Дивајн
блаблабла
- Член од
- 3 април 2005
- Мислења
- 15.748
- Поени од реакции
- 1.855
Знам да уживам додека се трудам да ја постигнам целта, затоа кога е постигната, уживам малку и одам напред.Дали кога ќе постигнете некоја цел знаете да уживате во тоа долгорочно, или задоволството од успехот е краткотраен, па секогаш имате нов предизвик, секогаш барате нешто ново кое ќе ви причинува задоволство.
Мене лично тоа ми се манифестира низ успеси на полето на работата. Како сопственик на свој бизнис, од самиот почеток па до сега, не сум престанала да напредувам. Не газам никогаш никого пред себе за јас да успеам, не е некаков болен копнеж, не е дека морам така ... едноставно, чувствувам потреба кога можам да одам чекор напред. Со секој постигнат успех се радувам кратко време, па веднаш после тоа ја фаќам наредната шанса. Конкретно за ова, мислам дека за да не пропаднеш мора да вложуваш и да се подобруваш, па ваљда поради тоа така и постапувам.Кај некои луѓе ова се манифестира низ успеси на полето на работата, кај некои низ образованието, кај некои низ предметите кои ги поседуваат. Некој ќе успее да напредува на повисока позиција во кариерата и ќе се задоволи. Некој сака да гази се пред себе и да стигне до врвот. Некој ќе купи кола или мобилен од соништата и е среќен долго време. Некој ќе ги купи, ќе ужива во нив кратко време, и потоа копнее за друг модел, поскап, понов...
Не е баш добро човек да престане да се бори за повеќе, кога ќе го добие првото замислено нешто. После тоа едноставно би се угушил во монотонијата, би се чувствувал некорисно и лошо и би немал за што да живее на некој начин.Што би било интересно да се продискутира во врска со ова? Што е исправно? Дали првиот тип на луѓе се неамбициозни, или вториот тип на луѓе се ненаситни?
А вториот тип на луѓе ... има и од нив различни. Има некои кои по секаква цена трчаат накај својата цел, без оглед што газат и уништуваат. Тие што преминуваат секаква граница се баш ненаситни и лоши според мене.
Затоа треба да се има една златна средина за било што ...