Ќе ставам појќе од еден, пошо преслушав „последно“ појќе од еден.
Fly to the Rainbow (1974)
вреди албумот, и затоа еве прво оценка 9 (девет), бидејќи нема албум, или воопшто нешто што може да добие 10ка.
Fly to the Rainbow е втор албум на Скорпионс, прв во новото руво на бендот.
На нивниот втор албум, Скорпиите звучат многу поинаку од предходно. Веќе се излезени од хипи елементите и помекиот рок, а на овој албум повеќе звучат на нивните музички колеги од британија и Америка (Zepp, Sabbath, Hendrix). Албумот е доказ дека промените понекогаш се добри.
Откако веќе ја нема хипи психоделичната тенденција, почнало да се работи на нешто што ќе биде потврдо од континенталниот рок феномен.
Прва песна на албумот е хард рок елементалната Speedy's Coming, што и по насловот ја најавува денивелацијата на музиката на Германските Скорпии. Текстот на песната е интересен и симболичен, но повеќе од тоа - тој е уникатен и предобар. Вокал е Клаус Мајне, еден од подобрите пеачи на светот и главен вокал во Скорпионс. Откако ја „најавија“ брзината, следуваат другите траки ...
They need a Milion е интересна и фасцинантна песна. Започнува со феноменално гитарско делче, а најнапред се јавува пејачкиот дел на Клаус Мајне. Потоа, песната станува поагресивна во инструментален дел и продолжува со Ули Џон Рот како вокал. На песната има и експлозивно прото метал соло.
Drifting Sun е добра песна, своевремено најтврда нумера и пошироко. Песната е чиста композиција на Улрих Рот, но маана на песната е „хендрицизмот“ и рифовите кои наликуваат на песната Spanish castle magic од Jimi. Рот како вокал е просечен, а доколку Мајне ја преземеше таа улога, можеби ќе беше за нијанса сето тоа подобро. Но, и вака изгледа добро и привлечно. Дрифтинг сан е една од најдобрите песни на Скорпиите воопшто.
Fly people Fly е песна која и пеачки и инструментално и концептуално е многу добра, а според мене е најдобрата песна на албумот. Мала пречка за да стане експлозивна е можеби тоа што на некој начин се поврзува со насловот на албумот. Инаку, тематиката на песната е многу јасна. Впрочем, скоро целиот албум е посветен и поврзан со дрогата. Јас лично велам: за жал. Но, сепак, Fly people fly е ремек дело, и претставува една од најдобрите песни на сите времиња воопшто.
This is my song е обична и очекувана песна од секој бенд. Во таа песна, Скорпиите сеуште влечат некој „мировнички“ и „хипи“ менталитет, па тоа се познава и во текстот. Инаку, инструментално е доста издржана и осмислена песна.
Far Away е песна која, да беше на друг албум ќе беше најдобра на албумот, а да беше од друга група во друго време, ќе беше феномен. Текстот е феноменален, и заслужува највисоки оценки, иако темата е пак за дрогата и трипањето. Нумерата започнува со интересни гитарски мелодични делови и несекојдневен вокалски третман на Клаус мајне. Потоа, продолжува многу потврдо и во полна енергија.
Fly to the Rainbow е песната која го понесе епитетот „врвно остварување“. Таа е песната по која е крстен албумот и е единствената култна песна која излезе од овај албум, иако според мене има и други кои се квалитетни да бидат рамо до рамо со тоталната психоделија и тврдина која ја поседува оваа песна. Кој не ја слушнал - не знае. Тоа е се што имам да кажам за 9 минутното уживање наречено Fly to the rainbow на самиот крај од истоимениот албум.
И како опис на целиот албум:
Тоталнo IN! Одличен албум, можеби еден од најдобрите паричиња на континентална Европа. Своевремено, албумот бил чуден и не бил за секое доживување. Со овој албум, Скорпиите покажале што знаат и умеат и ги удриле темелите на новата музика што допрва следува - вие знаете која.
Скорпионс се закон, ако веќе судиме по овој албум.
Scars on Broadway (2008)
Треба храброст да се истапи во овој ненормален свет и да се состави дело кое ќе ја продолжи мисијата и пораката на ногумина низ историјата, поготово музичката. А тоа, секако го знаеше, ама и го имаше Дарон Малакиан, стариот добар „соадјанин“, не тој ненормалниот (Серџ), туку онај, другиот ненормален. Знаеше што прави, знаеше што ќе остави. Имаше храброст, успеа. Потоа, се е историја.
Слична храброст треба да се има и да се истапи пред делото и да се каже „Да! Можам да го рецензирам! Знам што чув и знам што разбрав!“. А има „много тога“. Малакиан се потрудил да ни состави музички лавиринт, шарен мозаик, бескрајна приказна. Во прекрасниот концептуален албум кој ја носи славата, но и името на бендот - Scars on Broadway.
И да, приказните се главната „шема“ на овој музички споменик. Искуството на Малакиан кое сигурно е громадно е директно преточено во неколку песни кои имаат широк распон, од навидум нежни мелодии, до крајно исфрустрирани звуци и инструментални бранови. А се зборува за онаа, сетската параноја. За крајот, нормално, кога тогаш неминовен. Ама Дарон зборува, тој раскажува за крајот кој е блиску. А според тоа, и првата и основна етикета на албумот - дека тој е апокалиптична сторија.
А за таа апокалипса се зборува нашироко и надолго. Не морам да ги набројувам нумерите на кои се опишуваат пост човечните сцени и предвидувања, кои се неверојатен осврт на разочарувањата на дарон од човечкиот вид, од неговата неспособност и неподобност да живее живот како што наликува на некое суштество кое самото себе си се прогласило за разумен наследник на светот. А се чини дека неговата фрустрација е само незабележана реалност. И токму во тоа се состои големината на делото. ВО вториот елемент - пораките до човештвото. Ја имаме Babylon, која ја рецензира целата човекова историја, и како човекот се дисконектира од природата, горката политика на Kill eachoder/live forever, која го остава секого барем на момент подзамислен и запрашан за реалноста на „приказната“. Религиите и народностите и другите беспотребни епитети на ослабнатиот човеков дух се опфатени како на пример во Exploding Reloading. A слични елементи, но и глупоста на цивилизацискиот преку технолошкиот напредок е боцната најдобро во песната 3005. Глупоста на мрзливите луѓе кои низ историјата беа наречени битници, хипици и слично е исмеана во Enemy. Наркоманското лудило истотака во Chemicals. разни приказни се проткаени во World Long gone, ироничната Cute Machines, помалку депресивната Whoring streets и тн. Значи, зборуваме за милион теми кои се вкрстуваат и се конјуктурни. Ја градат онаа животна и модерна параноја, кои ги покрива политиката која Дарон општо многу добро ја владее. Музичкиот дел на албумот со такви пораки е полн погодок. Иновативни рифови, кратки и брзи солажи, одлична продукција, high pitch вокали и се останато. За музиката не морам да трошам многу зборови. Едноставно е беспрекорен хард рок/прогресивен метал дијамант.Освен политиката, музиката нема некоја специфична поврзаност со музиката на System of a down. Секако, Дарон како алфа и омега на ова дело го има искуството од неговите претходни „ломотења“ на слични теми. А кога сме веќе кај СОАД, можеби ќе биде излишно да го споредам албумот со делата на целиот тој склоп, ама секако ова парче ниту во еден случај не е помало достигнување.
А песната They Say намерно ја оставив за крај. Бидејќи е најлут производ на исфрустрираноста на Дарон од сите збиднувања на овој “скапан“ свет. Во песна која се пее за крајот, кој “фала богу ќе пристигне“. Не случајно и тој ја ставил да биде последна песна на албумот!
Да сумирам, накратко.
Право ремек дело во сиромашното музичко доба на новиот милениум.
Јас му доделувам оценка - 8.6
IN THROUGH THE OUT DOOR (1979)
Последниот официјален албум на Led Zeppelin. Со нив се заврши магичната случајност која ги обележа 70тите години на минатиот век.
Лед Зепелин според мене и според пола планета се врв во музиката. Зепелин немаат слаб момент. За слаб албум, воопшто да не зборуваме. Но, ова парче, оваа плоча е за нијанса послабо од се што претходно било извадено од легендарната група.
Доминираат тврди и тешки гитарски рифови на неколку од албумските нумери. Плант се афирмира како погруб вокал, во споредба со минатите изданија.
Џон Пол Џонс е лидерот во овој албум. Неговите клавијатури ја засенуваат гитарата на Пејџ. Впрочем, овде веќе се познава какво дејство има хероинот на Џими. Џон Пол е и главен текстописец и аранжер. Ако на минатите албуми главни фаци беа Пејџ и Плант, тука е Џонс, со помош на веќе „залечениот“ Роберт.
Претходниот период на повлеченост што Плант го помина остава голема и длабока трага на целото ова дело. Затао постои песната All mu love, која важи за една од подобрите балади на Зепелин воопшто. Напишана е во целост од Плант, а посветена е на неговиот син Карак кој починал две години претходно. Затоа, и целото расположение на албумот е - депресивно!
In the evening и South Boun Suarez се можеби нестандардни песни за ваква група, но новото време ги зафати и Зепелин, па затао сето тоа претставуав нешто свежо, ново и квалитетно. Посебно се препорачува песната Саут Бонд Суарез. A на првата, In the Evening, Пејџ користи гудало, како на неколку претходни песни (пример Dazed and confused).
На албумот се наоѓа песна која е далеку од прикладна. Интересна и квалитетна, да! Но, некако не се склопува ниту на концептот на Зепелин, ниту на меланхоличниот албум. Тоа е песната Hot dog. На неа и претходи Fool in the rain, која исто така е чудна за Зепелин, барем за албумите пред Презенс. Вкупно е добра и со интересен ритам и склоп на инструментални делчиња,а Плант, вокално импресионира.
Carouselambra е песна која никој никогаш не очекувал дека ќе биде објавена од Зепелин. Техно трака? Мртви клавијатури? Сето тоа 10 минути? Немам коментар плус.
И на крај се се завршува со Im gonna crawl. Веносечачка балада. Такви има и имало многу. Можеби е добро склопена, но не е најидеална, посебно за затворање на последното дело на Led Zeppelin.
Крај краева, добар начин да се заокружи сторијата.
Оцена за албумот - 8
прават линкин парк, идека само HT и Meteora албумите им вределе, луѓе што ги познаваат линкин сигурно ќе речат дека грешат, линкин толку многу се посветени на фановите, како ниеден друг бенд, на албумов би у дал 8.5/10
