Иако во историографијата преовладува признавањето на генетската поврзаност на Бугарите со племињата кои зборуваат турски, тоа е далеку од безусловно. Така, според А.П. „(Новоселцев, 1980, стр. 72). Оваа прилично распространета гледна точка е неточна, пред сè, хронолошки, бидејќи Бугарите се појавија западно од Волга дури по колапсот на хунската моќ во Источна Европа. Етнографски е сосема неосновано, бидејќи се заснова само на многу сомнителни етимолошки толкувања на етнонимите на бугарските племиња. Така,
според А.П. Новоселцев, „Првично, Бугарите биле турцизирани (нејасно е кога) Угри и биле едно од нивните племиња, кои најверојатно живееле некаде во северниот дел на модерен Казахстан и биле пренесени на запад за време на периодот на инвазијата на Хуните“ (Новоселцев, 1980 г. , стр. 72).(Новоселцев, 1980, стр. 72).
Оваа прилично распространета гледна точка е неточна, пред сè, хронолошки, бидејќи Бугарите се појавија западно од Волга дури по колапсот на хунската моќ во Источна Европа. Етнографски е сосема неосновано, бидејќи се заснова само на многу сомнителни етимолошки толкувања на етнонимите на бугарските племиња.
Друг концепт за раната етничка историја на Бугарите е поубедлив, заснован и на комплекс на информации од пишани извори и на достигнувањата на модерната туркологија во областа на историјата на турските јазици. Клучна улога овде ѝ припаѓа на источноримската (византиска) историографија, особено на Приск од Паниј, историчар познат по својот извештај за мисијата во седиштето на Атила. Во неговото друго историско дело, зачувано само во фрагменти, се вели (фрагмент 30) дека околу 463 година, некаде од длабочините на Азија, некои досега непознати племиња ја нападнале Црноморската област. Приск ги дава нивните имиња -
Огури, Сарагури и Оногури.
Потоа, сите три племиња - Огури, Сарагури (Сар Огур, „Бели Огури“), Оногури (Он Огур, „десет [племиња] Огури) ретко дејствувале заедно, приклучувајќи се на различни политички коалиции.
Во овој период настанал племенски сојуз на Бугарите од неколку групи Огузи, при што оногурските племиња одиграле одлучувачка улога, некаде во регионот на Азов или во Западен Кавказ. Самото нивно име (букв.: бунтовници, отцепени) укажува дека формирањето на овој нов сојуз било последица на пропаѓањето или поделбата на претходното здружение на огурските племиња. Бугарите неколку децении биле закана за околните земји. Ако во битката кај Сирмиум во 480 година Бугарите ја спасиле Византија од страшната инвазија на Остроготите, тогаш тие самите во подоцнежните времиња претставувале значителна опасност за империјата. Во 493, 499, 502 година Бугарите повторно и повторно ја опустошувале Илирија, Мизија и Тракија. Во 514 година, тие го поддржале бунтовниот византиски војсководец Виталијан, кој од брегот на Дон тргнал кон Цариград.