- Член од
- 22 ноември 2008
- Мислења
- 596
- Поени од реакции
- 99
Што мислите од каде потекнува оптимистичкото гледање на работите?
Дали оптимизмот е лек или утеха? На кој начин вие го прифаќате и разбирате?
Дали тој се јавува поради тоа што тоа е најблагиот и најлесниот начин да се живее и да се прифати реалноста онаква каква што е, па оптимизмот всушност ни ја лечи душата со тоа што сме цврсто уверени дека нештата навистина ќе бидат подобри, односно тој е на некој начин потреба со цел побезболно да се доживее и прифати реалноста. Или пак оптимизмот го сфаќате како утеха, со оглед на тоа што во некои моменти ништо друго и не ни преостанува освен да се надеваме дека се ќе заврши добро?
И воопшто дали сте оптимисти и зошто?
Ви помага ли оптимизмот или го имате во мали количини колку за утеха од суровата реалност?
И зошто треба да бидеме оптимисти?
Ќе промениме ли нешто друго освен своето гледиште за реалноста? Па и ако е само тоа, малку ли е?
Дали оптимистичкото гледање на нештата е единствен спас и начин за преживување во оваа често сурова реалност, или пак не ви игра никаква улога?
Можеби воопшто не сте оптимисти и зошто?
Зарем не треба да ги очекуваме убавите нешта во животот со раширени раце и верувајќи дека тие ќе се случат, или мислите дека тие треба да дојдат неочекувано?
Дали кога е човек позитивен и очекува убави работи тие навистина се случуваат?
Зарем оптимизмот не го олеснува животот?
Во денешно време кога реалноста не може да се рече дека е розова, мислам дека оптимизмот е најдобра терапија. Всушност, како воопшто би дознале дека животот е убав, ако не знаеме од него да ги извлечеме токму убавите работи? А оние, останатите не се ни важни за споменување. :smir:
Кое е пак, Вашето мислење? повелете:smir:
Дали оптимизмот е лек или утеха? На кој начин вие го прифаќате и разбирате?
Дали тој се јавува поради тоа што тоа е најблагиот и најлесниот начин да се живее и да се прифати реалноста онаква каква што е, па оптимизмот всушност ни ја лечи душата со тоа што сме цврсто уверени дека нештата навистина ќе бидат подобри, односно тој е на некој начин потреба со цел побезболно да се доживее и прифати реалноста. Или пак оптимизмот го сфаќате како утеха, со оглед на тоа што во некои моменти ништо друго и не ни преостанува освен да се надеваме дека се ќе заврши добро?
И воопшто дали сте оптимисти и зошто?
Ви помага ли оптимизмот или го имате во мали количини колку за утеха од суровата реалност?
И зошто треба да бидеме оптимисти?
Ќе промениме ли нешто друго освен своето гледиште за реалноста? Па и ако е само тоа, малку ли е?
Дали оптимистичкото гледање на нештата е единствен спас и начин за преживување во оваа често сурова реалност, или пак не ви игра никаква улога?
Можеби воопшто не сте оптимисти и зошто?
Зарем не треба да ги очекуваме убавите нешта во животот со раширени раце и верувајќи дека тие ќе се случат, или мислите дека тие треба да дојдат неочекувано?
Дали кога е човек позитивен и очекува убави работи тие навистина се случуваат?
Зарем оптимизмот не го олеснува животот?
Во денешно време кога реалноста не може да се рече дека е розова, мислам дека оптимизмот е најдобра терапија. Всушност, како воопшто би дознале дека животот е убав, ако не знаеме од него да ги извлечеме токму убавите работи? А оние, останатите не се ни важни за споменување. :smir:
Кое е пак, Вашето мислење? повелете:smir: