M
marsovka
Гостин
Пред неколку месеци имав разговор со еден познаник,разговаравме за љубовта.За тоа што искусил и дека после таа врска(во која искусил што значи љубов во права смисла на зборот) што ја имал ,ми рече дека пред таа врска ,пред таа да дојде во неговиот живот ,ќе умрел мислејќи дека знаел што е љубов а, сега ќе биде пресреќен ако најде некоја, која нема да сака да ја убие или да се убие секое сабајле кога ќе се разбуди покрај неа .Ми раскажуваше со лице на човек на кој предмалку му го искорнале срцето, додека јас во себе со мојот препознатлив цинизам и скептицизам му се потсмевав.
-Љубовта ја измислиле неколку маркетинг агенти за да на жените им продадат пар повеќе хулахопки ,очигледно и тебе ти требаат хулахопки.Деца !
Цело време тоа го мислев.Моето мислење го задржав за себе бидејќи во неговите очи беше очигледна болката и не му требаше потсмевање од некој .Но тогаш моето мислење гласеше :љубов не постои барем не таква како што ја опеваат во песните и поемите и опишуваат во новелите .Детска фантазија која заедно со Дедо Мраз и Баба Рога која треба да ја оставиме позади себе и како возрасни да најдеме "некој" кој ќе можеме да го истрпиме до крајот на животот или барем додека разводот и швалерката не не разделат.
Денес ми оди да си ја лупнам главата од ѕид заради таквиот став ,дека се е хемија и хемиски врски и љубов е нешто како мит.
Никогаш не мислев дека постои некој кој буквално ќе напраави да имам бура од емоции ,секогаш постоел некој кој ме терал "нешто" да чуствувам и ни било "убаво"(познатата изрека и оправдение за млака врска каде утре наутро раскинете веќе вечер ќе најдете ист/сличен таков тип со кој ќе имате сличен/ист однос/врска )
Деновиве сваќам како се чуствувал другаров мој, барем краток поглед ,слика како изгледа тоа .Од една страна чуствуваш интуитивно дека this is IT ,а од друга страна преовладува стравот бидејќи знаеш дека што и да се случи дека он тукаќе биде за кратко(кога ќе го речам ова навистина го мислам).Дали би побегнале од можноста да осетите вистинска љубов притоа знаејќи дека можеби никогаш повеќе да добиете втора шанса за вакво искуство,а сепак ќе се поштедите од болката или пак би се предале целосно па додека трае нека трае и утре кога ќе ја нема таа личност знаете дека ќе раскажувате исто како мојов познаник со лице на човек чие срце е извадено пред пет минути без анестетици,и да живеете со сознанието дека онаа вљубеност која сте ја чуствувале во претходните врски не е ништо во споредба со тоа вкусот на вистинска љубов ?Да се живее со благословената игноратност или сознанието што е љубов и со фактот дека можеби никогаш нема да доживееш пак такво нештоа со тоа и со болката и копнежот која ќе те измачува ?
Прашање и потпрашње не одговарам мислам дека бев доволно јасна.
Благодарам
-Љубовта ја измислиле неколку маркетинг агенти за да на жените им продадат пар повеќе хулахопки ,очигледно и тебе ти требаат хулахопки.Деца !
Цело време тоа го мислев.Моето мислење го задржав за себе бидејќи во неговите очи беше очигледна болката и не му требаше потсмевање од некој .Но тогаш моето мислење гласеше :љубов не постои барем не таква како што ја опеваат во песните и поемите и опишуваат во новелите .Детска фантазија која заедно со Дедо Мраз и Баба Рога која треба да ја оставиме позади себе и како возрасни да најдеме "некој" кој ќе можеме да го истрпиме до крајот на животот или барем додека разводот и швалерката не не разделат.
Денес ми оди да си ја лупнам главата од ѕид заради таквиот став ,дека се е хемија и хемиски врски и љубов е нешто како мит.
Никогаш не мислев дека постои некој кој буквално ќе напраави да имам бура од емоции ,секогаш постоел некој кој ме терал "нешто" да чуствувам и ни било "убаво"(познатата изрека и оправдение за млака врска каде утре наутро раскинете веќе вечер ќе најдете ист/сличен таков тип со кој ќе имате сличен/ист однос/врска )
Деновиве сваќам како се чуствувал другаров мој, барем краток поглед ,слика како изгледа тоа .Од една страна чуствуваш интуитивно дека this is IT ,а од друга страна преовладува стравот бидејќи знаеш дека што и да се случи дека он тукаќе биде за кратко(кога ќе го речам ова навистина го мислам).Дали би побегнале од можноста да осетите вистинска љубов притоа знаејќи дека можеби никогаш повеќе да добиете втора шанса за вакво искуство,а сепак ќе се поштедите од болката или пак би се предале целосно па додека трае нека трае и утре кога ќе ја нема таа личност знаете дека ќе раскажувате исто како мојов познаник со лице на човек чие срце е извадено пред пет минути без анестетици,и да живеете со сознанието дека онаа вљубеност која сте ја чуствувале во претходните врски не е ништо во споредба со тоа вкусот на вистинска љубов ?Да се живее со благословената игноратност или сознанието што е љубов и со фактот дека можеби никогаш нема да доживееш пак такво нештоа со тоа и со болката и копнежот која ќе те измачува ?
Прашање и потпрашње не одговарам мислам дека бев доволно јасна.
Благодарам
.
:pos2