- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.382
- Поени од реакции
- 8.987
Патолошката потреба на нетуркиските источнобалкански народи по секоја цена да се идентификувaат како огурски (туркиски) Бугари
- Креатор на темата 121314
- Време на започнување
- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.382
- Поени од реакции
- 8.987
- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.382
- Поени од реакции
- 8.987
Сега ќе ја разгледаме седмата хипотеза во која се тврди дека Аспаруховите Бугари се Келти:
iankov.blogspot.com
www.historyfiles.co.uk
www.historyfiles.co.uk
БЪЛГАРИТЕ - КОИ СМЕ?
iankov.blogspot.com
| Maps of Indo-European progression in Central Asia - Map 3 c.3000 BC |
| The Indo-Europeans of the Pontic-Caspian steppe began to migrate out of their core territory around 3000 BC, based on estimates of language division, with many going west. Those who remained behind - the Homeland IEs - either remained there permanently (such as today's Ossetians) or migrated eastwards - the East IEs who eventually integrated themselves into the Oxus Civilisation and then supplied those migrants which entered India and Iran |
Map of Indo-European Expansion
Maps of the Indo-European homeland in the Pontic-Caspian steppe
A History of Indo-Europeans, Migrations and Language
Those peoples who are now known as Indo-Europeans (IEs) were the most widely ranging ethnic group in ancient times, migrating out from the Ukrainian steppes to coquer much of the world.
- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.382
- Поени од реакции
- 8.987
Origins of the Celtic Name
Using the words 'Celtic' to describe the warrior culture which dominated Western Europe and the British Isles has been popular since the Victorian period.
- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.382
- Поени од реакции
- 8.987
Култура на ѕвончести пехари
Култура Bell Beaker.
Традиција на ѕвонолики пехари.
Доцен Неолит.
Датирање: 28-19 век п.н.е.
Културата постоела и се распространила низ Западна и Централна Европа.
Поединечни споменици од оваа традиција се наоѓаат и во Северна Африка (Мароко). Терминот се заснова на карактеристичната форма на керамиката.
Пехари во форма на ѕвонче потекнуваат од Холандија и оттаму се прошириле во други региони.
Во создавањето на културата можеле да учествуваат Иберијците, Берберо-Ливијците, како и раните говорници на индоевропските јазици.
Претходници на културата Bell Beaker биле Културата на линеарна керамика и Културата на левкасти пехари.
Културата на ѕвонести пехари често се смета за рана индоевропска, особено како предок на прото-келтите и прото-италијанците.
Пехарите не била археолошка култура и не била поврзана со голема етничка миграција, туку претставувала супракултурен феномен, можеби од култна природа. Чаши во форма на ѕвонче биле користени од претставници на различни археолошки култури од Раното Бронзено Доба со многу различни антрополошки карактеристики.
Културата на ѕвончести пехари се карактеризира со употреба на керамички чаши во форма на ѕвонче превртено наопаку. Најраната керамика од овој тип е откриена во Западна Европа и датира од втората половина на III милениум п.н.е. Пехаритете биле само еден елемент на културата. Развојот на керамиката веројатно бил под влијание на претходната Култура на линеарна керамика.
Садови од овој тип, кои датираат од 2850-2450 п.н.е., се откриени во Холандија и во долниот дел на Рајна во Германија; тие се украсени со типичен дизајн со жици во комбинација со модели со чешел и рибји коски. Ваквите наоди се сметаат за производ на мешавина на културата Corded Ware (нејзината холандска гранка, која се карактеризира со таканаречени чаши со задебелено дно) и Bell Beaker културата.
Пронајден е голем сад во Спудл (во близина на градот Цволе), кој понекогаш се смета за директен претходник на керамиката од Културата на ѕвончести пехари. Орнаментиката на садот потсетува на Свифтербунтската Култура и веројатно датира од хоризонтот Хазендонк 1 (4250-3950 п.н.е.).
Пехарите се користеле за складирање на храна и пијалоци, за топење на бакар од бакарна руда и како погребни урни. Погребните садови имале посебен облик кој ја одразувал нивната ритуална намена.
Во погребувањата на културата биле пронајдени само претставници со Y-хромозомската хаплогрупа R1b. Митохондријалните хаплогрупи пронајдени кај претставниците на културата се: W, I1a1, K1, T1, U2, U4, U5, T1a, H, H4, H5, T2.
Културата на ѕвончести пехари можеби потекнува од источните култури на Средна Европа под влијание на степските номадски племиња. Но, влијание на Курганските култури не е забележано.
Експанзијата од Северна Европа, вклучувајќи го и народот на Културата на ѕвончести пехари, можеби е поврзана со ширењето на генот за толеранција на лактоза. Познато е дека генот потекнува од Северна Европа околу 5000 п.н.е., каде што моментално има најголема фреквенција (види Нетолеранција на лактоза). Добрата толеранција на млечниот шеќер им дала предност на носителите на овој ген во борбата за опстанок и овозможила тој да се шири широко.
Културата на ѕвончести пехари се шири исклучително широко во Западна и Централна Европа, користејќи речни и поморски патишта. Археолошки локалитети се откриени во Португалија, Шпанија, Франција (со исклучок на централниот дел), Велика Британија и Ирска, Холандија и Германија во областа помеѓу реките Елба и Рајна.
Културата на ѕвончести пехари, исто така, се проширила во горниот дел на Дунав во Виенскиот Басен (Австрија) и Унгарија. Во Медитеранот, оваа култура била идентификувана на островите Сардинија и Сицилија; помалку веројатно, но можен е и продор на исток. Грнчарството во облик на ѕвонче бил тип на керамика што најдолго се користеше во секојдневниот живот на Британските Острови. Подоцнежните наоди на други места датираат од Раното Бронзено Доба.
Бикерските населби биле особено густи во долниот тек на Рона и во Аквитанија. Едно од племињата на Бикерите, Толосатите, го дале своето име на францускиот град Тулуз.
Во Британија во доцниот период, пехарите во форма на ѕвонче коегзистирале со традицијата на садовите за храна во истата област. Кон средината на Бронзеното Боба, пехарите во облик на ѕвонче биле заменети со други традиции (урни со околувратник, урни со кордон итн.), додека „садовите за храна“, напротив, станале пораспространети.
Културата Bell Beaker влијаела на развојот на многу последователни култури од Бронзеното Доба, особено на Unetice (Централна Европа), околу 2300 п.н.е., и културите на Скандинавија, Северна Германија и Полска, колективно познати како Северно Бронзено Време, околу 1800 п.н.е. Постои и верзија дека оваа култура влијаела на Протословените. На пример, антропологот Татјана Алексеева се придржуваше до оваа верзија.
Во Централна Шпанија, многу елементи од традицијата на пехари во облик на ѕвонче биле наследени од културата Коготас I, која постоела до 700 година п.н.е.
Голем број истражувачи ги сметаат Пиктите во Шкотска или Баскијците на брегот на Бискајскиот Залив како потомци на оние кои ја ширеле традицијата на пехари во облик на ѕвонче.
На Пиринејскиот Полуостров, носителите на културата оставиле зад себе бројни погребни споменици познати како мотили, еден вид утврдени гробници.
Во Британија, позната структура на Културата на ѕвончести пехари е Стоунхенџ.
Последно уредено:
- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.382
- Поени од реакции
- 8.987
History and genetics of the Bell Beaker phenomenon
Distribution map and analysis of ancient mitochondrial DNA and Y-chromosomal DNA samples from the Bell Beaker network.
www.eupedia.com
- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.382
- Поени од реакции
- 8.987
PCA: Principal Component Analysis
EEF: Early European Farmer
MBA: Middle Bronze Age
LBA: Late Bronze Age
- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.382
- Поени од реакции
- 8.987
- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.382
- Поени од реакции
- 8.987
Уњетичка Култура
Уњетичка Култура (Únetice, Aunjetitzer-Kultur).
Исто така, Unterwölbling Култура.
Рано Бронзено Доба.
Датирање: 22-7 век п.н.е.
Распространета низ Централна Европа. Географија на културата: Австрија, Чешка, Германија (Тирингија, Саксонија, јужно од Бранденбург) и Северозападна Полска.
Културата е именувана по гробницата Уњетице во близина на Прага (Чешка).
Имаше локални опции: Адлерберг и Штраубинг. Понекогаш се комбинира со култури на слична технологија за обработка на метал (прво бакар, потоа бронза), распространета од Унгарија до Северна Германија и преку Северна Австрија до Баварија и Швајцарија.
Следниве регионални групи припаѓаат на најстарата епоха: Нитра (Западна Словачка), Адлерберг (Средна Рајна), Штраубинг (Баварија), Маршвиц (слив на Одра), Унтерволблинг (Австрија).
На територијата на Унгарија постоела Наѓирев Култура, многу слична по карактеристики, но независна, која подоцна била заменета со Хатванската Култура.
Формирана врз основа на Културата на ѕвончести пехари.
Таа еволуирала во Лужичка Култура и Могилна Култура.
Уњетичката, Могилната и Културата на полињата со урните настанале како резултат на развојот на истото централноевропско келто-итало-илирско население и одразуваат само хронолошки фази, стадиуми на тој развој.
Во доцната епоха на Уњетичката Култура, се појавуваат докази за трговски контакти со Весекската Култура во Британија, преку „Килибарниот пат“ со Југоисточна Европа и Микенската цивилизација.
Ветеровската Култура во Моравија, како и Мадарската Култура во Словачка, кои покажуваат врски со микенскиот свет, во некои студии се сметаат за подгрупи на финалната уњетичка традиција.
Погребувањата на Уњетичката Култура се лешеви згрчени бочно во јами и во дрвени ковчези; Има детски погребувања во керамички садови и спалување на лешеви. Некои погребни места укажуваат на појава на диференцијација на имотот.
Населбите од раниот период се непознати; од доцниот (од 1550 г. п.н.е.) - се наоѓа на издигнати места, понекогаш утврдени со дрвени огради со бедеми. Столбни и полукопани куќи.
Керамика - садови со полирана површина. Алати и оружје (врвови од стрели, секири) се направени од камен: во подоцнежните споменици, исто така се изработени од бронза (хелебарди, ками и сл.). Достапни се утеги за разбои за ткаење. Познати се чаши од черепи и мониста од килибар.
Типични метални предмети вклучуваат инготи во форма на факели, разни игли, секири со острици, ками со заковки, а во некои области и хелебарду.
Во класичната Уњетичка Култура, бронзата била во секојдневна употреба. Знаците се протегаат и на север по должината на реките Елба, Зале и Варта, каде северногерманската варијанта е позната по големите складишта на метални работи и богатите погребувања во куќите на мртвите под могилите.
Главните занимања на населението се орање со плуг и сточарство (коњи, свињи, крави, овци, кози).
Во примероците на претставници на Уњетичката Култура се забележува следната дистрибуција на митохондријални хаплогрупи: HV, H, I, J, K, T, U, V, W, X.
Двајца претставници на Уњетичката Култура од германскиот Есперштет (2118-1961 п.н.е.) и Ејлау (2131-1982 п.н.е.) имале Y-хромозомска хаплогрупа I2.
Последно уредено:
- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.382
- Поени од реакции
- 8.987
History and genetics of the Unetice culture
Distribution map and analysis of ancient mitochondrial DNA and Y-chromosomal DNA samples from the Unetice culture.
www.eupedia.com
- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.382
- Поени од реакции
- 8.987
Културата на гробните хумки (Могилната култура) е група на археолошки култури од средниот и доцниот период на Бронзеното Доба. Распространета е на голем дел од територијата на Централна и Источна Европа во 1500-1200 година п.н.е. Претставена е со гробници, населби (слабо проучени), богатства на бронзени предмети и инготи. Тие се разликуваат главно врз основа на погребните обреди и голем број видови бронзени предмети вообичаени за повеќето локални субкултури.
Таа е поделена на неколку локални групи, чии заеднички карактеристики се: обичајот на подигање хумки, слични облици на бронзени производи, во стопанството - сè поголема важност на сточарството.
Гробиштата обично се состојат од неколку десетици погребувања (закопувања, понекогаш спалувања во комори под округли хумки).
Бронзените производи пронајдени во гробовите и складиштата се многу разновидни. Инвентарот вклучува стапови, секири, мечеви (рачки со рабови или цврст метал), ками, врвови од копја и српови. Типични орнаменти се долги бронзени игли со различни форми, спирални нараквици, вдлабнати дискови, нараквици и бронзени приврзоци, оружје и алатки, керамика со врежани и печатени орнаменти, понекогаш
се пронаоѓани килибарни плочи.
Центарот на Културата на гробните хумки биле Баварија, Виртемберг и регионот кој некогаш бил дел од Уњетичката култура, која постепено се проширила во Северна Германија и на запад до Алзас. Унапредувањето на бронзените производи од Косидерскиот хоризонот на југоисток донело елементи на Културата на полиња со урни во Унгарија, Романија и Југославија.
Кремирањето, кое на почетокот било ретко, добивало сè поголемо значење, во подоцнежна фаза доминирало. Појавата на полињата со гробни урни го означува крајот на Културата на гробните хумки и воопшто на Средното Бронзено Доба.
Етнички, тие припаѓале на предците на Келтите.
Maps of Neolithic and Bronze Age migrations in Europe and the Middle East
Tracing the diffusion of Neolithic, Chalcolithic and Bronze Age cultures and peoples from the Middle East to Europe through DNA.
www.eupedia.com
Последно уредено:
- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.382
- Поени од реакции
- 8.987
| Late Bronze Age Cultures c.1200-750 BC |
| Many of the Late Bronze Age cultures of Europe are shown here. The primary focus is on the Urnfield culture and its regional offshoots, and the two main non-Mediterranean Bronze Age systems. It was from the Urnfield culture that the subsequent Hallstatt culture of the Celts sprang. |
Late Bronze Age Cultures c.1200-750 BC
Maps showing the Late Bronze Age cultures of Europe between about 1200-750 BC
| Map of Eastern Europe, the Balkans, & Greece 1200 BC |
| Around the end of the thirteenth century BC the entire eastern Mediterranean region was hit by drought and the loss of surviving crops. Food supplies dwindled and the number of raids by various patchwork groups increased exponentially. By about 1200 BC, this flood had turned into a tidal wave of destruction, abandonment, and migration. In the case of the South-West Indo-Europeans, that migration meant following what was probably already an active route for low-level movement and also some trade, taking them southwards towards Mycenaean Greece. They divided along the way (if such divisions didn't already exist), with the Illyrians heading for the west coast, the Epirotes doing the same on the edges of Mycenaean occupation, the Thracians and Phrygians heading towards the eastern coast, the Macedonians slotting in between the two coasts, and the Dorians, Ionians, and Aeolians heading into Mycenae and the islands of the Aegean. The Ionians even ventured through the Bosphorus to begin proto-Greek settlement in the Black Sea region. The Dacians seemingly moved the least - if at all - probably being able to make the most of their increased resources and lower population levels along the Danubian shoreline. |
Map of Eastern Europe 1200 BC
A map of Eastern Europe, the Balkans, and Greece, around 1200 BC
