Јас имам некој проблем со ова целта. Не знам да уживам во крајниот продукт, туку во процесот.
(Глуп) пример: ако сакам да имам модел на брод, дур го правам ќе уживам, дури и кога ќе е тешко, ќе се нервирам што не можам да го завршам брзо, ама ќе ме забавува нервозата. Ќе смислувам начини да го решам проблемот што испаднал, тоа ќе ме држи зафатена и во тоа уживам, на некој чуден начин.
И после кога конечно ќе го завршам бродот, нема да почувствувам задоволство, туку некој вид тага зошто веќе нема да се занимавам со изградбата, а бродот со самото негово постоење никако нема да ме забавува.
После веројатно ќе си најдам нешто ново за занимација.
(Немам аспирации да градам брод, патем
)
Веројатно спаѓам во тие ненаситните? А баш не се доживувам така. Некогаш мислам дека сум и недоволно амбициозна и со натпреварувачки дух.
Што знам, може кај сите е вака...