova), Ново Село (Novosele), Фуштани (Fushtan), Билишта (Billisht), Хасково (Haskova)... тие ми текнуваат во моментов. Над Корча има планина со име МОРАВА (Morava)!!! Албански презимиња со Македонско потекло: Војнику, Продани, Шала, Граждани, Острени...
Јеби га, џукелски народ без корен се дваес' процентнине, ама имаат великодржавна идеја што е за почит!
 

PIRRO

Walking away
Член од
25 ноември 2007
Мислења
561
Поени од реакции
7
Албанија, земја на Македонски топоними. Еве листа од некои кои јас ги забележав додека пропатував низ јужниот дел на таа земја (впечатокот ми беше дека само секој трет топоним не е Македонски): Река Бистрица (шипоњите ја пишуваат Bistrice), се влева во Јонско море. Интересно е што оваа река е на крајниот југ на Албанија. Села: Борово (Borova), Ново Село (Novosele), Фуштани (Fushtan), Билишта (Billisht), Хасково (Haskova)... тие ми текнуваат во моментов. Над Корча има планина со име МОРАВА (Morava)!!! Албански презимиња со Македонско потекло: Војнику, Продани, Шала, Граждани, Острени...
Јеби га, џукелски народ без корен се дваес' процентнине, ама имаат великодржавна идеја што е за почит!
svetovid, зш си така прост ко гравче ??? :tapp: тие топоними и имиња , македонски се ?... мислиш христијански се тие топоними,тоа да... инаку би биле македонци и GEORGE,JORGOS- ЈЕСУС,ИСА,- АВРАМ,АБРАХАМ,ИБРАХИМ... ти друго мислиш,друго зборуваш па се случува да се доведеш во заблуда :icon_lol:
 

PIRRO

Walking away
Член од
25 ноември 2007
Мислења
561
Поени од реакции
7
ПОТЕКЛОТО НА АЛБАНЦИТЕ...

Потеклото на албанците е од античките ИЛИРИ кои живееле на територија од епир до хрватска покрај јонско и јадранско море. Албанците се наследници на илирската култура и јазик, па затоа денес сите албанци на балканот не може да се наречат ниту грци,македонци,ниту срби,црногорци,хрвати, затоа што немаат ништо заедничко со овие народи туку се етнички народ кој успеал низ векови да го зачува јазичниот и културен идентитет... иако се нарекуваат албанци,арванити,косовари,дардани,арбреши по териториите во кои живеат сите се дел од еден ист народ т.е. илири = албанци
 
Член од
6 април 2006
Мислења
972
Поени од реакции
11
svetovid, зш си така прост ко гравче ??? :tapp: тие топоними и имиња , македонски се ?... мислиш христијански се тие топоними,тоа да... инаку би биле македонци и GEORGE,JORGOS- ЈЕСУС,ИСА,- АВРАМ,АБРАХАМ,ИБРАХИМ... ти друго мислиш,друго зборуваш па се случува да се доведеш во заблуда :icon_lol:
Neshto se imash pobrkano.

Потеклото на албанците е од античките ИЛИРИ кои живееле на територија од епир до хрватска покрај јонско и јадранско море. Албанците се наследници на илирската култура и јазик, па затоа денес сите албанци на балканот не може да се наречат ниту грци,македонци,ниту срби,црногорци,хрвати, затоа што немаат ништо заедничко со овие народи туку се етнички народ кој успеал низ векови да го зачува јазичниот и културен идентитет... иако се нарекуваат албанци,арванити,косовари,дардани,арбреши по териториите во кои живеат сите се дел од еден ист народ т.е. илири = албанци
A kade e togash albanskiot kontinuitet vo centralnite i severnite predeli na teritorijata na Ilirija?:toe:
 

PIRRO

Walking away
Член од
25 ноември 2007
Мислења
561
Поени од реакции
7
во задар, хрватска, во подгорица,во косово
 

PIRRO

Walking away
Член од
25 ноември 2007
Мислења
561
Поени од реакции
7
денес етничкото албанско(илирско) население во црна гора,босна и хрватска е многу мало но сепак постои... да нема забуна не зборуваме за емигранти или печалбари кои се заминати таму од мкд,ал кс, зборувам за албански семејства чии вековни огништа се токму на овие простори иако во денешно време во многу намален број
 

PIRRO

Walking away
Член од
25 ноември 2007
Мислења
561
Поени од реакции
7
Bi mozel li da prilozish neshto povekje na taa tema? Iskreno me interesira albanskata tradicija na mestava koi gi spomna.
Ovo je glavno značenje pojma Dalmacija. Za istoimenu rimsku provinciju, pogledajte Dalmacija (rimska provincija).
Dalmacija (označena tamnije) na karti Hrvatske



Splitska luka


Dalmacija (tal. Dalmazia, lat. Dalmatia) je jedan od najstarijih regionalnih pojmova u Hrvatskoj. Prvi put se spominje u I. stoljeću kao naziv za područje između Krke i Cetine koje je nastavalo ilirsko pleme Delmata, odnosno kao sinonim za Ilirik, kako su širi prostor postojbine raznih ilirskih plemena nazivali Rimljani.
Iako se prostorni opseg Dalmacije u prošlosti znatno mijenjao, taj se pojam održao od antičkog doba do danas.
Suvremeni pojam Dalmacije odnosi se na područje od otoka Paga i rijeke Zrmanje na sjeveru do Konavala, odnosno rta Oštro na jugu. Tako izdvojena cjelina identična je s pojmom Južno hrvatsko primorje, koji odgovara prostoru funkcionalnog okupljanja oko splitskog makroregionalnog središta triju regionalnih centara: Zadra, Šibenika i Dubrovnika.

Južno hrvatsko primorje ili Dalmacija izdužen je primorski pojas, oko 400 km dužine i do 70 km širine u središnjem dijelu. U prostranijem sjeverozapadnom dijelu omeđen je planinskim nizovima Velebita, Dinare i Kamešnice, dok je prema jugoistoku prirodna međa manje izrazita i nalazi se u neposrednom zaleđu priobalnog pojasa.
Prostire se na površini od oko 11 960 km2 ili na oko 21% površine Hrvatske, a tu je 2001. živjelo oko 855 000 stanovnika, ili 20% populacije Hrvatske. Prosječna gustoća naseljenosti je niža od prosjeka za Hrvatsku - 71,5 st./km2 (Hrvatska: 78 st./km2).



Stanovništvo i naseljenost [uredi]


Tamo gdje se sastaju more i Velebit smjestila su se uz dobro zaštićene skrivene uvale manja mjestašca. Snimljeno 1995. ili 1996. između Starigrada Paklenice i Senja.


Južno hrvatsko primorje pokazuje stalni porast stanovništva unatoč naglašenom iseljavanju, posebice na prijelazu 19. u 20. stoljeće, i kasnije sve do danas. Međutim, to je ublažavano razmjerno visokom stopom prirodnog priraštaja, pa je održana ravnoteža rasta. Posljednjih desetljeća stopa rasta je povećana. Uzrok tome je gospodarsko oživljavanje s naglaskom na pomorsko, industrijsko i turističko gospodarstvo.
Jedino* autohtono i većinsko stanovništvo su Hrvati. Ostali čine manje od 10% stanovništva. *Autohtonim bi se na ovom području mogli smatrati i Iliri, kad bi ih bilo. Naime njihova kultura je asimilirana prije više od 1.000 godina.
 

Kajgana Shop

На врв Bottom