Не знам од кај да почнам. Насобрани се милион проблеми, кои постепено ги решавам, некои ги оставам настрана и не им се нервирам, оти реално не можам ништо за да ги решам. Имам се, ако ме гледа некој од страна. Образование, добра работа, долга врска, леб, покрив над глава...Не сум грда. И јас кога би се погледнала оддалеку би си завидувала.
Ама...не можам да уживам во ништо.Се обидувам да се пронајдам. Знам што сакам, цврсто стојам на нозете, ама повремено заборавам да ги буткам работите да тргнат. Некогаш сум само уморна од буткање. Понекогаш сум среќна сама со себе, ама почесто ми е потребно некој кој добро ме познава искрено да ме пофали, и да каже дека верува во мене. Сакам да имам некој на кој 100% ќе се потпрам, без да размислувам за опцијата дека има шанси да не успее.
Ми треба да знам дека сум на добар пат. Сакам да знам како ме гледаат останатите. Да знам дали знам да проценам ситуација и однесување. Сакам да знам дали му се допаѓам на некој, оти сум пријатна за да бидам погледната, а да не помислам дека ако е маж, ме гледа низ призмата на сексот, а ако е жена, дека нешто не сум облекла правилно и дека не сум смешна. Сакам да знам дека навистина сум добра во нешто, и да го правам тоа без страв дека се глупирам. Сакам да знам дека се она што сум добила не било од сожалување, туку заради мене. Сакам да знам дека луѓето околу мене се искрени, или барем да бидат искрени а да не ме повредуваат. Сакам да имам силна волја и да не бидам попречувана во своите намери. Сакам да знам на што сум, за да знам дали да застанам да работам на мене или да продолжам понатаму. Не сакам да сум изгубена. Мразам кога барам помош да ми биде речено дека е глупо тоа што го мислам, уште полошо дека сум глупа.
Мразам што си ја изгубив самодовербата, што не знам каде и оти, и што секој ден ми е борба за да ја вратам или лажно да го прикажам нејзиното постоење.
Сфаќам дека животот е борба, дека Бог ми даде тешки мигови во животот (не така ,,тешки’’ како ми се скара дечкото, мама ми се налути, немам патики, ми се скара другарката, немам за јадење, туку вистински тешки во животот), ама ми даде и добри, кои иако не можат да надоместат, сепак ми помагаат.
Многу се сакам себе си, ама луѓето наоколу прават да се прашувам дали вредам да се секам и дали вредам да бидам сакана. Ми се смачи да бидам сама во борбата, уште полошо лажно помогната.
Во вистинскиот цут на животот, кога сметам дека сега треба вистински да бидам вистинската јас, јас се борам за да докажам и да си докажам како последица, дека вредам и знам.
Е сега, не знам дали некој всушност сфати, ама има ли начин да се промени сето ова?